The Airplane Crash ✔

=16=

p.o.v Lexi

Ik pak de laatste spullen uit de hotelkamer en ga dan naar Jason zijn huis toe.

Daar aangekomen staat het huis er nog. Dat is een goed teken. Ik bel aan en het duurt niet lang of de vader van Jason staat in de deuropening, met gek genoeg blauwe plekken op zijn gezicht. Toch glimlacht hij naar me alsof er niks op zijn gezicht zit.

'hee Lexi, wat leuk dat je er bent' begroet hij me.
'wat is er gebeurt, u heeft blauwe plekken op uw gezicht'.
'hou op met u zeggen Lexi, en we hebben gewoon wat moeite gehad met Jason zijn moeder het huis uit werken. Ze is nu weg na ons er goed van langs te hebben gezeten. Jason heeft er ook een paar gehad dus niet schrikken'.

Hij doet de deur verder open als teken dat ik naar binnen mag komen. Ik loop gelijk door naar de woonkamer, waar ik Jason zie zitten. En zoals gezegd heeft hij ook wat blauwe plekken op zijn gezicht die gelijk opvallen. Zodra hij me ziet staat hij op en neemt me in zijn armen, waarna hij in huilen uitbarst.

Luide snikken komen uit zijn mond, terwijl ik hem niet rustig krijg.
'het is goed Jason. Je vader en ik zijn er voor je. We houden van je'. Nog even gaat hij door, maar dan wordt hij langzaam toch weer rustig. Hij haalt zijn gezicht uit mijn nek, waardoor ik erachter kom dat zijn ogen helemaal rood zijn van het huilen.

'Het is goed Jason. Je vader is er altijd voor je en ik zal er ook zo veel mogelijk zijn'.
'bedankt Lex, je bent de beste'.

'wat is er gebeurt' vraag ik als hij weer helemaal rustig is. 'mama heeft gister haar spullen gepakt, maar voordat ze ging heeft ze me uitgescholden en geslagen. Toen papa binnen kwam heeft hij haar van me afgehaald en toen hebben ze samen ruzie zitten maken, waarna ze weg is gegaan' legt hij uit.

'wat naar. Hoe gaat het nu tussen je vader en jou?'. 'het gaat goed. Hij heeft me een heel verhaal verteld over dat hij me niet haat en me accepteert zoals ik ben. Ik heb gezegd dat we het vertrouwen op moeten bouwen, maar dat we wel normaal tegen elkaar kunnen doen'. 'dat is toch mooi nieuws?'. 'jaa, best wel'.

Jason zijn vader komt de woonkamer in gelopen en komt erbij zitten. Hij pakt een krant en begint dan te lezen. 'en heb jij vandaag nog iets bijzonders gedaan?' vraagt Jason na een ongemakkelijke stilte. 'Niall en ik zijn naar de stad geweest waar we een baby hebben gevonden en hebben meegenomen'. Jason kijkt me ontzettend raar aan.

'ik snap het niet helemaal'. 'Niall en ik hebben een baby gevonden in de stad die een brief had waarop stond dat zijn ouders niet voor hem kunnen zorgen, we konden hem niet achter laten dus hebben we hem meegenomen. We gaan nu even kijken wat we ermee gaan doen' leg ik uit. Weer zijn we helemaal stil.

'zullen we nog even gaan oefenen bij de dansstudio. De dans moet al snel in elkaar zitten'. Ik stem in met het idee en na me te hebben omgekleed gaan we samen naar de studio, waar we beginnen met dansen.

Dit is de eerste keer dat we hem zien en dansen, dus het gaat nog niet heel soepel. Het begin is gelukkig niet zo moeilijk, dus dat kunnen we wel.

Na 2 uur te hebben geoefend besluiten we naar huis te gaan waar ik afscheid neem van Jason en weer terug ga naar het hotel. Daar aangekomen zie ik Niall samen met Adam op bed liggen. Het lijkt net alsof Adam hier al 9 maanden is. Zo schattig dit.

Beide liggen ze te slapen, Adam op Niall zijn borst en Niall Adam goed vasthoudend. Cuties.

Ik loop door naar de douche waar ik me even douche en dan in de woonkamer een film ga kijken.

Halverwege de film komt Niall binnen gelopen met een slaperig gezicht. 'hee kleine, hoe is het gegaan' vraagt Niall, waarna een gaap volgt. 'zijn moeder is weg na hem geslagen te hebben, maar nu gaat het wel goed. We hebben nog wat gedanst om de dans een keer gezien te hebben. Verder hebben we niks gedaan' vertel ik.

'mooi dat die moeder weg is. Je hoort niet zo te praten over je kind, ook niet als je gelovig bent'. 'gelijk'.

Ons gesprek wordt verstoord door een hard gehuil van een baby. Niall zucht door de vermoeidheid en loopt dan de woonkamer weer uit. Al snel komt hij terug de kamer in met Adam in zijn armen. Hij maakt sussende geluiden en wiegt hem ondertussen op en neer. Al snel zabbelt Adam op zijn speen zonder te huilen.

Niall komt naast me zitten, met Adam tegen zich aan. 'en wat gaan we nu doen met Adam'. 'we kunnen een pleeggezin voor hem zoeken, hem in het weeshuis zetten, op zoek gaan naar zijn echte ouders of hem zelf houden. Meer keuzes heb ik nog niet bedacht' antwoord Niall.

'weet je al welke optie je gaat kiezen?' vraag ik. 'Het is onverstandig en misschien vroeg en alles, maar ik ga voor de laatste optie. Ik heb het gevoel alsof dat het beste is voor Adam. Daarbij ben ik al aan hem gehecht, nu al'.

Enigszins verbaast kijk ik naar Niall, die naar de grond kijkt. Het is niet dat ik jaloers ben, zeker niet, maar het is vooral dat ik me verbaas dat hij in een middag heeft besloten er weer een kind bij te nemen terwijl mijn kamer in het huis nog niet eens klaar is. Hij is trouwens wel goed in keuzes maken, want bij mij kon hij het ook in een middag beslissen.

'ik sta achter je keuze. Daarbij vind ik een klein broertje echt heel erg leuk'. Niall zijn gezicht gaat omhoog waardoor ik kan zien dat hij een glimlach op zijn gezicht heeft.

'ik heb gewoon zo'n sterk vadergevoel bij hem uit het niets. Ik zal het niet kunnen uitstaan om hem weg te doen. Hij betekend nu al zo veel voor me als dat jij voor me betekende toen ik erachter kwam dat je ons had gered en toen je ouders ook nog dood waren. Jullie hebben beide een vader nodig die van jullie houd en ik denk dat ik die rol wel kan vervullen'.

Zo voorzichtig mogelijk geef ik Niall een knuffel te geven zodat Adam niet wakker wordt. 'je bent echt de beste vader aller tijden'.

Na nog even op de bank te hebben gehangen, nog wat te hebben gegeten en nog tv te hebben gegeten ga ik naar bed. Al snel lig ik te slapen.