Ik sta weer naast dat meisje, maar in twee weken is de hele atmosfeer om haar heen veranderd. Ze hupst niet meer opgewonden van been naar been, maar staat stilletjes ineengedoken op het perron. Ze heeft lange mouwen aan, wat een vreemde kledingkeuze is met deze negentien graden, 's ochtends al. De trein kwam aan, maar ze keek niet meer op met de enthousiasme in haar blik zoals ze vorige week deed. Met tegenzin stapte ze de trein in.
Vlak voordat ze ging zitten maakten we oogcontact en ik zag de vermoeide blik in haar ogen. Ze had wallen onder haar ogen alsof ze vanaf de eerste keer dat ik haar zag niet meer had geslapen. De anderen kwamen weer bij haar zitten. Dat viel me op, ze koos er niet zelf voor om bij ze te gaan zitten, zij gingen bij haar zitten. Ze slingerden opmerkingen naar haar hoofd, maar ze kregen het voor elkaar om tegelijkertijd te doen alsof ze er niet was. Het was de meest zieke manier van pesten die ik ooit had gezien, maar ik kon er niks tegen doen. Als ik me er mee zou bemoeien, zouden ze het afreageren op haar.
JE LEEST
Waarom ik ga ✔️
Short StoryHallo. Ja, ik heb het tegen jou. Jij, die dit leest. Dit gaat over jou, Over wat ik voelde, bij jou, met jou en vooral wat jij me hebt aangedaan. Nadat ik dit heb geschreven ben ik weg. Dit is waarom ik ga.
