Love, Mr.Philip #RBC2019

Ξεκουράσου

Philip's POV

-Στο αεροδρόμιο σήμερα... κάποιος με έβρισε. ,της λέω ενώ έχει τα χέρια της στο πρόσωπό μου. Δεν έβρισα ποτέ κανένα στο χώρο της δουλειάς. Ούτε συνάδελφο, ούτε κανένα που αγαπάει τη μουσική μου... Κανένα!, επαναλαμβάνω κι η Άννα, η δική μου Άννα με κοιτάζει βαθιά μέσα στο μπλε των ματιών μου.

-Το ξέρω. Το ξέρω αγάπη μου..., απαντάει και χαϊδεύει το μάγουλό μου.

Κοίταξέ τη! Πόσο όμορφη είναι και πόσο γλυκιά! Πόσο χαρούμενη που είσαι εδώ κοντά της, Φίλιππε...

-Πώς κατάντησα έτσι Άννα; Γιατί; Τι έκανα ;Αυτό δεν είναι μουσική.

Πραγματικά δεν είναι μουσική. Ένα κυνήγι είναι. Ένα συνεχόμενο κυνήγι... Όπου κι αν πάω, όπου κι αν βρεθώ παντού γύρω μου θα υπάρχουν κάμερες, δημοσιογράφοι και κόσμος. Παντού. Κανείς τους να μη νοιάζεται για τίποτα παραπάνω από εκείνη την ιστορία. Όλοι θέλουν να μάθουν... Όλοι πληρώνουν για τη δική μου ιστορία και εγώ δεν μιλάω. Κανείς δεν νοιάζεται όμως για εμένα. Μονάχα για την ιστορία μου! Για εμένα... κανείς από αυτούς. Όλοι τρέχουν, σπρώχνουν ο ένας τον άλλον, φωνάζουν... και εγώ προσπαθώ να μην ακούω. Δεν μπορώ να τους ακούω. Εγώ θέλω μονάχα να τους ηρεμώ... να ηρεμώ τις ψυχές τους με νότες. Δεν αντέχω αυτό το φάλτσο βουητό... Δεν υπάρχει λόγος να συμβαίνει αυτό... Εγώ είμαι μουσικός και τίποτα παραπάνω... Δεν έβρισα ποτέ κανένα. Δεν ασχολήθηκα με τη ζωή κανενός. Δεν προσέβαλα κανένα. Δεν θέλησα ποτέ να κάνω κάτι πέρα από μουσική.

-Τίποτα τις τελευταίες μέρες δεν είναι μουσική. Ο πατέρας μου... πήρε τηλέφωνο τη Βερόνικα και φώναζε. Ήθελε να βγω να μιλήσω.

-Γιατί; , ρωτάει εκείνη.

-Γιατί παίζονται πολλά λεφτά πίσω από αυτό... λες και θέλησα εγώ ποτέ να βγάλω περισσότερα. Ήδη βγάζω πολλά και κάνω κάτι που αγαπώ. Είναι περίεργο να πληρώνεσαι για κάτι που αγαπάς τόσο πολύ. Η αγάπη δεν θέλει αντάλλαγμα σωστά;

-Σε ανταμείβει όμως η αγάπη... και είναι πολύ ωραίο να μπορείς να απολαμβάνεις ανταμοιβή από αυτό που αγαπάς.

Πλησιάζει η Άννα και μου δίνει ένα φιλί. Ένα αργό φιλί και εγώ νιώθω τη γεύση της να κυλάει μέσα μου σαν μελωδία γνώριμη. Μου λείπει πολύ... Νιώθω τόσο κουρασμένος όμως... τόσο εξουθενωμένος από όλα αυτά. Νιώθω αδύναμος... Αδύναμος και κουρασμένος. Νιώθω να μην της αξίζω αυτή τη στιγμή. Δεν της αξίζω αυτό το χάλι που έχω γίνει.

-Νιώθω τόσο εξαντλημένος.

-Φαίνεται. Πήγαινε να ξαπλώσεις. , μου λέει και μου χαμογελάει.

Θεέ μου συγχώρεσέ με που δεν μπορώ να την κάνω χαρούμενη... που δεν περνάω χρόνο μαζί της... που νιώθω αδύναμος πια...

-Έχω να σε δω τόσες μέρες... , αποκρίνομαι και το εννοώ.

Τόσες μέρες και εγώ θα κοιμηθώ; Θα την πληγώσω τόσο πολύ... Άννα μου συγχώρεσέ με κι εσύ...

-Ξεκουράσου πρώτα!, επιμένει και εγώ υπακούω αυτή τη φορά.

!! Σας ευχαριστώ... Ελπίζω να σας άρεσε... ☺️☺️☺️!!