ÇOCUKLUĞUM

Yeni Çocuk

Multimedyada Yaprak Sinan Ali Gökhan Oğuz var. Çeteeee

Peki sonra ne mi oldu ?
Verdiği hediyeyi boynuma taktı "Hiç çıkarma tamam mı ? Çıkarırsan benimle küstün sanarim yoksa..." dedi . Bilmiyordu ki hayatımda aldigim en anlamlı hediye olduğunu...
Doğum günü pastamı üfledim.
"Dilek tutmayı unutma " dedi Barış hayatimdaki daimi dileğimi Diledim.
Ama dileğim daha Perilere ulaşmadan götürdüler Bariş'i sanki kalbimde onunla gitmiş gibi bi daha asla öyle atmadi kalbim...
Çocuk Esirgeme Bakanligindan geldi bir iki tane abla Barışta sanki geleceklerini biliyormuş gibi "Bu kadar çabuk mu ayriliyoruz Amazon Kızı ama geri gelicem ben gelene kadar ağlama silemezsem gözyaslarini nasıl bakarım bu Amazonlarina ha bide ben yokken bol bol arkadaş edin geri geldiğimde salincakta görürsem seni gidiklarim valla " dedi . Hiçbir şey diyemedim sarıldım sonra çekildi kollarımdan gelen ablalardan birinin eline tuttu.
Gitti o gün Barış kendiyle beraber sanki ruhumu da aldı gitti. Ama ağlamadım o gittikten sonra dimdik durmaya çalıştım ara sıra kamburum çıktı ama güldüm hep, sözünü tuttum Barışın arkadaş edindim kendime....
Çünkü yalnız başıma gelirsem ona olan özlemim içime sığmaz da olursem onu tekrar göremem diye korktum.... Sonra bi daha bulamadım Sarı Kafa'yi İzmirde tüm yetimhaneleri bakim merkezlerini çocuk Esirgeme kurumlarını Annemle dolaştık yoktu hiçbirinde bulamadım onu belkide sonsuza dek kaybetmistim onu...

Ben böyle mazide dalmisken annemin sesiyle irkildim.Bitmisti doğum günüm. Herkesle vedalastiktan sonra eve doğru yürümeye başladık annem bide babamla. Eve gelince hemen yattım çünkü kafamda dönen anıları 1 gram daha kaldirabilecek halim yoktu kapadım  gözlerimi sonrası yok...

5 sene sonra....
Bugün okulun ilk günü aslında yeni okulumda ilk günüm desem daha dogru olur.  Babamın şantiye işleri falan derken İstanbul 'a ani bir kararla tasindik. Arsanel Koleji'nde ilk günüm ve 12. Sınıfım artık İzmir'den ayrilinca çok üzüldüm sonuçta tüm anılarım ordaydi Barisla olan oyunlarımiz iddilarimiz dizimi yardıgim kaldırım dalından düştüğüm ağaç Barisla her zaman oturdugumuz bank hepsi oradaydı Barış benden gitsede 6 yıl önce bir yani orda kalmıştı... Barışın bende kalan tüm hatıralarını İstanbula gelerek İzmirde bırakmıştım içim aciyordu ama bir yandan da seviniyordum aslında 6 yıl boyunca kendime cektirdigim azap beni ve sinirlerimi yeterince yipratmisti. O yüzden yeni bir sayfa iyi gelirdi belkide ama bir yanımda hep Barisla kalmak istiyordu Barisla ve bıraktığı hatıralarla. ....
1 ay sonra Barış 18 olacak yani söylemek istemiyorum aklımdan gectiginde bile cektigim acı dayanilmaz oluyor ama yaşıyorsa 18 olacak kimlerle kutlar acaba bem gelirmiyim aklına....
Barışı 6 yıldır arıyorum ne bir sosyal medya hesabı ne bir adres ne de bir şey bulabilir şu ana kadar ona dair bu durum beni daha ne kadar uzebilir bilmiyorum ve yavaş yavaş tükendiğimi hissediyorum....