The Airplane Crash ✔

=46=

P.o.v Lexi

Daar gaan we dan. Weg van het weeshuis. Weg van mijn vrienden. En weg van mijn kans om bij papa te blijven. Wat gaat er nu gebeuren? Hoe ga ik nu ooit bij hem komen? Ik vlucht van school. Hoe dan ook, ik kom weer terug bij papa, hoe lang het ook duurt.

We rijden een heel stuk, tot dat we stil komen te staan voor een normaal huis. Niet klein, niet groot.
'hier is het' zegt de vrouw. Ik weet haar naam niet eens.

Ik pak Adam uit de auto en stap dan ook uit. De man en vrouw pakken onze koffers en nemen die mee naar binnen. Ik loop er samen met Adam achteraan. De man opent de deur en allemaal lopen we er achter aan. Onze spullen worden in de gang gezet, maar zelf lopen ze verder naar de woonkamer. Er staan gewoon normale dingen in.

'dit is onze woonkamer. We zullen ons eerst even voorstelen en dan laat ik je de rest van het huis wel zien' zegt de vrouw. 'nou, eigenlijk ben ik niet geïnteresseerd in jullie, dus ik ben weg'.

Met Adam in mijn armen loop ik eigenwijs het huis uit. Ze zoeken het maar uit. Het is gewoon erg dat ze zien dat ik niet mee wil en me toch meenemen. Alles is verpest. Ik moet komen te weten waar Niall nu woont. Wie zou daar antwoord op kunnen geven?

Ik wil net de voortuin uitlopen als ik wordt vastgepakt aan mijn arm.
'jij gaat niet weglopen'.

Ik wordt teruggehaald aan mijn arm, en terug in het huis gezet. 'je kan opstandig zijn, maar weglopen gaat niet gebeuren' zegt de man. 'dan loop ik toch weg als jullie liggen te slapen, mij best' antwoord ik. 'dat gaat niet gebeuren hoor'. 'uitdaging aanvaard'.

Ik loop terug naar de woonkamer en plof boos op de bank. Adam kruipt van mijn schoot en zet voorzichtig wat stapjes. 'goed zo schatje'. Hij glimlacht naar me en stapt weer voorzichtig terug naar mij. Zodra hij weer voor me staat til ik hem op.
'ik ben trots op je liefje'.

Hij lacht een keer en legt dan zijn handjes op mijn gezicht. 'wat ben je toch lief'. Ik zet hem op mijn schoot en houd hem goed tegen me aan. De 2 mensen komen op de andere bank zitten en kijken ons dan meteen glimlach aan. Ik vind het niet fijn.

'ik ben Rose, en dit is Thomas. Maar je mag ons natuurlijk ook papa en mama noemen' zegt Rose. 'haal dat maar uit je hoofd. Echt niet dat dat gaat gebeuren'. 'het hoeft ook niet hoor'.

De volgende dag sta ik weer op school, te wachten tot dat ik Sean zie. Ik sta echt een heletijd bij de poort tot dat dan eindelijk de bus aan komt rijden.

De deuren openen en gelijk komt Sean eruit. Ik ren op hem af en knuffel hem gelijk dood. Zodra ik naar boven kijk, wordt er gelijk een kusje op mijn mond gezet. Wat een cutie toch.

'het is zo saai zonder jou. Noah is niet te troosten omdat je weg bent'. Sean houd me stevig vast en ik zou willen dat het uren kon duren. Helaas gaat dat niet want over 10 minuten begint school. 'ik mis jullie ook zo erg. Het is zo stom daar'.

'bij ons denken ze een spoor te hebben van mijn ouders. Ze weten nu dat ze beide in het buitenland wonen' zegt Sean. 'Dat is toch goed nieuws? Dat betekend dat ze nog leven'. 'dat weten ze niet zeker. Er zijn alleen papieren gevonden van emigratie van beide kanten. Ze weten niet zeker of ze nog leven, maar daar gaan we wel van uit'. 'dat is al heel goed nieuws'.

'ze gaan nu verder zoeken en dan uiteindelijk ze overhalen om naar Nederland te komen om mij te ontmoeten'. We staan nog even te knuffelen, maar gaan dan toch samen naar binnen.

Een half uur voor dat de school uit is vraag ik om naar de wc te gaan. Gelukkig mag ik gaan. Snel loop ik het lokaal uit en ren dan naar de uitgang van school. Ik moet Niall vinden. Adam haal ik later wel op.

Ik ren de poort uit en ben dan vrij. Oke, ik moet naar Niall zijn oude huis om te kijken of de nieuwe bewoners misschien iets weten. Ik loop een hele tijd tot dat ik dan eindelijk aan kom bij het huis. Het ziet er bewoond uit, dus dat is een voordeel.

Ik druk op de bel en al snel wordt er open gedaan door een jonge, lief uitziende vrouw.

'hallo' vraagt de vrouw.
'hallo mevrouw, ik had een vraagje'. 'weet u waar de vorige eigenaren van dit huis naartoe zijn verhuisd. Een van hun is mijn vader en ik moet hem vinden'.

De vrouw kijkt me even raar aan, maar zegt dan toch dit ik binnen mag komen. 'ik weet alleen dat ze naar Croydon zijn verhuist. Een verder adres heb ik niet voor je, Sorry'. 'heel erg bedankt mevrouw'.

De vrouw laat me weer uit, en zo loop ik weer terug naar school. Ze wonen in Croydon, een uur rijden hier vandaan. Daar kan ik never nooit zelf komen.

Op school aangekomen zie ik Sean, Vince, en mijn 'ouders' bezorgd op het schoolplein staan. Zodra ze mij zien rent Sean gelijk op me af.

'doe dat never nooit meer. Ik schrok me kapot'. Hij houd me weer stevig vast en legt zijn hoofd in mijn nek. Net zoals Niall dat altijd deed...

'sorry, ik moest even iets doen'. Ook Vince en die mensen komen aangelopen. 'je mag niet zomaar van school weglopen Lexi' zegt Thomas. 'ach, hou je bek dicht. Als jullie mij nooit hadden geadopteerd was dit nooit gebeurd. In feiten is het gewoon jullie schuld'.

Ik draai mijn hoofd de andere kant op en druk me dicht tegen Sean aan. Hij betekend zo veel voor me. 'kun je Noah een knuffel geven van mij' vraag ik aan Sean als het een tijdje stil is. 'natuurlijk lieverd, dat zal ik doen'.

'ik moet nu echt gaan Lex. De bus wil niet meer op me wachten'. Sean laat me los, geeft me nog een kus en stapt dan in de bus die vrijwel meteen aanrijd. Ook Vince neemt afscheid waardoor ik overblijf met Rose en Thomas. Wat een feest.

'zullen wij ook maar naar huis gaan' vraagt Rose. 'jaa, doe maar'.