Palmtrees & Tears

Hoofdstuk 5 - a little too much

- op de foto zie je hoe Ariana's kamer er ongeveer uit zou zien :)

Ik pak mijn koude glas ice tea van tafel en neem een grote slok. Mijn vader en Lucy zitten tegenover me op een grote, zwarte, leren bank wat met elkaar te praten. We zijn hier onderhand al een uurtje nadat we zijn aangekomen en nog niemand heeft me geappt. Ja alleen mama. Ze had gevraagd of we veilig waren aangekomen en of alles goed was gegaan. Ik had geantwoord dat alles goed ging en dat we net bij de villa van Lucy waren aangekomen. Ik vertel maar niet dat ik haar nu al ontzetten erg mis. Ik zit wat met mijn telefoon te spelen als ik opeens vier ogen naar me voel staren. Ik kijk fronsend op en kijk mijn vader en Lucy aan. "So... since you and your dad live with me now, shall we take a look at your room? It has a balcony overlooking the pool." zegt Lucy aarzelend. Wacht... een zwembad?! Oké, ik moet zeggen, dat klinkt niet verkeerd. Ik knik langzaam. Ik pak mijn koffer en volg Lucy de zwarte trap op met mijn vader achter me.

"So this is your place." Ik kijk mijn ogen uit. De kamer is heel helder door de witte muren en kozijnen met megagrote ramen. De ruimte zelf is ongeveer even groot als de woonkamer bij mama in Nederland. Er staat een groot, wit hemelbed in met sierkussens, een wit bureau met een lekkere grote bureaustoel, een witte bank met een tv ertegenover en nog twee andere deuren. Lucy ziet me naar de twee andere deuren kijken. "Oh this," ze opent de ene deur "this is your own bathroom and the other door," ze opent de andere deur "is your walking closet." Oh my god. Dit is zo anders, thuis had ik een kleine kamer met alleen een bed en een bureau erin, meer paste niet. We hadden een kleine badkamer met een wastafeltje, een wc en een kleine douche. Ik besluit wat aardigs te zeggen. "Wow uhm... I love it." Het klonk volgens mij sarcastisch maar ik vind het oprecht mooi. Het is echt mijn stijl. Lucy glimlacht en kijkt mijn vader aan waardoor hij ook glimlacht. Hier kan ik aardig wat tijd doorbrengen...

"Sometimes it all gets a little too much, but you gotta realize that soon the fog will clear up, and you don't have to be afraid, because we're all the same, and we know that sometimes it all gets a little too much,..." klinkt er door "mijn kamer" heen. Ik zit op de bureau stoel en draai langzaam rondjes terwijl ik Instagram aan het checken ben. "Pffffff" Ik verveel me. Nog steeds heeft niemand uit Nederland iets van zich laten horen... Oh wacht. Opeens herinner ik me dat het hier 9 uur eerder is dan in Nederland. Dus, het is hier nu... Ik kijk op mijn iPhone: 16:27 P.M. Dan is het in Nederland dus... 07:27 uur. Oh, dan kunnen ze me ook helemaal niet appen, ze slapen nu waarschijnlijk nog. Ik ben een klein beetje opgelucht, ze zijn me niet vergeten, denk ik. Nou ja, een echte goede vriendin of vriendje zou me vragen of ik wel veilig ben aangekomen of hoe het met me gaat... Ik voel tranen achter mijn ogen prikken. Niemand boeit het wat dat ik weg ben, ze zijn waarschijnlijk blij dat ze van me af zijn. Misschien is het ook maar beter dat ik hier ben komen wonen...

Ik hoor een zacht klopje op mijn deur en een seconde later gaat hij een kiertje open. Ik zie Lucy's hoofd om de hoek steken. Oh nee. Ik veeg snel wat tranen weg die onderhand op mijn wangen waren gelopen. "Can I come in?" vraagt ze zacht. Nee, flikker op. "Yes." zeg ik toch maar. Lucy loopt naar binnen en sluit de deur zacht achter zich. Ze loopt naar me toe en hurkt naast me neer. "Everything okay?" vraagt ze terwijl ze over mijn arm wrijft. Waarschijnlijk heeft ze me horen snikken. Ik wil mijn arm wegtrekken maar ik doe het niet. Ik kijk maar uit het raam om haar niet aan te hoeven kijken. "No." antwoord ik kortaf. "I'm really sorry Ariana... Me and your father..." "You know what, just leave me alone. I can't deal with this right now okay? It's all too quick for me. Like I don't even know you!" onderbreek ik haar bot. We staren elkaar voor een moment aan maar dan slaat Lucy haar ogen neer. Ze staat langzaam op en verlaat mijn kamer. Als ik verwacht dat ze de deur dichtdoet, hoor ik haar nog even stilstaan, maar sluit dan toch de deur. Ik zucht opgelucht en veeg wat nieuwe tranen van mijn wangen. Ik weet dat ik heftig reageerde, maar het is gewoon allemaal even teveel voor me, ik heb tijd nodig. Ik kan niet goed tegen verandering, nooit gekunt ook, ik hou ervan als iets vast staat en alles op orde is. Dat geeft me een zeker gevoel. Ik sta op en loop naar de balkondeur. Ik open hem en kijk naar buiten. Ik moet moeite doen om er niet naar te blijven staren. Het uitzicht is fenominaal. In de verte zie ik bergen en héél erg veel palmbomen. Het ziet er geweldig uit. Als ik naar beneden kijk zie ik een geweldig grote tuin met, inderdaad, uitzicht op een zwembad met kristalhelder water. Ik stap naar buiten en voel de warme lucht op mijn koude, klamme huid. Het is net zomer hier en, natuurlijk, ook in Nederland. Ik had veel plannen deze zomer... zwemmen met de meiden, op vakantie met Matthijs, shoppen en ga zo maar door... Maar die plannen zijn allemaal gecancelled. Zodra de scheiding rond was vertelden mijn ouders me doodleuk dat ik moest kiezen. Ik vond het verschrikkelijk, wie zet zijn kind nou voor zo'n fucking keuze? Uiteindelijk heb ik gekozen om mee te gaan met mijn vader maar nu ik er zo aan terug denk, heb ik te snel gekozen. Veel te snel. Ik weet niet wat me bezielde, iedereen achterlaten, maar op dat moment kon ik niet meer helder nadenken. Het doet weer pijn als ik eraan denk. Ik ga op een witte stoel zitten die op mijn balkon staat en sluit mijn ogen. Ik snuif de onbekende lucht op. Ik voel me alleen, op het ene moment zit je in je eigen vertrouwde wereldje in Nederland, en het andere moment helemaal in Californië met alleen je vader die je goed kent. Ik wou dat mijn ouders nog bij elkaar waren en dat er nooit ruzie tussen ze was geweest. Dan was niks verandert en zat ik nu nog steeds in hetzelfde fijne en vertrouwde wereldje waar ik zo graag ben.

Hey mensen! Tadaaaaa, hier ben ik weer! Het duurde even lang, die update, ik weet het, het spijt me!
Dit keer heb ik dan ook een langer hoofdstuk geschreven, en ik probeer vanaf nu sowieso in elk hoofdstuk minimaal 1.000 woorden te schrijven, speciaal voor jullie 😉
Ik ga Stay ook binnenkort updaten! Stay tuned!

xoxo Paulien.

Vote/Comment/Follow? :)