RETURN

One ♨

'Nung araw kay tamis ng ating buhay
Puno ng saya at ng kulay
Di mauulit muli

Ang oras kapag hinayaang lumipas
Madarama mo hanggang bukas
Di mababawing muli

ONE ♨

Beneath this endless sky with the vast darkest night. Where are you now? Do you remember me? Are you thinking about me? Do you... love someone else now?

How are you now? I still crying when I am thinking about you. I still love you, until now, and I think it's only you for all the life I have.

I have been wondering. I have been wondering of everything now. Who is that man! Who is that person I have been waiting in that old gate to come back? Who is that man that makes me sad. Who is he? Who is that man that break my heart into pieces?

Everyday, in that time in the evening at which sun begins to fall below the horizon. I was silently waiting in the middle of a long staircase while watching the old gold gate to open.

Unti-unting lumubog ang araw. Nagdilim ang paligid at umihip ang malamig na hangin. Kasabay ng pagpatak ng maliit na butil ng ulan ang pag agos ng mainit na tubig sa aking mata. Parang may punyal na tumama sa aking dibdib pero hindi ko ininda iyon. Matapang kong hinawi ang luha sa aking mukha at pinilit panatagin ang sarili sa mga salitang 'babalik siya'. Paulit ulit kong tinatatak sa sarili ko ang mga katagang iyon hanggang sa manghina na ang katawan ko, hindi dahil sa pag suko, kundi dahil sa tagal na panahon kong paghintay sa taong kahit kailan hindi ako binalikan sa malungkot na lugar na 'to.

Nagising ako na hinahabol ko ang hininga ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko na feeling ko sasabog na ito. Pawisan at nanginginig ang buong katawan ko.

Damn! That dream again!

Naramdaman ko ang mainit na likido na lumalandas sa mukha ko. Bahagya akong natawa sa sarili habang pinupunasan ang luha na walang tigil sa pag patak.

Seriously. Nababaliw na talaga ako!

Huminga ako ng malalim at pinakalma ang sarili bago ko tinungo ang bathroom upang mag ayos ng sarili.

Amnesia suck! Iyong tipong alam mo sa sarili mo na may kulang, pero hindi mo alam kung ano iyon. May mga katanungan na walang mga kasagutan. Mga imahe na hindi ko matandaan. Panaginip na nagbibigay ng matinding kalungkutan. At nasasaktan ako nang hindi ko alam ang dahilan.

Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito pero isa lang ang alam ko. I have an amnesia. A rare one. Wala akong maalala. Well, normal yun taong may amnesia pero hell, it's been fucking 5 year ganon pa rin. Nangangapa pa rin ang sa mga alaalang hindi na bumalik, na nang gugulo sa aking panaginip.

Kung iba ay iisip na nababaliw na ako. Dahil minsan, umiiyak nalang ako ng hindi ko alam ang dahilan. Lalo na kapag napapanaginipan ko ang taong yun. Ang lalaki sa panaginip ko na nagbibigay sakin na matinding kalungkutan.

Sino ba iyon? Kilala ko ba siya? Bakit ang sakit sakit tuwing nakikita ko siya?

"Go Dweeeeeeeen!" tili ng mga nakakairitang babae.

Ngumiwi ako. I was trying to get my focus back when Sean, my friend on the other team block my view.

"You're so stiff, dude. Loosen up! The girls are cheering for you." pang aasar niya.

"Shut up!" maiinis na singhal ko sa kanya.

"Dwen bola!" nilingon ko si Maverick na binato sakin ang hawak niyang bola. Mabilis ko naman itong nasalo.

"OMG! Dweeen!"

"Ang cool mo!"

Naiirita na nga ako sa sigawan ng mga babae. Dumagdag pa itong pasikat na Sean na tumatawa sa harap ko. Ito pa talaga ang pina bantay sakin. Nakakaasar!