Five

2 1 0
                                    

Five months na kami, and I am happy about it. Sana hindi lang 5 months ang abutin nito, I hope its forever.

Kung gaano siya kasweet sa akin, ganoon din ako kasweet sa kaniya, sana nga lang nararamdaman niya.

Palagi niya akong tinetext at kinakamusta ang lagay ko. I always answer that I am alright.

Sa school, palagi niya akong kahawak kamay. Bawat wala ang teacher, hinahawakan niya ang kamay ko, ayaw niya pa minsang bitawan.

Nakadungaw ako ngayon sa bintana. Sabi niya pupunta daw siya dito, kanina pa ako naghihintay.

Moments later, I saw him walking under the street lights. Dali dali akong bumaba para makita siya.

Pagkabukas ko ng pinto ay tumakbo ako papalapit sa kanya at niyakap siya. Tinignan ko ang mukha niya, and I saw again a smile, the brightest smile. Hindi talaga nabubuo ang araw ko hanggang di ko makikita ang ngiti niya.

"Tara na!" He spoke. Tumungo naman ako.

Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad sa ilalim ng dilaw na buwan.

He brought me to the park. The park now, is shining. Ang daming Christmas lights, malapit na kasi ang Pasko.

We sat on one of the benches in the Park. Hawak hawak niya pa rin ang aking kamay. Ayaw niya ulit itong bitawan, kahit naman ako, ayaw kong bitawan kamay niya.

The scenery at first was romantic until we saw another couple. Mukhang hindi masaya ang nakita namin na magkasintahan. Hawak hawak nung lalaki yung kamay nung babae ng bigla niya itong binitawan. The boy left the girl broken and alone in the darkest side of the park.

"Ayaw kong mauuwi tayo sa ganoon" He told as he stood in front of me.

"Tara!" He spoke.

"Huh? Saan? Uuwi na ba tayo? Ayaw ko pang umuwi!" Sabi ko.

"Oo uuwi na tayo! At saka pagabi na!" He stated.

"Ay! Ano ba yan! Gusto pa kitang kasama eh!"

"Sa bahay ko ikaw uuwi! Tabi tayo matutulog! Para di ka mabitin na magkasama tayo!"

"Oww! Okay!" Hinila ko siya kaagad na para bang napakalandi kong pokpok na naghahabol ng guwapong lalaki.

When we reached his house, I was in shock, ang ganda ng bahay nila. He brought to the one of the 13 rooms in his house.

The view is satisfying.

"Feel at home... Mommy?" He spoke and flashes a smile. Nakakaloko ang nangyayari. Matutulog kami sa iisang bubong! Hope that nothing bad will going to happen. Ano bang iniisip ko??

Pagpasok namin ay pumunta agad siya sa CR. Napahiga naman ako sa kama niya at naramadaman na napakalambot nito. Kulang na lang siya, siya na katabi ko.

Maya-maya I can hear a shower coming from the right side of the room, mukhang sa CR.

I stepped forward into the door and tried to hear some noise coming from the room. I am right! He was taking a shower.

Moments past, the door suddenly opened and I bumped something inside the room. It was his chest. Nakahubad lang siya! His smell got me.

"Sinisilipan mo ako noh?" I was surprised on what he spoke.

"Nope! Why should I" I explained.

"Cause you are interested?" He continued.

"In what?" I continue.

"In my body!" He confidently answered. I pushed him away and went to one of the corners of the room.

Inutusan ko siyang magbihis na at ginawa naman niya.

"Psst!.... Di pa ba tayo matutulog?" He asked.

"Kung gusto mo ba?" I answered.

"Gusto ko na! Para buong gabi kita kayakap!" Kinilig ako sa mga binitawan niyang salita. Gusto ko din naman siyang kayakap sa magdamag, ayieeee whahaha.

Nauna siyang humiga sa kama, at sinundan ko naman. Tumalikod ako sa kanya para mabawasan ang awkwardness sa amin.

But that was only for a couple of minutes until he grabbed me and forced my body to look at him directly.

He stared at me and flashes a smile. I can see his sweetness through the smile. I breakdown and a tear fell down. I sat up and asked he asked what is wrong. I answered nothing and ran away.

Hinabol niya ako but I shut my own door and leave him alone outside. I cried and I cried, I finished the whole night crying.

He texted me almost a million times asking what was wrong but I ignored it.

I knew it from the start. My story will not end happy, our story.

Why he didn't told me?

Halos dumaan na ang tatlong oras at hindi pa rin tumitigil ang pagagos ng aking luha. May pasok pa kami bukas and I am still crying alone inside my room.

What would I do?

Bakit ba kasi nangyari ito? Masaya na ako sa kaniya, masaya na rin siya sa akin, pero bakit kailangan pang kuhanin yung sayang nadarama ko.

I can't imagine myself walking alone again.

WALK ALONEWhere stories live. Discover now