Sevgili Dante,
Bugün uyanmamayı dilemiştim nedensizce içimde bir burukluk var. Aklımda soru işaretleri var. Ufak bir mide bulantısı ve baş ağrısı da var. Annemin sesini duyuyorum ve biliyorum ki birazdan beni hala neden kalkmadığım ile ilgili azarlayacak.
Sanırım bu bir çeşit depresyon. Hım bir çeşit Aristo depresyonu. Beni ne kurtaracak bilmiyorum. Belki de nedeni sensiz sıkılmam da olabilir. Her neyse dün gece çıplak gözle yıldızları izledim, bir tanesi çok küçüktü ve sanki rengi sarıydı. Işıltısı gerçekten paha biçilmezdi. Görmeni isterdim. Belki de sen de dün gökyüzünü izlemiş ve o yıldıza rastlamışsındır.
Şuan aynı şehir de olmasak da aynı gökyüzü altındayız. Kendimi bunu söylerken bir ergen dizisindeymiş gibi hissettim. Bu aralar bana bıraktığın kitapların bende yarattığı romantik etkisi bu galiba. Sanırım bu satırlara gelince yüzünde o kendinden emin ve beni her şeye ikna edebilecek Dante gülüşün ortaya çıkacak. Aklımda canlandığından seviniyor olmalısın.
Annenlere Bacaklı'nın onları özlediğini söyle ve benim de... Aristo.
