The Notebook

2

Thuis aangekomen trek ik mijn joggingbroek en een oversized hoodie aan. Ik voel me gelijk fijner. Ik pak chips en drinken uit de kast, en plof op mijn bed neer. Ik pak mijn tas en ga opzoek naar mijn telefoon. Of course heb ik dat ding weer ergens los in het grote vak gegooid en kan ik hem niet vinden. Ik gooi mijn tas overhoop en dan komt mijn telefoon uiteindelijk tevoorschijn. Ik stop al mijn spullen weer in mijn tas, maar dan zie ik het schrift dat ik heb gevonden. Hij verschild een beetje van mijn schriften. Is hij dan toch niet van mij? Ik besluit erin te bladeren.

'I thought I knew you, but now I'm not so sure.'

'Rain drops are falling on my cheeks, but it's not raining.'

'Oh teach me, how to forget to think.'

Dit is niet mijn schrift. Het had van mij kunnen zijn. De laatste quote is van Shakespeare. Ik ben een beetje geobsedeerd met Shakespeare. Niemand weet het, maar het is echt zo. De andere quotes ken ik niet. Zouden ze zelf geschreven zijn? Ik kijk op de eerste bladzijde.

Dit is top GEHEIM. Als je mij niet bent, verzoek ik je om niks te lezen en contact met me op te nemen. Je mag niet weten wie ik ben dus heb ik een anoniem e-mail adres aangemaakt voor het geval ik dit schrift een keer kwijt zal raken. Stuur alsjeblieft zo snel mogelijk een mail naar me. Alvast bedankt!

lostnotebook68@gmail.com

Ik had dit dus niet mogen lezen. Maar wat maakt het uit als ik toch niet weet wie diegene is? Ik ben nu nog nieuwsgieriger. Ik blader nog even door het schrift heen. Er staan een paar hele mooie tekeningen in.