Lost boy | Ashton Irwin

Hoofdstuk 2

Hij geloofde me gewoon niet.

In de pauze liep ik naar de wc. Toen ik de deur open deed, keken twee meisjes mij aan. De lange blonde kwam naar mij toe. 'Jij bent toch het vriendinnetje van Nate?' vroeg ze en ze keek me vuil aan.

'Nee. We zijn gewoon vrienden.' verbeterde ik haar.

Waarom konden meisjes en jongens niet gewoon vrienden zijn? Iedereen dacht dan gelijk dat hun dan wat hadden.

Ik liep de wc uit en keek in de spiegel. Het was stil, te stil. Was de pauze al voorbij? Ik had geen bel gehoord. Ik was wel vijf minuten voor de bel pas naar de wc geweest. Mijn haar was vreselijk pluizig, zag ik. Ik ging met mijn hand door mijn haar.

Er klonk een piep en achter me stond de vrouw. De vrouw in mijn visioen. Ik gilde en stapte weg van de spiegel. Ik bleef de vrouw zien en ze kwam langzaam op me af zweven. Ze maakte een schrel geluid. Haar hand raakte me bijna aan en zo vlug als ik kon rende ik struikeld de wc uit.

'Meisje... Meisje..' galmde de vrouw.

'Meisje...Meisje...' klonk het weer.

'Wat wil je van me?!' riep ik terwijl ik doorrende.

De gangen waren leeg en de bel was dus toch gegaan. Ik rende zo hard als ik kon de trap op naar de bovenste verdieping. Dom. Ik kon natuurlijk beter naar beneden gaan.

Ik duwde de klapdeuren open en ging het eerste beste lokaal binnen. Verbaasde gezichten keken me allemaal aan. Ik kende sommige van gezicht maar het was duidelijk dat ze in het examen jaar zaten. Ik zat nu in de vijfde van vwo.

Hysterisch zei ik dat iemand me achtervolgde. Ze begonnen te lachen.

'Meisje, gaat het?' vroeg de leraar en ik schudde van nee. Achter hem verscheen de vrouw weer en nu ik haar van dichterbij zag, zag ik dat haar gezicht aan de ene kant verbrand was.

'Meisje...Meisje...'

Ik gilde en spartelde toen de leraar me vasthield. Sommige kinderen begonnen te lachen, anderen gingen zachtjes met elkaar praten.

'Stefan en Jemery! Help even!' riep de leraar. Ik schopte hem tegen zijn scheenbeen en hij verslapte. Ik wist precies hoe ik moest vechten. Van mijn vader geleerd.

Mijn vader... Wat miste ik hem!

De leraar, ik weet zijn naam niet, liep weer naar me toe en hij begeleidde me naar een stoel op de gang. De twee jongens die de leraar helpten stonden elk aan een kant, zodat ik niet zou ontsnappen.

'Nu ga je me vertellen wat er aan de hand is. Gaat alles wel goed?' Vroeg hij.

'Er...er zzzzit een vrouw achter me aan. Een een een vrouw die gilt. Dezelfde uit mijn visioen.' Stamelde ik.

'Een visioen?' Gniffelde de leraar. Ik gromde.

Ze keken me aan alsof ik geesten zag. Misschien zag ik dat ook wel.

'Maar maar nu is die vrouw nergens te be-' Ik werd onderbroken door het schrelle geluid.

Ik gilde zo hard als ik kon en deed mijn handen tegen mijn oren. Ik schoof de stoel naar achter en rende verder als een malloot.

De leraar ging me niet achterna. Hij ging zijn les weer in en daarna gaat ie zeker naar de directeur. Ik had tenslotte wel zijn les verstoord en hem geschopt. En net zoals iedereen geloofde die me niet.

Achteromkijkend zag ik dat de vrouw vervaagde en ik keek om me heen.

Bam. Ik botste tegen iets hard aan. Beter gezegd, ik botste tegen iemand aan.

Langzaam ging mijn blik naar boven en ik keek recht in iemands ogen.

Hij glimlachte en zei sorry. Ik klampte me aan hem vast. -ja ik ben raar- Ik ben gewoon bang oke.

'Ehm. Wat doe je?' Mompelde hij.

Ik had hem nog nooit gezien. Ik bedoel hoe kan je zo'n knappe jongen je niet opvallen.

'Sorry. Ehm. Ik weet dat dit heel raar gaat klinken, maar er zit iemand achter me aan. Ik zie visioenen en je gelooft me waarschijnlijk niet, maar het is echt zo. Je moet me geloven.'

Het enige wat hij deed was knikken en hij keek daarna om zich heen. Hij boog zich naar me toe en heel even dacht ik dat hij me ging zoenen.

SORRY VERGEET DIT NIET TE LEZEN. IK WAS VERGETEN HET OP TE SLAAN EN EHM ALLES WAT IK HAD VERANDERD WAS WEG DUS HEB HET OPNIEUW GEDAAN. -geen idee waarom ik in capslock praat.- anyways, vote comment follow? 💕 Yeeey Jenny heeft Ashton ontmoet