Het geheim van de stad Atlantis!

Hoofdstuk 2

Ik werd wakker en keek in het rond. Het voelde vreemd, want ik zag niemand om me heen. Normaal gesproken zouden ze nu een verjaardagsliedje voor me zingen, maar dat deden ze nu niet. Ik vroeg me af waar ze waren. Dus ik ga maar naar beneden. En hoop dat ze daar zijn. Ik kijk rond maar ik kan ze niet ondekken. Waar zouden ze toch zijn? Ik kijk verder en zie en pakje liggen met een briefje. Ik loop er naar toe. En er staat mijn naam op. Dan zou het toch niet verkeerd zijn als ik het zou open maken. Ik las het briefje en er stond:

Lieve Abby,

Het spijt ons dat we niet op je verjaardag konden zijn, maar er is iets ernstigs gebeurd. Helaas kunnen we je het niet vertellen. Want we moesten het geheim houden omwille van het eiland. Zorg dat je kleine broertje genoeg aandacht krijgt en genoeg eten. En zorg dat ze niets met hem doen en dat ze ook niets met jou doen. Als het donker wordt moet je het hele huis afsluiten en dan moet je in de kelder gaan liggen zorg dat je dan genoeg dekens en kussens hebt, want het kan heel koud zijn. Zorg ook dat er genoeg eten in de kelder zodat jullie nooit zonder eten zitten. Trouwens het pakje is voor jou het is je kado voor je 16e verjaardag. Zorg er goed voor. En gebruik het alleen in noodgevallen.

X Pap en Mam..

Ik schrok van de brief. Waarom zijn ze weg en waarom moest het geheim worden gehouden. Ik wou het weten en vroeg me ook af waarom we in de kelder moesten als het donker werd. En waarom zouden ze broertje niet hebben meegenomen. Ik stond hier met veel vragen achter. Ik moest op onderzoek uit om op al die vragen een antwoord te krijgen. Ook was ik nieuwschierig wat er in het pakje zat dus ik maakt het maar snel open, maar toen hoorde ik mijn broertje huilen dus het pakje moest nog even wachten. Ik ging snel naar mijn broertje toe. Zijn gezicht was helemaal rood van het huilen. Ik verschoonde hem eerst, maar hij hield nog steeds niet op met huilen dus gaf ik hem wat te eten. Nog steeds stopte hij nog niet met huilen. Ik dacht dat hij het voelde dat Pap en Mam er niet waren. Dus ik probeerde hem te troosten het lukte, maar mezelf troosten lukte niet. Ik liet hem maar spelen zodat ik mijn pakje kon openen. In het pakje zat een ketting. De ketting had de kleur turquase. Dit was mijn lievelings kleur. Ook zat er een mooi stuk rots in. Dat in de vorm van een zeemeermin was. De zeemeermin glinsterde heel erg. Ik vond hem zo mooi. Dus deed hem gelijk om mijn nek. Ik vroeg me af of ik in de zee een zeemeermin werd, maar ik  mocht hem niet te veel gebruiken dus ik moest nog maar afwachten. Onder tussen had mijn broertje weer honger gekregen en ik had door dat mijn eigen maag ook een beetje knort. Dus ik keek in de kastjes maar zag geen eten meer. Dus moesten we maar naar de winkel. Bij de winkel waren er bijna geen ouders meer alleen maar een paar grootouders. Ik wou hen zoveel vragen maar in hun ogen las ik af dat het nog maar even moest wachten. Toen zag ik een dagboek in de winkel liggen. Die deed ik natuurlijk in mijn mandje want daar kan ik al mijn vragen in neerzetten en ze ook proberen te beantwoorden. Ook haalde ik een paar bananen, mandarijnen, appels, brood, melk, koekjes en wat beleg. Dit zou toch wel genoeg zijn voor een paar dagen. Toen we naar huis liepen zag ik dad het bijna donker zou worden. Dus ik liep wat sneller door. Mijn broertje kreeg het ook in de gaten en keek een beetje bang om zich heen. Toen we thuis waren bracht ik snel een bedje voor mijn broertje en de boodschappen naar beneden. Ook bracht ik wat boeken en wat dekens naar beneden en natuurlijk nog mijn zaklamp voor als het licht uit zou vallen. En daar laggen we dan in de kelder. Ik keek naar mijn broertje en die sliep al gelukkig. Toen hoorde ik opeens wat geluiden en viel het licht in 1 keer uit. Ik werd er bang van maar ik deed snel mijn zaklamp aan. De geluiden werden minder dus ik probeerde wat te slapen voordat de geluiden weer begonnen.