Love, Mr.Philip #RBC2019

Πρέπει να ξεκουραστείς

Τους αφήνει τελικά μόνους και κλείνει την πόρτα πίσω του. Περιμένει εκείνος την αγαπημένη του να πέσει με λαχτάρα στην αγκαλιά και να μην ξεκολλήσει από εκεί. Όμως όχι. Δεν τον αγγίζει , δεν πλησιάζει κι ας έχει να τον αγγίξει από το πρωί που ξύπνηςε πλάι του. Απομάκρυνεται η Άννα και προχωράει χωρίς να πει κουβέντα προς την κουζίνα να συνεχίσει τις δουλειές. Παραξενεύεται εκείνος μα δεν μιλάει. Ξέρει πως δεν ήταν η σωστή αντίδραση να μιλήσει. Ξέρει γιατί είναι έτσι εκείνη. Θέλει να παίξει λίγο ακόμα στο πιάνο του μα ούτε αυτή ήταν η σωστή αντίδραση. Σηκώνεται και πηγαίνει κοντά της.

Σαν να μην τον λυπάται εκείνη. Σαν να μην νιώθει την κούρασή του. Σαν να μην νιώθει πόσο πολύ τη νοσταλγεί ο καλός της τις ώρες της πρόβας. Το μυαλό της στέκεται μπροστά από έναν ανίκητο φόβο, μια αφόρητη αγανάκτηση. Δεν αντέχει αυτή την πίεση... κι ας την περνάει μονάχα ο καλός της. Δεν αντέχει να τον βλέπει έτσι. Δεν αντέχει να τον βλέπει να... φεύγει.

Κι εκείνος; Εκείνος δεν ξέρει τι να κάνει. Πώς να τη χορτάσει; Πώς να την ευχαριστήσει; Και τώρα; Τώρα που την έχει ανάγκη; Δεν τον καταλαβαίνει; Γιατί; Γιατί δεν γυριζει ούτε να τον κοιτάξει μετά από μια τόσο εξαντλητική μέρα για αυτόν; Την έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη να ξεφύγει, να χαλαρώσει. Θέλει μόνο να ηρεμήσει στα χέρια της... Γιατί δεν τον αφήνει;

-Θέλεις βοήθεια;, τη ρωτάει με μια αμηχανία στη φωνή για να σπάσει τον πάγο, τη σιωπή.

Δεν ξέρει τι να της πει.

-Από πότε μπορείς να μου προσφέρεις βοήθεια στο μαγείρεμα;, απαντάει ψυχρή. Και μην... χαλάς τη φωνή σου. Δεν πρέπει να μιλάς καθόλου.

Δεν μιλάει πάλι εκείνος και στέκεται άοπλος μπροστά στην απόμακρη ματιά της. Απομακρύνεται ήρεμος κι η μικρή του μελαγχολεί. Προχωράει διστακτικά και αργά προς το σαλόνι, όπου τον αντικρίζει πάλι στο πιάνο χωρίς να παίζει αυτή τη φορά. Σκυμμένος με μια θλίψη στο πρόσωπο και τα δάχτυλά του να ακουμπούν τις παρτιτούρες του. Στέκεται πίσω του και τυλίγει τα χέρια της γύρω του. Μετανιώνει που δεν τον πλησίασε νωρίτερα. Του δίνει ύστερα ένα μικρό φιλί στα μαλλιά και σκύβει αγκαλιάζοντας τον. Σκύβει να απαλύνει τον πόνο, να διώξει τη σιωπή.

-Συγγνώμη., του ψιθυρίζει χαϊδεύοντας τον απαλά.

-Όλα καλά αγάπη μου.

Έρχεται μπροστά του τώρα κρύβοντάς του τα πλήκτρα. Αναστενάζει κουρασμένος και το κεφάλι του σωριάζεται κοντά στην κοιλιά της. Τον γεμίζει με χάδια εκείνη κι αυτός ταξιδεύει μακριά για λίγο κλείνοντας τα μάτια.

-Κουράστηκες ψυχή μου πολύ. Δεν χρειαζόταν...

-Χρειαζόταν. Όμως... δεν...,προσπαθεί μάταια να πει.

Δεν μπορεί να βγάλει λέξη. Η ανάσα του γίνεται βαριά και το κεφάλι του έτοιμο να γείρει στο πάτωμα.

-Φίλιππε, ψιθυρίζει μα εκείνος ούτε που νεύει. Φίλιππε έλα! Μην μου κοιμηθείς εδώ. Πάμε μέσα να ξαπλώσεις.

Σηκώνεται εκείνος και την ακολουθεί προς το δωμάτιο.
-Έλα ξάπλωσε., Να υποθέσω, δε θα φας;

-Όχι., συνεχίζει και μπαίνει κάτω από τα σκεπάσματα.

-Φίλιππε! Πρέπει να φας! Δεν έχεις φάει σχεδόν τίποτα από το πρωί. Σύνελθε!, αποκρίνεται με αυστηρό τόνο στη φωνή.

-Καλά. Άσε με λίγο να κοιμηθώ και όταν είναι έτοιμο το φαγητό ξύπνα με.

Δεν προλαβαίνει να πει κουβέντα και τα βλέφαρά του σβήνουν σε μια στιγμή. Στέκεται να τον κοιτάξει και χαμογελάει ολόκληρη. Δίνει αργά ένα φιλί στο μέτωπό του ψάχνοντας μια αφορμή να ζητήσει συγνώμη και σβήνει το φως του δωματίου.

!!Ευχαριστώ...😊 Ήταν λίγο ακόμα από τη συνέχεια του προηγούμενου κεφαλαίου... οπότε τώρα αναμένουμε να αποκαλυφθεί σύντομα ένα γεγονός που θα αναστατώσει τις ζωές όλων...!!