Hayallerin Ötesinde

3▲-FİNAL-

RACHELLE

''Ondan hoşlanıyor musun?''

''Bilmiyorum.''

''Biliyorsun ve ondan hoşlanıyorsun.Bir zamanlar ben de ondan hoşlanıyordum ama aranıza girmeyeceğim.''

''Gemma, yapma. Bir şey yok ki.''

Kapı çalındı ve Henri gözüktü.

''Rachelle bir dakika bakabilir misin?Amcan olduğunu söyleyen biri burda.''

Ne,amcam mı?Gemma ile aynı anda birbirimize baktık.

 Aşağıya indim.Salonda oturuyorlardı.Amcamla beraber biri daha.

 Tanrım! Şoförümüz. Amcamın yanına giderken arabayı süren lanet şoför.Yüzündeki izden tanımıştım.

 ''Aile dostunuz ve babanın da en yakın arkadaşı olan eski bahçıvanınızdan çoktan gittiğinizi öğrendim.Yanıma gelmeyince uzun süre aradım seni, tam ümidimi kesmiştim ki-''

''O kadar gün geçmiş, bir aydan fazla! Ve sen kalkmış bana şimdi mi ulaşıyorsun?''

''Rachelle burada olduğunu nereden bilebilirdim tatlım, bu aileyi tanımıyorum bile.''

Bu küçümseyici sözleri yok mu? Keşke o dereye o da düşseydi.

''Olanları sizi alması için görevlendirdiğim şoförümden öğrendim.Seni bulmamız çok zor oldu.''

''Keşke daha da zor olsaymış.''

''Rachelle benle gel.Benim yanımda yaşa.Kardeşim böyle isterdi.''

***

''Rachelle gitme. Gitmek zorunda değilsin, burada benimle kal.''

''Anlamıyorsun, gitmek zorundayım.Daha fazla yük olamam.''

Bir taraftan çok da fazla olmayan eşyalarımı toparlıyor bir yandan da yatağımı düzenliyordum.Bu aileye yük olmayacağımı ben de biliyordum ama amcamla da gitmeliydim. Tehlikeli biriydi ve şoförünü yanında öylesine getirmediğini biliyordum.Annem ve Leron'dan istediğini aldı. Ölmemizi istiyordu.Sıra bendeydi.Gidecektim,çünkü bu aileyi bu işe bulaştıramazdım.Çünkü hayat insanın cesaretine göre büyür veya küçülürdü.

''Kimse sana git demedi.''

''Ben de senden hoşlanıyorum Lucian Greggior.''

Onu özleyecektim.Ayak uçlarımda yükseldim ve yanağına bir öpücük kondurdum.

LUCİAN

Nasıl bu kadar aptal olabilir? Nasıl onu öylece bırakıp gitmesine izin vereceğimi düşünebilir ki?

''Onun peşinden değil mi?''

''Baba şu zamana kadar bana karışmadın, şimdi de karışma.''

''O kararını verdi.''

Elleriyle omzumu kavramıştı.

''O mecburiyetten gitti.Ne sanıyorsun,herkes senin gibi duygusuz mu?.Zaten senin umrunda bile değilim.Bırak beni.''

Hızlı adımlarla küçük tahta evimizden çıktım.

Rachelle dışarıda herkese sarılıyor, vedalaşıyordu.Arabaya binmeden son bir kez dönüp baktı ve bindi.Hareket etmişlerdi.Tabii ben de.Neyse ki at fazla hızlı değildi,ancak yine de ben en hızlı şekilde koşmaya çalışıyor ve arabayı kaybetmemeye çalışıyordum.

RACHELLE

''Çok cesursun tatlım.''

''Tatlın falan değilim.''