Waarom ik ga ✔️

Lange Mouwen

De vriendschap tussen mij en Lynn werd sterker door jullie. Hoe verder jullie doorgingen in mij kapot maken, hoe hechter de band tussen Lynn en ik werd. School werd mijn uitlaatklep, het enige wat ik nog leuk vond. Ik zat heel diep in de put. Ik voelde me helemaal niks waard en het voelde beter als ik er niet was geweest. Ik heb een poging gedaan. Nu denk je waarschijnlijk: 'Maar hé, een poging waartot? Skippyballen?' Nee, oh was het maar zo. Nee, een poging tot zelfmoord. Ik slaagde niet, maar zelfs toen geloofde niemand me, want niemand zag dat ik huilde als ik alleen was, niemand zag dat ik gepest werd, door jullie. Op school was ik de vrolijke sterke meid die geen zwakheden had, maar mijn masker was dikker dan ooit. Terwijl ik lachte had ik depressieve aanvallen, terwijl ik gezellig zat te doen huilde ik. Ik brak. Ik brak, zonder dat iemand het doorhad.

Ik maakte strepen. Ik zocht mijn uitvlucht in fysieke pijn. Om duidelijk te zijn, automutilatie, zelfbeschadiging, zelfverminking. Ik deed mezelf pijn omdat ik de chaos in mijn hoofd, en soms zelfs de absolute leegte, niet aankon. Het voelde vertrouwd. Vanaf dat moment was ik verslaafd aan pijn. Ik wilde meer. Voor vijf minuten werkte het, maar daarna waren we weer terug bij af. Ik was verslaafd aan een mes, ik was niks anders dan de alcoholist naast het café, of de junkie in het parkje. Het enige verschil was dat het mes mijn leven niet verwoestte, dat was daarvoor al gebeurd. Vanbuiten had ik mezelf in stukjes gehakt, maar vanbinnen lag ik in nog meer stukjes. Eigenlijk zijn jullie de hele oorzaak. Ik kan natuurlijk nooit alles op jullie schuiven, want misschien ben ik wel extra vatbaar voor verslavingen of iets in die richting, maar jullie speelden een grote rol.

Jullie kwamen tussen mij en Lynn in te staan. Ik had absoluut geen zin in nog meer opmerkingen naar mijn hoofd en als ik zou blijven zou ik me zwak opstellen, dus verbrak ik de vriendschap. Onze mentor was verbaasd over het feit dat ik opeens niet meer met Lynn omging, vooral omdat we zo close leken. Ik brak opnieuw, zij zag het natuurlijk niet, misschien was dat beter geweest. Dan had jij deze brief nu niet gekregen, want dan zou ik hulp hebben gehad. Ik heb een verhaal verzonnen over dat mensen uit elkaar kunnen groeien en dat ik me niet meer veilig voelde. Eigenlijk was het niet eens verzonnen. Ik had het belangrijkste gewoon weggelaten.

Een ander meisje kwam tijdens de les naar me toe, of ik niet bij haar en haar vrienden wilde zitten, omdat ik anders alleen zat. In een week tijd had ik alles wat ik op had gebouwd met Lynn weggegooid en ingeruild voor een vriendschap met dit clubje. Het is me nooit gelukt om ze volledig te vertrouwen. Als ik dat wel had gedaan zou je deze brief waarschijnlijk nooit te lezen hebben gekregen. Hoe graag ik het ook wilde en hoeveel en hoevaak ik ook probeerde, ik kon het niet vertellen. Ik wilde ze zo graag vertellen over de strepen, over de gedachten, over mijn masker en heel misschien ook over wat jullie deden, maar het lukte niet. Ik kon het niet, uit angst dat ze meededen en uit angst voor jullie.

Ik ben gebroken van binnen, stuk van buiten en bang voor jullie.