WALK ALONE

One

This story started, noong may crush ako sa kaniya.

Alam ng mga kaibigan ko na may crush ako sa kaniya kaya palagi nila akong kinukulit at hinaharot pag dumadaan siya. I'm already pissed off.

Sometimes, I just stare on his flashy eyes. Nakakatunaw yung mga mata niya kahit hindi ako yung tinititigan. I wish akin na lang siya. I wish ako na lang yung katuwaan niya, sana ako na nga lang kabarkada niya. Hanggang sana lang yun.

Pero lahat ng inaakala kong sana lang.. changed in blink a of an eye. This part happens on our Prom Night. He was alone on that night. Wala siyang magawa! Lahat ng katropa niya may kasayaw at katawanan. I felt for pity for him.

Hindi ako sanay na makita siyang nalulungkot at nagiisa. Kung puwede lang, lapitan ko siya at yakapin pero hindi, that wouldn't even happen! Ang daming matang nakatingin. Issue dito, issue doon.

Hindi pati rin siya sumasayaw. First dance? Wala pa. Kung puwede nga lang hilain ko siya sa stage para sumayaw pero bawal talaga eh!.

Later on, he stood and walked. Hindi ko nasundan kung saan siya papunta. Palingon lingon ako kung saan ko siya puwedeng makita. I asked my friends to helped me in finding him. Baka nakauwi na yun o baka may nakitang katropa na puwedeng samahan.

"Hi Miss!" Malamig na boses ang narinig ko sa aking likuran. I froze in shock kung sino ang tumawag sakin. It was him.

"Can we dance?" Tanong niya sakin na nagpabilis ng tibok ng aking puso. I can't feel my body. Namamanhid ako ng makita ko ang kamay niya na parang inaalay niya sakin.

He held my hands tight and grabbed me on the center of the spotlight.

We started to dance, and I can feel the sweet music itching through my ears.
Ramdam ko na ang mga mata na nakatingin samin. Yung mga mata na kinabukasan ay magpapahiya sayo, mga matang mahilig gumawa ng away, mga mata ng inggit.

"Thanks for being my first dance" I blushed. Hindi ko na alam ang aking gagawin sa mga oras na iyun. Para bang may tumutulak sakin at nasasabayan siyang sumayaw.

I stared on his eyes and I also saw him staring at me. Napayuko ako at di na alam ang gagawin?

"Naiilang ka ba?" He asked.

"No!" I shouted. I saw his face was on a shock.

"Sorry! Nagulat lang ako sa tanong mo" I explained. Ang cringe!! Ayaw ko na. Ngayon ko lang naramdaman ang mga paa kong nangangatog. Hindi na ako makatayo. Halos malapit na akong matapilok sa mga ginagawa ko.

He held my waist tightly. Naramdaman niya ata na nahihirapan na ang mga paa ko. Para tuloy niya na akong niyayakap. Parang may boyfriend na ako.

Kung panaginip lang lahat ng ito, ayaw ko ng magising.

The moment the music stopped, we also stopped dancing. Inalalayan niya ako habang nakahawak sa mga malalambot niyang kamay. His hands was so soft and smooth parang unan na ang sarap higaan at tuluan ng mga luha.

When we both arrived on the table of my friends, nakita ko yung mga mata nila na kinikilig. Binitawan niya na aking kamay.

"Wait!" Sigaw niya sa akin.

"Thanks for the dance" he said and kissed my cheeks. Again, I froze in shock. I can't say anything. Before he left, he left a blinked, a blinked.

Pero, my sight was not okay, dumidilim at bigla akong nahilo.

Naramdaman kong tumumba ang katawan ko, at ang huling kong nakita ay siya. Tumatakbo, papalapit sa akin.

That was the time when he was the only one. My only one. I wish I could be her one too.

Hindi ko alam ang gagawin ko kung mawawala siya sakin kahit hindi kami.

Even though na magkalayo ang isip at puso namin sa isa't isa, I won't give up, cause giving up has only two meanings that time, giving up because I just let him go or giving up because I am too weak.

I won't move on, hanggang hindi ko siya nakikitang masaya, kahit hindi sa piling ko, basta sa piling ng mahal niya.

Puro mga kahilingan lang ang mga nasa isip ko. I strived for the best of me, but my best wasn't enough. Am I not enough? Mga tanong na gumugulo sa isipan ko.

Naalala ko yung mga katropa niya na inaasar asar siya sa mga katropa niya. They even shouted the name of his crush. I felt broke every time na hindi ang pangalan ko ang sinisigaw nila. Parang tinutusok ng mga karayom at unti unting.

I can also feel the pain, pag nakikita kong nalulungkot siya. I know he is a strong man, he can easily forgot the pain.

I can't expressed my feelings. I just wanted you. Sana, One day I won't be walking alone.