Waarom ik ga ✔️

Het begin

  Om heel eerlijk te zijn verdient niemand van jullie een brief, maar als je dit ontvangt, weet dan dat dit aan jou is geschreven en niet omdat ik vond dat je het verdiende, maar omdat ik vind dat je moet beseffen hoeveel impact je kan hebben op iemands leven. Als je de brief uit hebt, geef het dan door aan de volgende en vertel me niet dat je niet weet wie dat zijn. Hier heb je jouw verhaal, maar vanuit mijn perspectief.

  Ik had dezelfde school gekozen als jullie, maar ik vond het prettig. Ik had iemand om mee op te trekken, om te kiezen als ik geen vrienden kon krijgen, als ik faalde. De eerste dag was best leuk, maakte ik mezelf wijs, en om heel eerlijk te zijn was het ook wel zo, het was leuker dan de andere dagen. Ik zat bij jullie in de trein, maar dat was alles. Ik keek naar buiten en zei niks. Jullie deden het tegenovergestelde. Jullie praatten met elkaar en heel af en toe deed een iemand van jullie een poging mij te betrekken to het gesprek, maar dat kapten de anderen af. Na een tijdje gaf diegene het op, omdat ze jullie tevreden wilde houden denk ik. Jullie gingen door met praten, lachen en roddelen en ik voelde me buitengesloten, maar dat was ik wel gewend van jullie. Ik keek maar weer naar buiten. Ik zag de zon en de wolken, ik zag de auto's voorbij razen en ik zag de mooie landschappen die schitterden in de zonsopgang, maar die dag kon ik me er niet over verwonderen. Ik dacht dat alles op zou houden en dat jullie volwassener zouden zijn geworden. Of nee, dat dacht ik niet, dat hóópte ik, maar niets was minder waar

  We moesten nog een paar kilometer lopen om op school aan te komen. Jullie zeurden tegen elkaar hoe zware tassen jullie wel niet hadden, ik deed dat in mijn hoofd. Ik wist dat mijn wanhopige pogingen om mee te doen in het gesprek belachelijk gemaakt zouden worden. Ik wilde er graag bijhoren, maar niet bij jullie. Bij twee van jullie zou ik in de klas komen. Ik was er blij mee, maar aan de andere kant wist ik dat ik ook niet op jullie terug kon vallen als ik faalde.

  Toen we in de school stonden werd ons duidelijk gemaakt naar welk lokaal we moesten. Ik liep stilletjes achter jullie aan. Ik wilde niet zeggen dat we verkeerd liepen, omdat jullie me niet zouden geloven en dan zouden jullie me afkraken. Uiteindelijk kwamen jullie erachter dat jullie de verkeerde kant op gingen. Toen we bij het juiste lokaal naar binnen liepen was een groot gedeelte van de klas er al. Ik ging zitten naast een meisje die ik al eens had gezien en jij ging aan de andere kant van de klas zitten. Ik voelde me alleen, maar tegen al mijn gevoelens in begon ik een gesprek. Ik leerde dat ze Lynn heette en langzaam maar zeker, bouwden we een vriendschap op. Ik was blij dat ik een vriendin had. Ik had jullie niet meer nodig en, heel lelijk gezegd, mochten jullie van mij opdonderen. Jullie hadden niks aan mijn leven bijgedragen. Niks positiefs.

  Ik werd meer op mezelf tijdens de treinreis, maar ik had ook geen behoefte aan jullie. Jullie bedachten dat ik wel een geschikt slachtoffer was. Het begon met simpele opmerkingen: 'Kijk wat ze nu weer aan heeft.' of 'Moet je haar haar eens zien.' De opmerkingen op zich waren niet zo negatief, maar de manier waarop jullie het uitspraken was wel negatief. Aan het begin gaf ik af en toe nog sarcastische opmerkingen terug. Later werd het anders. Jullie negeerden me straal en wat ik ook zei of deed, jullie vertikten het om met of tegen mij te praten. Ik begon te geloven wat jullie zeiden. Ik geloof het nog steeds.

  Waarom? Waarom begin je? Begin niet. Dan hoef je ook niet door te gaan.