Lost boy | Ashton Irwin

Hoofdstuk 3

Heel even dacht ik dat hij me ging zoenen.

Maar hij schoof zijn gezicht naar mijn oor en fluisterde: "Ik geloof je. Jij bent dat ene meisje uit mijn dromen. Kom met me mee."

Ik volgde hem de school uit, langs de dijk waar ik bijna elke ochtend langs fietste, over de brug, naar het bos. We hadden geen woord onderweg gezegd en hij liep wel erg hard. Moest ik hem wel vertrouwen? Vandaag was wel een erg rare dag.

"Ashton." zei hij toen we bij een hekje aankwamen.
"Huh?" antwoordde ik.
"Zo heet ik."
"Oh" ik knikte. "Ik ben Jenny."
"Weet ik." antwoordde hij kort voordat hij verder liep.
"Waar gaan we heen?" durfde ik te vragen.
"Je ziet het zo wel."

We kwamen aan bij een meertje. "Laten we gaan zwemmen." zegt Ashton opeens. Voordat ik kon reageren, trekt Ashton zijn shirt uit. Ik kan het niet laten om naar zijn gespierde buik te kijken.
Daarna trekt hij zijn zwarte broek uit en springt in het water met een harde plons.

"Wat sta je nou te kijken? Kom!"
"Uh, ten eerste: ik ben nog in shock, ten tweede: ik ken je niet eens en ten derde: er zit een freaking vrouw achter me aan die me freaking bang maakt." antwoord ik. Waar in godsnaam is die vrouw?
"Ten eerste hoef je niet zo te doen. Ten tweede is dit niet voor de lol. Ten derde kom er gewoon in." roept Ashton, nu een beetje geirriteerd.

Onzeker trekik mijn shirt uit, terwijl Ashton me aan kijkt. Kijk de andere kant op!" roep ik. Ik heb immers wel een vriendje. Ashton lacht en vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij toch stiekem kijkt.

Het water is niet koud, wat me verbaast. Het is immers Oktober.
"Ashton, ik snap je echt niet."
"Pak nou maar mijn hand."
Ik doe wat hij zegt en laat mijn hand in zijne glijden.
Voordat ik nog iets kan zeggen, word ik naar beneden getrokken.
Ik probeer angstig naar lucht te happen, maar het lukt niet. Ik word verder en verder naar beneden getrokken.

"Jezus, Ashton!" hoest ik. Ik kijk om me heen en zie een hele andere omgeving.
"Welkom in Neverland." is het enige wat Ashton kan zeggen
Ik lach. "Neverland?"
Ashton knikt.
"Okay, ik leg het je uit: je ziet toch een vrouw he? Ik droom dus al weken over jou. En jij bent degene die mijn familie en talloze andere families uit deze wereld kan halen. Ik ben tot nu toe de enige die normaal kan functioneren in de gewone wereld. Sommige kunnen er wel komen, maar niet gezien worden. Alleen door jou."
"Aha." was het enige wat ik kon uitbrengen. Na mijn visioenen en het bezoekje van de vrouw, moest dit niet meer raar in de oren klinken.
"Nu wil ik dat jij ons helpt, want jij bent onze enige hoop," zegt Ashton en hij komt dichterbij. "Het duurt niet lang meer voordat alle mensen die hier vast zitten, verdwijnen."
"En hoe kan ik in vredesnaam helpen?" Ik kan amper koken zonder dat het aanbrandt of de was doen zonder dat alles kreukelt of krimpt.
"Dat moeten we nog uit zien te vinden, maar ik weet zeker dat jij het bent en dat jij het kan."
Ik moet hem maar geloven

- na een heeeeele lange tijd heb ik weer geschreven. Simpel omdat ik me verveelde.-