Son 9 Ayım

-3-

   O kadar garip olmuştum ki bi an buraya niye geldiğimi falan sorgulamaya başlamıştım. Bir köşede bir süre durup kendime gelmeyi bekledim. Kendime geldikten sonra koşarak karşı kaldırıma geçiyorken solumdan bir araba geldiğini gördüm ve bam. İş görüşmesinde olmam gerekirken bi anda gözlerimi hastanede açtım. Nolduğunu anlamaya çalıştım. Düşmenin etkisiyle kafamı yere çarpmıştım ve başımın ağrısından dayanamıyordum. Bi anda kulaklarıma bir ses geldi. Bu onun sesiydi. Marketteki mavi gözlü çocuğun sesi. Heyecandan başımın ağrısı bile geçti. Boynumda ağrıyordu kafamı sola çevirip bakamadım galiba doktorla konuşuyordu. Doktorla konuşmasi bitti ve yanıma geldi "Bi anda önüme fırladın bende frene basamadım geçmiş olsun"dedi üzüntülü yüz ifadesiyle. "Önemli değil benim hatam" dedim. Birazcık güldü ve ağzını tam açıp bana birşey söyleyecekken telefonu çaldı. Odadan çıktı ama sesi odaya duyuluyordu. Galiba sevgilisiydi çünkü nerde kaldın bekliyorum diye azarlıyordu. Kızı daha görmemiştim ama o çocuğu haketmediğini anlamıştım.
   Bir süre hastanede yattım gereken şeyler yapıldıktan sonra da doktor odaya girdi kullanmam gereken ilaçları söyledi ve hastaneden çıktık. Ikimizde susuyorduk. Daha tanışmamıstk bile. Tam yürüken bi anda durdu. "Senn.. marketi kızsın" dedi bana.  Evet ifadesiyle kafamı salladım. Güldü.. "Arabaya gidelim eve  bırakayım bu halde bir yere gidemezsin" dedi. Beraber arabaya bindik . Yolu tarif ettim yol boyunca hiç konuşmadık ki zaten daha isimlerimizi bile bilmiyorduk . Aslında onun susması beni daha çok heyecanlandırıyordu. Sonunda eve geldim. Elimle burası diye işaret edip teşekkür edip direk arabadan indim. O kadar olay yaşadık ama adını hâlâ bilmiyordum. Bidaha onu göremiycem düşüncesiyle eve girdim.
    Kendimi yatağa attım ve günün değerlendirmesini yaptım. Bugüne puanım 10 üzerinden 6, 4 puanı nerden kırdım diye sorarsanız onu birdaha göremiycek olmam. Onun dışında canımın acıması umrumda bile değildi. Yatakta biraz boş boş etrafa bakındım ve uyuyakaldım.