Hostage (deel drie van de broken arrows serie)

Hoofdstuk 3

Zo stil mogelijk sluipen we door de gang. Happy loopt achter mij, met haar al kapotte laptop opgeheven. In haar broekzak heeft ze een sleutel uit haar gereedschapskist gestoken. Zo snel mogelijk lopen we naar mijn appartement.

Als ik een van de bewusteloze mensen op de grond zie liggen, krijg ik een idee. Ik buk me en probeer het ronde schijfje uit het meisje d'r nek te wrikken. De naaldjes weigeren mee te werken en houden zich stevig aan haar huid vast. 'Wat ben je aan het doen?!' sist Happy, maar ik reageer niet. Met veel moeite weet ik mijn nagel onder het schijfje te drukken. Met een ruk haal ik het schijfje uit haar nek. Ze is gelijk wakker en geeft een gil. Er komen kleine stompjes bloed tevoorschijn op de plekken waar de naaldjes in haar nek zaten. 'Dat deed pijn, verdomme.' zegt ze grof.

Ze kijkt ons verbaasd aan. 'Hoi Happy.' zegt ze. 'Hai Lynn.' begroet Happy haar. 'Kennen jullie elkaar?' ze knikken tegelijkertijd. 'En wie ben jij?' vraagt Lynn terwijl ze het bloed van haar nek veegt. 'Ik ben Brooklyn.' Haar ogen worden groot. 'De Brooklyn. Die ene die met Olivia was toen.....' Ik knik. 'Ja, die Brooklyn, maar ik was niet de enige bij Olivia op dat dak. Ik bedoel, Happy was er ook.' Ze knikt terwijl ze me aankijkt met een blik die zegt, 'Dat wist ik.' Vermoeid haal ik mijn schouders op. Ik kom omhoog en help Lynn overeind.

'Waar gaan jullie heen?' vraagt ze terwijl ik en Happy doorlopen. Sluipen proberen we al niet meer. Als de aanvallers er nog zijn hebben ze ons al lang gehoofd. 'Mijn appartement doorzoeken.' zeg ik zonder achter om te kijken. 'Laat me niet alleen.' Lynn trekt een sprintje en komt naast ons lopen.

'O my god, wat hebben ze gedaan?' vraagt Happy zich hardop af als ze onze woonkamer ziet. Ik voel een brok in mijn keel en kan niet antwoorden. Terwijl ik de kamer doorloop probeer ik de spetters bloed die overal verspreid liggen te negeren. Ik loop naar de gang die onze kamers van elkaar scheidt. Ik begin bij de kamer van Thomas. De lades die ik omgooi zitten alleen maar met kleding gevuld. Pas als ik zijn nachtkastje bekijk vind ik iets. Het medallion die hij altijd om had. Ik heb het sieraad voor het eerst gezien in onze gezamenlijke cel in de gevangenis. Waarom zou hij het af gedaan hebben?

Na een korte aarzeling maak ik het medallion open. Aan de ene kant zie ik twee jongens. De een is Thomas en de ander lijkt sprekend op hem. Hij is alleen iets ouder. Dat moet zijn oudere broer zijn, die vlak na de dood van zijn ouders is overleden. Aan de andere kant zie ik een foto van een man en een vrouw. De ouders van Thomas lijken niet echt op hem. Ik zie alleen maar een paar overeenkomsten. Zoals de ogen die Thomas van zijn moeder heeft en de bouw van zijn lichaam die hij van zijn vader geërfd heeft.

Als ik het medallion weer dicht klap hang ik het om mijn nek. Het gewicht voelt vreemd om mijn hals. Ik sta op en verlaat de kamer. Ik ga door naar de kamer van Meira. Op de grond, verstopt in een hoekje zie ik haar mobieltje liggen. Het scherm is gebarsten, maar de telefoon moet het nog doen. Snel raap ik het apparaat op. Als ik opkom zie ik een kogelgat in de muur zitten.

Angstig slik ik. De gedachten dat er geschoten werd in mijn huis jaagt me de angst aan. Het mobieltje negerend doorzoek ik de kamer. Ik vind helemaal niks. Als ik de kamer weer uit kom, zie ik dat Happy de kamer van Andy heeft doorzocht en dat Lynn klaar is met de keuken. Gezamenlijk doorzoeken we de woonkamer. We vinden niks. Het enige waar we zeker van zijn is dat er een gevecht is geweest.

'In de kamer van Meira heb ik dit gevonden.' en ik laat hun het mobieltje zien. 'Happy, heb jij een werkende laptop tot je beschikking?' Ze knikt bedenkelijk. 'Ik heb geen laptop, maar in het kantoor van Olivia staat wel een computer. Die kan je wel gebruiken.' We lopen snel terug naar het kantoor van Olivia.

