Evde bizimkilerle beraber film izliyorduk. Ya da Jungook hariç herkes izliyordu diyebilirim. O ise şuan şaşkınca telefona bakıyordu. Merek etmiştim, onu neyin böyle şaşırttığını.
"Niye öküzün trene baktığı gibi telefona bakıyosun kook?"
" Jımın, sana birşey göstermem gerekiyor. "
Telefonunu bana uzatıp baktığı şeyi gösterdiğinde ağzımın iki metre açıldığına yemin edebilirim. Bu nasıl olabilirdi. Tabi ben böyle şaşkınca davranınca diğerleri de yanıma gelip telefona baktılar. Onlar da en az benim kadar şaşırmışlardı. En az diyorum dikkatinizi çekerim.
"Bu nasıl olur kook! O ölmüştü. Bana öyle söylediniz. Nereden çıktı şimdi bu! Şaka mı yapmaya çalışıyosun?!"
"Saçmalama Jımın. Böyle konuda niye şaka yapayım. Gerçek işte. Instagram'da takip ettiğim bir sayfa vardı. Anonim takılıyodu ve manzara fotoğrafları çekiyordu. Hoşuma gittiği için takipe aldım. Ve az önce bu fotoğrafı paylaştığını gördüm. Bende senin kadar şaşkınım. Onun öldüğünü sanıyordum." (Jungook)
"Acaba ikizi falan mı? " ( Taehyung)
"Onun kardeşi yok. Olsaydı bildirdik." (Namjoon)
"O zaman ölmemiş mi yani?" ( J Hope)
"Bilemiyorum. Ölmemiş olması mümkün değil. 2 yıl geçti üstünden. Hem bu kız o olamaz. Evet çok benziyor olabilir ama o çok çirkin ve kiloluydu bu kız ise zayıf ve inanılmaz derece de güzel. "
"Doğru söylüyor. Bu şey tamamen tesadüf de olabilir." (Yoongi)
"Dikkatli bir şekilde baktım da kızın gerçekten inanılmaz bir güzelliği var. Bir ara unutturmayın da yazayım. Belki tanışırız falan." (Taehyung)
Bunu söyleyen Tae'ye ters ters baktım. Namjoon ise benim gibi bakmakla yetinmeyip kafasına vurmuştu. Sıkılmıştım, kafam dağınıktı. Biraz sahile gidip yürürsem rahatlatabileceğimi düşündüm. Ceketimi alıp kapıdan çıkarken bizimkilere seslendim.
"Ben sahile gidiyorum. Birşey olursa arasınız!"
"Eve geç kalma sakın!"(Jungook)
"Sana sorucam sanki küçük velet!"
"Hey ben velet değilim!"(Jungook)
Onu umursamayıp kapıyı kapattım. Sahile doğru yürümeye başladım.
. . .
Kumlara oturup denizi izlemeye başladım. Kafamı toplamak gerekiyordu ama Jennie aklıma takılmıştı. Gerçekten de ölmüş müydü ya da öldüyse bile o kızla çok benziyorlardı , arada fiziksel değişiklikler olsa bile. O umrumda değildi ama gerçekten herkesin merak konusu olmuştu. O öldüğünden bu yana kimseye eziyet etmemiştim. Neden bilmiyorum ama o öldüğünden sonra suçlu olmayan veya bana karşı çıkmayan kimseye dokunmuyordum. Karşı da çıkamıyorlardı açıkçası. Bu olaydan sonra bizden daha çok korkmaya ve çekinmeye başlamışlardı.
Kafamı iki yana sallayıp bu düşüncelerde kurtuldum. Sıkılmıştım. Ayağı kalkıp denizin kenarında yürümeye başladım. Olduğum yerden biraz ilerledikten sonra kuma oturmuş, müzik dinleyerek ağlayan birini gördüm. Bir kızdı. Kim olduğunu merak etmiştim. Böyle şeyleri pek umursamaz, insanların hayatına karışmazdım. 'İyi veya kötü müsün?' diye de sormazdım. Ama bu kızı merak etmiştim. Yanlız ve üzgün gözüküyordu. Merakıma yenik düşüp kızın yanına gittim.
"Selam"
"..."
Cevap vermemişti. Herhalde beni sapık falan sandığı için korkmuştu.
"Korkma sapık değilim ve sana asılmaya fln gelmedim. Yürüyordum ve ağladığını farkettim. Normalde umursayan bir insan değilim ama merakıma yenik düştüm diyebilirim."
"Korkmuyorum"
"Ne"
"Korkma sapık değilim demiştin, korkmuyorum. Sapık olup olmadığın birşeyi değiştirmez. Bana istesen de zarar veremezsin. Merakına yenik düşüp yanıma gelmene de hiç gerek yoktu." dedi ve hızla ayağı kalkıp uzaklaştı.
Sesi tanıdık gelmişti sanki. Daha önceden duymuş muydum ki? Peki yüzünü niye benden sakladı ki?
Kafamı tekrar iki yana sallayıp düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım. Gerçekten paranoyak olmaya başladım. Saat'e baktığımda baya geç olmuştu. Bende oturduğum yerden kalkıp eve doğru yürüdüm.
. . .
Üzerimi değiştirip yatağa yattım. Aklıma sahildeki kız geldi. Gerçekten garipti. Kim olduğunu da merak etmedim değil. Yüzünü görememiştim çünkü kafasını eğip saçlarıyla yüzünü kapatmıştı. Boşverip kendimi uykunun kollarına bıraktım. Gerçekten uzun bir gündü.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
