O Kadar bunaldım ki her şeyden.
Yalnız kalmak ilaç olabilirdi belki.
Koşar adımlarla eve gitmek çok şey öğretir insana.
Girdiğin zamansa başlar bir çok şey.
İçeri girip yapacağın tek şey sigara yakmak olur.
Kimse gelemesin diye kilitlersin kapıyı ama gözlerin her hangi birisini görmeyi o kadar ister ki o an.
Doğum yapan annenin çocuğunu hemen görmek istemesine eş değerdir.
Kendime gelelim..
Susuyorum,
Bekliyorum..
Kimse gelmiyor.
Kimi beklediğimi de bilmiyorum zaten.
Bir duman daha çekip atıyorum sigarayı.
Uyuyamıyorum.
Yer yatağı rahat olur, rahattıda.
Beni uyutmayan düşüncelerim ağrıyordu sadece.
Gözlerimle tavanı izlemekten bıkmış olmalıyım ki kafamı yan tarafa çevirdim.
Baltalı kolyemi tek avucuma alıp uyuyabilmek için dua etmeye başladığımda açık unuttuğum pencerenin gıcırtısı zihnimi deşiyordu.
Zihnim ölüyor, ben hala yaşıyordum.
Aklım geceye akıyor.
Ben hala yanıyordum.
Ve bir çok şeyini anlıyorum kendimin.
Acıyla büyümek var, zordur.
Bir gülümseme atıyorum aynaya.
Kendime inat.
Hâlâ ayakta duruyormuşum gibi o gülüş.
Ama kendimi o kadar iyi tanıyorum ki..
Öldüğümü bile kabullenemeyecek kadar yaşadığımı biliyordum.
Artık kendime siktir çekiyorum.
Gidiyorum ve uyuyorum.
Her şey bu kadar basit görünüyor.
Ama işte okuması kolaydır bunları.
Yaşaması zor..
