My Husband's Baby Maker

Author's Note: Hi sana po basahin niyo kahit 'yung prologue lang, and please tell me your opinions. Thank you! ;))

Prologue

Hindi ko alam kung paano ko ito sasabihin sa kanya. Alam ko kung gaano niya kagusto at gaano siya nag expect 'nong sinabi kong delayed ako ng 2 weeks after we made love. Panigurado sobra siyang madi-dissapoint if he finds out.

"Honey! I'm home!" mula sa kwarto namin ay narinig ko ang pagsigaw niya.

Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Oh shit! Ayoko man sabihin sa kanya but I have to, lalo na't mas naunang nalamang ng best friend niya ang kalagayan ko kaysa sa kanya. He'll probably get extra angry kapag nalaman niya ang kalagayan ko sa ibang tao. Mabuting nang manggaling sa akin kaysa sa ibang tao.

"Hey," I frozed when he hugged me from behind. Hindi ko namalayan na nakapasok na pala siya dahil sa sobrang pag-iisip "So how was your check-up?" bakas sa boses niya ang excitement.

Humarap ako sa kanya kasabay ng pagpatak ng luhang kanina ko pa pinipigilan. He immediately cupped my face and wiped my tears away "What's wrong?" he said with a worried voice.

Niyakap ko siya ng sobrang higpit "I'm sorry honey, I'm sorry, I'm sorry." I said while sobbing.

He hugged me back "Bakit ka nagso-sorry? You've done nothing. Please stop crying." kumalas siya sa yakapan namin at masuyong hinawakan ang mukha ko at tiningnan ng matamnan "Alam mo namang doble ang sakit na nararamdaman ko tuwing nakikita kitang umiiyak. So please honey stop crying, nasasaktan din ako." he then hugged me again and kissed my temple.

Hindi niya ako binibitawan hangga't umiiyak pa ako, we just stayed in that position for almost 10 minutes.

"Honey," I blurted out.

"Hmm?" he said while he was still holding me.

"I.. I can't give you a child," naramdaman kong lumuwag ang pagkakayakap niya sa akin pero ako mas lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kanya "I'm barren, I'm so sorry." I said almost whispering and with that, tears started streaming down to my face again.

He broke our hug and looked me directly into my eyes "Wala kang dapat ihingi ng tawad okay? I love you and I will always love you." then he pulled me closer to him and gave me a peck on my lips "Hinding hindi ako titigil ng pagmamahal sa'yo habang nabubuhay pa ako. We can go on and live through the rest of our lives without a child as long as I have you." I hugged him again.

Thank you lord dahil binigyan niyo po ako ng asawang mahal ako sa kabila ng lahat ng flaws ko. Hindi man niyo kami bigyan ng anak basta 'wag niyo lang po siyang ilalayo sa akin.

"I can both give you a child."

Sabay kaming napalingon sa babaeng nagsalita.

"Ate Hazel." I whispered.

"If you are willing, I can be your Husband's Baby Maker."

***