Kimliksiz(Durdu, Devam Edecek.)

Giriş

Öncelikle belirtmek istediğim ufak notlar var. Bu benim ilk hikayem ve başka hikayelere benzese bile bilemiyorum yani okumadım hiçbirini. Her neyse, umarım beğenirsiniz ve zevk alarak okursunuz. :))

•

Yağmur damlacıkları, huzur vereceğini umup yanıldığım, melodilerini tavanda raks ederken sigaramdan bi nefes daha aldım. Odanın içindeki ampulun yaydığı loş ışık, beyaz duvarlara ve damalı zemine sahip bu odaya korkutucu bir hava katıyordu. Küçük bir pencere dışarıdan kücük bir ışık hüzmesini içeriye taşıyordu. Odanın icerisinde bir masa ve iki sandalyeden başka hiçbir şey yoktu. Yağmur şiddetini git gide arttırıyordu.

"Karanlığı hissedebilir misin Esat?"

"Ne saçmalıyorsun, aptal?"

"Karanlığı.. hissedebilir misin?"

Sessizliğini koruyunca devam ettim.

"Karanlık. Benim içim onunla dolu.."

Elimden geldiğince rahatlamalıydım. Sigaramdan son bi nefes aldım. Bütün işlerimde olduğu gibi bu seferki iş de benim ölümümle sonuçlanabilirdi.

"Öldüğümde üzüleceklermi?"

Cevabını bildiğim bi soruyu sorduğum için kendime şaşırdım. Sanki üzülecek birileri varmış gibi. Veya üzülmelerini gerektiren bir tarafım.

"Aptal. Sen ölünce arkandan üzülüp ağlayacak kimsen yok. Benim dışımda."

Haklıydı, ondan başka kimsem yoktu. Eski hayatımdan bana tek kalan -yarım yamalak, acı veren hatıralar dışında- Esattı. Esat ile eskiden neden birlikte olduğumu bilmiyordum. Aslında Esatı eskilerden hiç hatırlamıyordum. Ama nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde yakın hissediyordum kendimi ona. Esat bir uyuşturucu baronu, çete lideriydi. Gerçekten büyük bir çete. Ben ise Esatın yardımcısıymışım. Bana böyle söyledi. Eskiden de onun yanındaymışım. Ona, neden bilmiyorum ama, inanıyordum. Ama Esat yüzünden acı çekerek öleceğimi anlamıştım. Ölmekten korkmuyordum. Sadece ölsem bile kimsenin bundan etkilenmeyecek olması, olmadığını söyledikleri kalbimi acıtıyordu. Bana kimliksiz diyorlardı. Bunu o olaydan sonra mı demeye başladılar, yoksa daha öncesinde de diyorlarmıydı bilmiyorum. Ben hiç kimseydim. Ben kimliksizdim.

Bir anlığına gülümsetti beni bu düşünceler. Yanaklarım acıdı. En son ne zaman gülümsediğimi hatırlayamıyorum. Belki tüm bunlar yaşanmadan önce. Belki geriye kalan bir avuç hatıramın da yavaş yavaş silindiği ailemle; birlikte son sefer olacağını bilmeden, masum bir gülüş..