Η αποτυχία

139 11 6
                                    


Αποφασιστικότητα το λένε αυτό; Όταν ξαφνικά αποφασίζεις να κάνεις και το πιο παράξενο πράγμα για να βγει κάτι που σε παιδεύει καιρό. Όπως να πας σε μια κηδεία ας πούμε. Όπως να πας σε μια κηδεία με τη βλαμμένη κολλητή σου ντυμένη σαν χήρα.

-Ηλιθιότητα λέγεται, πετάχτηκε η Ελένη δίπλα μου

Αα μιλούσα δυνατά.

-Πως με έπιασε εμένα τέτοιο πράγμα; Εγώ ποτέ δεν ήμουν..

-Ηλίθια; Σιγά καλέ. Χαρακτηριστικό σου.

Όλο πετάγεται!

-Θύμισε μου, γιατί σε πήρα μαζί μου;

-Έλα τώρα, θα περάσουμε καλά

Με κοίταξε σκεφτική. Προβληματίστηκε.

Καλά άκυρο, είπε έπειτα..

Ήταν 11 παρά το πρωί και στεκόμασταν στην είσοδο του κοιμητηρίου της γειτονιάς. Εγώ ένα απλό τζιν φορούσα. Η άλλη ήταν μαύρη. Έμπαινε και το καλοκαίρι, τέλη Μαϊου, είχε σκάσει. Όλο αέρα έκανε. Ήθελα να τη ρωτήσω γιατί ντύθηκε σαν να πήγαινε σε κηδεία, αλλά την απάντηση την ήξερα. Πήγαινε. Εγώ τα μαύρα δεν τα συμπαθούσα. Δεν πρέπει να είχα και πολλά στην ντουλάπα μου. Δεν είχα. Γι' αυτό και απορώ! 

Κοιτούσαμε αφηρημένα προς τα μέσα και ακούγαμε τα τζιτζίκια να τραγουδάνε. Τζ τζ τζ. Ζέστη έκανε. Τζ τζ τζ. Πολλή ζέστη. Και ησυχία. Πολλή ησυχία. Εκτός απ'τα τζιτζίκια. Τζ τζ τζ. Η άλλη ήταν έτοιμη να τραγουδήσει. Ή να κοιμηθεί. Εγώ είχα εκνευριστεί. Με κούραζε να περιμένω. Και αν δεν ερχόταν κανείς; 5 λεπτά ακόμα. Άλλα 5. 10 ακόμα. Έκανα να φύγω και η Ελένη με σκούντηξε. Κάποιοι έμπαιναν. Πολλοί. Θλιμμένοι. Κύριοι και κυρίες. Εμείς παρακολουθούσαμε σοβαρές. Σιγά σιγά μαζεύτηκαν και μπήκαν στην εκκλησία που ήταν απέναντί μας. Εκκλησία; Εκκλησάκι. Δεν άργησαν. Ευτυχώς. Τόσην ώρα στο περίμενε θα πάθαινα καμία ηλίαση. Το φέρετρο βγήκε έξω μαζί με τους συγγενείς που ξεκίνησαν την πορεία τους. Μια γιαγιούλα το ακολούθησε ευλαβικά μέχρι να το βάλουν στο φορτηγάκι και φώναξε σπαράζοντας "Μαίρηη που πας;; Πάρε με μαζί σου!" και σχεδόν όρμησε στο φέρετρο.

Η Ελένη ξέσπασε σε γέλια. Δυνατά γέλια. Πήγα να της φωνάξω θυμωμένη αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι γελούσα κι εγώ. Πολύ. Όλοι γυρίσαν και μας κοίταξαν παραξενεμένοι. Θυμωμένοι; Δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω. Φύγαμε.

Προσπάθεια. Αποτυχημένη.

Η ζωή γράφει ιστορίεςWhere stories live. Discover now