Love, Mr.Philip #RBC2019

Παρτιτούρες

-Μπαμπά!, φωνάζει ο Φίλιππος κι η μητέρα του απομακρύνεται από το τραπέζι. Τι είναι αυτό τώρα; Τι πάθατε;

-Απλό ,αγόρι μου! Τη βαρέθηκα. Πόσο καιρό να αντέξεις να ζεις με κάποιον; Αυτό θέλεις κι εσύ; Εγώ προσπαθώ να σε προστατέψω.

-Δεν σε καταλαβαίνω μερικές φορές.

-Ούτε εγώ. Μην το συνεχίσουμε Φίλιππε. Αν θέλεις να παρατήσεις μια ολόκληρη καριέρα για την οποία έχεις παλέψει τόσο πολύ μόνο και μόνο επειδή λυπάσαι μια γυναίκα, εγώ μαζί σου. Δεν θα ζητήσεις όμως λεφτά από εμένα.

-Τη λυπάμαι;

-Ναι.

-Τι; Δεν...

Φεύγει κι εκείνος χωρίς να ξέρει τι να πει και προχωράει προς το δωμάτιό του. Εκείνο το δωμάτιο που κοιμόταν μικρός... Στο παιδικό μπλε αγορίστικο χρώμα οι τοίχοι κι οι βιβλιοθήκες γεμάτες με όλων των ειδών βιβλία. Η μητέρα του του διάβαζε συνέχεια και όταν μεγάλωσε του πρότεινε τι να διαβάζει και πάντα την άκουγε. Ο υπολογιστής του στην ίδια θέση, εκεί πάνω στο γραφείο του και δίπλα μια φωτογραφία από την πρώτη του παράσταση στο σχολείο όταν ήταν 10. Χαμογελάει. Ψάχνει στα ράφια να βρει κάτι να περάσει το χρόνο του. Δεν θέλει να κοιμηθεί... μονάχα να ξεχαστεί. Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά και επιτέλους βρίσκει κάτι ενδιαφέρον. Όχι πάλι! Όχι πάλι μπροστά του. Παρτιτούρες. Από τις πρώτες του παρτιτούρες. Το ξεσκονίζει και το ανοίγει με μια αλλόκοτη αγανάκτηση στο βλέμμα. Πόσο εύκολα του φαίνονται τώρα όλα αυτά! Αναγνωρίζει τα πάντα και μοιάζει τόσο παράξενο να ξέρει πως κάποτε δεν μπορούσε. Χάνεται κι ο ίδιος για μια ακόμα φορά πάνω στο πεντάγραμμο... πάνω στο κλειδί του σολ. Τα μάτια του τρέχουν με μανία πάνω σε εκείνα τα έργα και θυμάται. Χορεύει νοητά πάνω σε εκείνο το μουσικό βιβλίο και θυμάται. Θυμάται τα πάντα από την αρχή έως το τέλος και το τέλος είναι εκείνη η παράσταση στην Κοπεγχάγη. Ανακαλύπτει ύστερα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και ξαπλώνει πια στο κρεβάτι να το απολαύσει. Ανοίγει με λαχτάρα το βελούδινο εξώφυλλο και χαλαρώνει εκεί κοιτώντας τις οικογενειακές του φωτογραφίες.

   Ακούει μετά από λίγα λεπτά ένα χτύπημα στην πόρτα του δωματίου του και γυρίζει προς τα εκεί. Ξέρει πολύ καλά ποιος είναι...

-Ναι;, αποκρίνεται εκείνος.

-Ενοχλώ;, ψιθυρίζει η μητέρα του καθώς ανοίγει μια σπιθαμή την πόρτα.

-Ναι μαμά! Εννοείται. Πέρασε! Τι ρωτάς; , απαντά ο Φίλιππος κι εκείνη χαρούμενη πλησιάζει κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

-Ξάπλωσε ο πατέρας σου και κοιμήθηκε και βρήκα ευκαιρία να μείνουμε λίγο τα δυο μας.

Χαμογελάει εκείνος.

-Τι κάνεις μόνος;, τον ρωτάει.

!! Το επόμενο σύντομα... Ευχαριστώ...😊🙂😊!!