'Weet je het wachtwoord?' vraag ik. Happy schud van nee. 'Dat moet geen probleem zijn.' Ik kijk het bureau rond en zie een ingelijste foto staan. Op de foto staan Olivia, een man en een jongen afgebeeld. Ik gok dat dat haar gezin was. De jongen is niet ouder dan zes. Snel pak ik de foto en haal hem uit de lijst. 'Wat ben je aan het doen?' vraagt Lynn. Ik reageer niet en kijk op de achterkant van de foto. Er staat niks. Soms schrijven mensen de gebeurtenis of het jaartal op de achterkant van een foto, maar Olivia had daar blijkbaar geen zin in. 'Oké, Happy. Heb jij een tablet hier?' ze knikt van ja.

Ze verdwijnt haar lab in en komt terug met een gloednieuwe tablet. Als ik hem open installeer ik snel mijn eigen gecodeerde app. Ik sluit de tablet aan aan de computer en laat de app zijn werk doen. Na een paar seconden heb ik het wachtwoord. De computer ontgrendeld.

Snel peuter ik de simkaart uit het mobieltje. Ik zet de gegevens van de simkaart op een geheugenkaart en steek die in de computer. Ik krijg verschillende dingen. Foto's van Meira en Andy, foto's van Meira en mij en foto's van ons allemaal bij elkaar. Geen enkele van die foto's helpt mij. Dan vind ik nog een bestand. Het is een audio-bestand. Als ik hem open, hoor ik een gesprek.

'Zeg tegen de generaal dat we ze hebben.' zegt een zware mannenstem. 'Waarom moet ik dat altijd doen?' vraagt een andere stem. 'Omdat ik je commandant ben!' zegt de zware stem fel tegen zijn soldaat. Ik hoor een tijdje een vaag grommel en dan komen de stemmen terug. 'De generaal komt eraan.' zegt de soldaat. 'Waar brengen we ze eigenlijk heen, meneer?' vraagt de jongen. 'Naar Nagoya. Dat heb ik je nu al tachtig keer gezegd!' antwoord de commandant. 'Sorry, meneer.' mompelt de soldaat.

In de achtergrond gaat er een deur open. 'Waar zijn ze?' vraagt een schorre, zware stem. Geschokt herken ik die stem. Dat is de man die mij aanviel toen we Mich gingen ophalen, dat is de man die mijn heeft ontvoert een paar weken geleden. 'In de laatste slaapkamer meneer.' zegt de commandant zenuwachtig. Ik hoor zware voetstappen terwijl de man naar binnen gaat. 'Ah, kijk eens. De drie vriendjes van Brooklyn, hulpeloos en moederziel alleen.' zegt hij. Ik hoor een vaag gemompel en geschuif. 'Wat ga je doen met ons?!' Dat komt van Thomas. Mijn hart springt op als ik zijn stem hoor. 'Dat zie je vanzelf wel.' zegt de man. Ik hoor gewoon aan zijn stem dat hij een kwaadaaridge grijns op zijn gezicht heeft. 'Neem ze mee.' zegt de man. Vlak daarna stopt het audio-bestand.

Ik kijk Happy en Lynn met grote ogen aan. 'Ze hebben ze mee genomen.' zeg ik met een schorre stem. 'Waarom?' vraagt Happy. 'Ik heb geen idee.' ik sta op en begin door de kamer te ijsberen. 'Maar ik weet wel dat we ze moeten gaan halen.' Lynn kijkt me geschokt aan. 'Dat is juist wat ze willen. Wat als ze jouw vrienden mee hebben genomen om jou te pakken te krijgen?' Ik haal ongeïnteresseerd mijn schouders op. 'Wat ik me wel afvraag is: wie is ze?' Lynn kijkt Happy  bedenkelijk aan wanneer Happy dat zegt. 'Wie zijn de mensen die onze vrienden mee hebben genomen?' vervolgt ze.

'Ik denk dat ik het wel weet.' zeg ik en ik kijk Happy aan. Haar ogen lichten angstig op als ze het doorheeft wie ik bedoel. 'Voor zijn dood heeft Micheal me verteld dat hij voor iemand werkt. Ik durf erop te wedden dat diegene opdracht geeft gegeven Meira, Thomas en Andy te ontvoeren.' 'Maar waar naartoe dan?' vraagt Lynn. 'Naar Nagoya. Dat hoorde ik in  het gesprek tussen de commandant en zijn soldaat. We moeten daar zo snel mogelijk heen.'