Hostage (deel drie van de broken arrows serie)

Hoofdstuk 4

Ik snel naar mijn kamer en gris er wat kleding uit. Voor de rest kijk ik nog welke wapens er nog over zijn. Ik vind één pistool, een paar magazijnen en drie werpmessen. Het moet genoeg zijn. Ik dump alles in en rugzak en zwaai die over mijn schouder. Snel ga ik weer naar het kantoor van Olivia, waar we met z'n drieën hebben afgesproken. IJsberend wacht ik totdat de anderen komen. 

Als ze er eenmaal zijn zie ik dat Lynn ook haar spullen heeft gepakt. 'Lynn, het spijt me, maar we hebben iemand nodig om al de mensen in de gangen wakker te maken. Kun jij dat doen?' vraag ik. Ze knikt. 'Maar hoe dan?' Ik laat haar het schijfje zien dat ik uit haar nek heb gepeuterd. 'Iedereen heeft zo'n ding in zijn of haar nekt zitten. Ze hebben zich vast gehaakt met haakjes in de huid op de nek. Je moet je nagel eronder zien te krijgen en dan eraf trekken. Het zal even pijn doen bij de mensen, maar daar komen ze wel weer overheen, zoals je weet. Als er iemand wakker is kan die je gewoon helpen met het wakker maken van de rest.' Als ik klaar ben met mijn instructie knikt ze en loopt de deur uit. Haar spullen laat ze hier. 

Ik zucht en kijk naar Happy. 'Hoe komen we in hemels naam in Nagoya?' vraagt ze. 'Ik denk gewoon vliegen. We kunnen tickets kopen voor de eerst volgende vliegtuig naar Tokyo en dan met de bus of de trein naar Nagoya reizen.' stel ik voor. Ze knikt en ik neem plaats achter de computer van Olivia. Ik log weer in en ga op het web. Na een paar keer zoeken heb ik een goede website waar ik onze tickets kan bestellen. 'Hoe laat is het nu?' vraag ik aan Happy. 'Het is twee uur s'ochtends.' antwoord ze. 'Er gaat een vliegtuig om tien uur s'ochtends. Als we die willen halen moeten we hier zo rond zeven uur weg.' ze knikt en ik bestel de tickets. 'Het lijkt me raadzaam als we nog even gaan slapen.' Ze knikt weer. 

We lopen naar het appartement van Happy, aangezien die nog ongeschonden is. Als we liggen installeer ik een wekker op mijn telefoon. 'Ik zet een wekker om zes uur.' Ik krijg geen reactie. Ik kijk naast me en zie dat Happy al in een diepe slaap zit. 

Mijn ogen schieten open als ik wakker word van de hoge piep van mijn wekker. Ik trek mijn arm onder de deken vandaan en druk de wekker uit. Naast me hoor ik een protesterende kreun van Happy die wakker is geworden. 'Hoe laat is het?' 'Zes uur.' zeg ik. 

We staan op en kleden ons aan. Dan poetsen we onze tanden en kammen onze haren. We doen er een half uur over om allebei te douchen. Vervolgens eten we snel nog wat en pakken dan onze tassen. 

Het is rumoeriger in de hal. Lynn is blijkbaar meteen begonnen met het wakker maken van mensen. Ik zie verscheidende mensen nog over hun nek wrijven terwijl ze de anderen wakker maken. We haasten ons naar de uitgang en daar zie ik mijn koffer nog staan. Ik maak hem open en pak er mijn laptop en telefoon uit. Ik stop ze vervolgens in mijn rugzak en ren achter Happy aan. 

We staan een beetje te rillen buiten terwijl we wachten op onze taxi. Ik zou een vest aan kunnen trekken, maar ik ben te lui om mijn tas te openen en de hele inhoud omver te kiepen om mijn vest te kunnen pakken. Happy denkt waarschijnlijk het zelfde. 

Na tien minuten zie ik een gele auto de weg op komen. De auto mindert vaart en komt voor ons tot stilstand. We stappen in en de auto begint gelijk weer te rijden. 'Waar naartoe, meiden?' vraagt de chauffeur. 'Het JF Kennedy Luchthaven graag.' zeg ik. Hij knikt. 

Het is een stille trip. Ik staar naar de weg die onder mij voorbij schiet. Ik vind het niet leuk om met een vreemd persoon in een auto te zitten, ook al is het maar een taxi chauffeur. Happy heeft duidelijk nergens last van. Ze zit rustig op haar telefoon, een spelletje te spelen. 'Heb je een ghost-chip geïnstalleerd in je telefoon?' fluister ik tegen haar. Ze kijkt me niet begrijpend aan en schud dan haar hoofd van nee. Ik gris de telefoon uit haar handen en haal haar bankpas en id-bewijs eruit en geef die aan haar. Vervolgens doe ik het raampje open en gooi de telefoon eruit. 'Hé!' schreeuwt ze. 'Waarom mag jij wel een telefoon hebben en ik niet?' vraagt ze verontwaardigd. 'Ik gebruik een ghost-chip in die van mij. Die zorgt ervoor dat niemand mijn telefoon kan traceren.' Haar mond vormt een verbaasde 'o'. 'Maak je geen zorgen. Ik koop wel een nieuwe voor je op de luchthaven.' Ik geef haar mijn telefoon. 'Speel ondertussen maar hierop een spelletje.'