Palmtrees & Tears

Hoofdstuk 3 - de vlucht

Ik wrijf vermoeid in mijn ogen. Ik pak mijn iPhone en kijkt hoe laat het is. 04:34 uur geeft mijn iPhone aan. Langzaam gaap ik en kijk naast me. Mijn vader heeft zijn ogen gesloten en zijn mondhoek hangt een beetje naar beneden. Ik grinnik. Het ziet er grappig en schattig uit. Opeens heb ik een geniaal idee. Ik pak mijn iPhone en open mijn frontcamera. Ik houd mijn iPhone een stukje van me af, steek mijn tong uit en maak een selfie met mijn vader. Ik lach om het resultaat.

Ik kijk naar buiten. De zon komt alweer een piepklein stukje op en het geeft een mooie oranje gloed. Het hele vliegtuig is een beetje oranje door de het licht dat van buiten komt. Ik kijk naar de kleine tv die aan de stoel voor me vastzit. In de hoek van het schermpje staat dat we nog ongeveer 6 uur moeten vliegen. Dat is zo lang dat ik er niet eens over na wil denken over hoe ik mezelf ga vermaken. Ik open WhatsApp. Gelukkig hebben we WiFi in dit vliegtuig, anders zou ik het al helemaal niet redden. Ik kijk naar mijn inkomende berichten en zie dat ik een bericht van Lily, Matthijs en mijn moeder heb. Eerst open ik het gesprek met mijn moeder:
"Hoi lieve schat, ik ga je ontzettend erg missen, weet dat ik elke dag aan je denk. Je kan me altijd appen als er wat is . Kusjes mama" Mijn handen beginnen te trillen. Ik wil wat terugsturen maar mijn handen trillen te erg. Een hol en leeg gevoel vult mijn buik. Ik realiseer me nu echt pas hoeveel ik haar zal missen. Haar knuffels, haar geur, onze fijne gesprekken... Ik sla mijn handen voor mijn ogen en begin zonder snikken te huilen. Opeens voel ik een hand zachtjes over mijn rug strijken. Ik schrik van de onverwachte reactie en kijk op, recht in de ogen van mijn vader. Ik draai mijn hoofd terug. Ik voel dat ik nog steeds tril maar mijn vaders grote warme hand die over mijn rug strijkt kalmeert me wel een beetje. Het voelt vertouwd, zoals vroeger. Oh god, wat is mis ik vroeger. Langzaam vallen mijn ogen dicht. Ik wil niet slapen, maar ik hou het ook niet tegen, maar toch voel ik dat ik wegzak.

"Ariana" ergens in de verte hoor ik iemand mijn naam roepen. "Ariana" ik wil niet. "Ariana, word wakker" "Hm" mompel ik. Met moeite open ik mijn ogen. Ik zit in een vliegtuig. Oh ja, we vliegen naar Amerika. Even voelt het alsof ik in een nachtmerrie zit. Ik wrijf in mijn ogen en kijk nog een keer om me heen. Ik zit nog steeds in een vliegtuig. "Eindelijk, je bent wakker" Ik kijk opzij en mijn vader glimlacht geruststellend naar me en wrijft zachtjes over mijn knie. "De piloot vertelde net dat we er bijna zei, ik heb Lucy al even ingelicht dat we er bijna zijn." "Heb ik al die tijd geslapen?" Vraag ik en negeer zijn opmerking. "Ja, en daarna ben ik ook weer in slaap gevallen". "Oké". Dan herinner ik me het WhatsAppje van mam. Ik pak mijn mobiel. "Ik kreeg nog een WhatsAppje van mam binnen..." Zeg ik tegen mijn vader. Ik open hem weer en mijn vader leest mee over mijn schouder. "Dat is lief van haar, doe haar ook maar de groetjes van mij" zegt hij. Ik app terug: Hey lieve mama, we zijn er bijna en bedankt love you xxx van mij en pap" en ik klik op versturen. "Pap," begin ik twijfelend, "wordt het ooit weer zoals vroeger?" Stilte. Ik kijk naar hem en zie dat hij naar zijn handen staart. "Pap..." "Het vliegtuig begint zo te dalen, zorg ervoor dat uw riem vastzit en de bagage kastjes gesloten zijn." Onderbreekt de intercom me. Ik herstel me en wil het opnieuw vragen als ik voel dat we dalen. Ik hou me vast en sluit mijn ogen. Dalen heb ik altijd al eng gevonden en ik weet niet waarom. We dalen sneller en belanden even later op de grond. Het vliegtuig stopt langzaam en de eerste passagiers staan al op en pakken hun bagage uit de kastjes. "Bedankt voor het vliegen met ons, we wensen u een geweldige vakantie in California!" Ik maak mijn riem los en sta op. Mijn vader doet hetzelfde. Ik open het bagage kastje en haal mijn tas eruit en stop mijn iPhone, oortjes en boek erin. Zwijgend lopen mijn vader en ik het vliegtuig uit. De seceratesse bij de uitgang lacht vriendelijk naar mij en ik zet een nep lach op. "Fijne vakantie" zegt ze. Nou je moest eens weten, ik ben hier niet voor de lol en al helemaal niet op vakantie. Maar ik ben goed opgevoed en antwoord netjes. "Dankuwel".
De eerste stap die ik uit het vliegtuig zet voelt raar. Om me heen zie ik tientallen palmbomen en de zon schijnt volop. Ik trek mijn dikke vest uit. Het voelt alsof ik in een hele andere wereld ben belandt. Ik sluit mijn ogen en denk aan iedereen die ik heb achtergelaten. Denken ze ook aan mij?

Hey mensen! Eindelijk een nieuw hoofdstuk van Palmtrees & Tears! Het duurde superlang, sorry daarvoor! Ik heb nu vakantie dus ik probeer meer te updaten :)
xxx Paulien

Vote/comment/follow? :)