Benimsin - Tu Meri

37

Mukesh

Onların o halini görünce biraz duraksadım. Gerçekten hiçbir erkeğin karşılaşmak istemeyeceği bi durumdu. Sevdiği kadın ve kardeş dediği adam..
Birkaç adım attım onlara doğru. Beni farkettiklerinde Shanti Om un kollarından kurtuldu hemen. Ağladığı gözlerinden o kadar belli oluyordu ki.
Bana doğru gelmeye başladı.

"Mukesh.."

Ona elimle durmasını işaret ettim ve oradan ayrıldım.

Shanti

"Bu gördüklerin doğru değil!" diye bağırdım arkasından. Bi kez bile dinlemedi..
Mukesh.. Bizi yanlış anladı.. Bunların hepsi, onun yüzünden.. Sadece onun..
Yanaklarımdan süzülen gözyaşlarımı sildim önce, hızlıca Om a taraf koştum.

"Ne olursun, git! Ona yanlış anlaşılma olduğunu söyle!"

"Olan oldu Shanti, o çoktan gitmiştir"

"Ya hayır gidemez, burada bizim mutluluğumuz söz konusu!" - yeniden ağlamaya başladım çaresizce ama bunlar onun umrunda bile değildi..

"Ya sen nasıl bir insansın?!" - diye tuttum kollarından - "Nasıl?!"

"Yeter!" - diye bağırdı kollarını ellerimden sert bir şekilde çekerek.

"Bunlar senin hayatın, senin problemin, senin sorunların! Gelip bana sarılan da sendin!"

"Sen ne kadar bencil bir insansın.." dedim ona acıyan gözlerle bakarak. Hiçbirşey söylemeden çekip gitti.

Bir süre oturup bekledim orada. Doktor gelince hemen ayaklanıp doktorun önüne geçtim panikle

"Doktor bey, doktor bey! Annem nasıl? İyi mi? Bir sorun olmadı değil mi?!"

"Bayan Kumar, anneniz gayet iyi." - dedi gülümseyerek. Doktorun bu cümlesinden sonra bana bir gülümseme geldi - "Tek ihtiyaç, kendini fazla yormaması, ve yazacağım ilaçları vakti vaktinde kabul etmesi."

"Tabi doktor bey," dedim başımı sallayarak. "Annemi görebilir miyim?"

"Tabii ki, annenizle görüşmek için hemşireye başvurun. Geçmiş olsun" diye gülümsedi ve yoluna devam etti.
Yüzümdeki gülümsemeyle gözyaşlarımı sildim ve hemşirenin yanına gitmeye koyuldum.

Mukesh

Eve ulaştığımda, tek düşünebildiğim konu Shanti ve Omdu.. Onların son hallerinden sonra bi hayli yıkılmıştım.. Gerçekten? İki sevdiğim insan bana bunu yapabilir miydi? Ben.. Çok yoruldum. Buna daha ne kadar dayanabilirim ki?
Düşüncelerimin içinde boğulurken yarımaçık kapımın tıklandığını farkettim. Gelen kişi, Omdu..

"Girebilir miyim?"

"Gir.." dedim büyük bir sakinlikle.

Om

Girmeme izin vermesiyle içeriye giriş yaptım. Yavaş adımlarla ona doğru ilerledim ve tam yanında bulundum. Bu yanlış anlaşılma yüzünden bize kırıldığı yüzünden belliydi.

"Mukesh aslında biz.." - sözümü kesti

"Ben ayrılmak istiyorum Om."

Bu sözleri duyunca bi hayli şaşırmıştım. O kadar plan yapmıştım ama hiç birinde Mukesh böyle bir karar almamıştı, ama tesadüfen bir anda başveren olaylardan sonra Mukesh bu sonuca varmıştı. Benim isteğimi de. Tamamen şans eseri.
Benim düşüncelere daldığımı görünce Mukesh devam etti

"Ben dayanamıyorum artık Om. Sen haklıydın, Shanti.. Shanti göründüğü kadar masum değilmiş meğer.."

Mukeshin bu sözlerinden sonra bayağı afallamıştım. Evet bunun olmasını çok istiyordum, ama Shantiyi bugün o halde görünceye kadar.. Artık onunla uğraşmamam, onun da aslında mutlu olması gerektiğini düşünüyordum.. Belki de yıldızlarımız barışmıştı kim bilir? Onun Mukeshin karısı olmasına kabullenmişken bir anda Mukeshin vazgeçişi? Hayır. Bu defa ben bunu engelleyeceğim.

"Kuzen, bu kararı vermen.. Yani, şey.. Ben belki haksızımdır.. Aslında biliyor musun bugün Shantiyle Hastanede karşılaştık, çok üzgündü. Bir an düşünmeden sarılıverdi bana, tamamen şans. E sen de hemen yanlış anladın, olmadı."

"Om, iyi misin sen? Bana onu savunuyorsun?"

"Ben iyiyim de sen iyi değilsin herhalde" dedim tuttum kollarından "Hadi gel otur" diye çektim onu yatağa oturduk beraber.

"Mukesh, sen bu kıza ulaşmak için neler yaşadın. Bir anda vaz mı geçeceksin yoksa? Yarın evleniyorsun kardeşim, ne o hemen vazgeçiş? Hem sana Shantiden iyi kız mı var? Hemen aklındaki bu saçma düşünceleri siliyorsun ve uyuyorsun, yarın büyük gün sonuçta"
Surat ifadesinden bu söylediklerime hakverdiği görünüyordu, galiba başarmıştım. "İyi geceler" dileyerek kendi odama geçiş yaptım.