Oh My Allah... (VOLTOOID)

>deel 1<

perspectief Safia:   met zweet en betraande ogen zit ik hier dan ik ben kapot  , 'Kom op schat je kunt het' moedigt Lamya mij beste vriendin aan. na wat te persen en te gillen is het al hoewel gelukt.

5:08 : 'Ahw lieverd kijk dan wat een poepje hij lijkt zo erg op je Masha allah!' zegt lamya .Met trotse ogen en rillingen in me lichaam kijk ik naar mijn kind. 'Gefeliciteerd en hoe wilt u hem noemen?' zegt de dokter 'uh.m Safouane. 'mooie naam Masha allah' 'dankjewel Lamya, bedankt voor alles' 'graag gedaan lieverd je weet dat ik er altijd voor je ben'. Na paar minuutjes te mogen genieten met mij schatje moet ik gaan uitrusten en eerlijk gezegd heb ik dat zwaar nodig! ik ben dood op! Lamya is ondertussen al weer gegaan ze moest gaan koken voor haar man. Ik ben Lamya zo erg dankbaar voor alles zij was al die moeilijke en korte tijden voor mij en mij broer natuurlijk.

Volgende dag 14:05:  'mevrouw u bent snel herteld u mag alweer naar huis' vertelde de dokter mij. pfuwww eindelijk ik ben ziekenhuis echt zat al het eten en die geur van het ziekenhuis ufff ik wil echt graag naar me lekkere  bedje met me kleintje.  'is er iemand die ik kan bellen om u op te halen?' vroeg de dokter tranen die ik voelde op komen ,Ik mis mijn ouders waren ze hier maar.. 'Uhm ja mijn broer' beantwoorde ik na dat ik besefte dat ik nog niet had beantwoord ' is goed gaat u zich maar omkleden' ik kleed me om in een simpel grijze  truitje met en simpel zwarte broek en ik kleed Safouan ook weer om {zie omslag!}  wat ben ik toch trots op me zelf..

ondertussen is Samir alweer aangekomen met leuke ballonnen😍 'zal ik je helpen met de spullen ?' vroeg Samir  nee hoeft niet het lukt wel. Terwijl ik Safouane in de maxicosi deed hielp Samir me nog met inpakken 'ja ik kan ook niet niks blijven doen' zij hij , lachend keek ik hem aan. we deden Safouane in de auto en reden naar mijn huis. Aangekomen bij mijn huis voerde ik het wachtwoord van het rek in en parkeerde we de auto. Ik deed de sleutel van de voordeur in het sleutelgat. En keek trots naar me huis wat heb ik deze geur toch gemist... Samir hielp mij nog even met het uitpakken en legde alles boven neer in de baby kamer. ik bedank Samir nog even en nodig hem uit voor het avond eten voor vanavond Lamya en haar man Younes komen ook 'Safia het spijt me dat ik niet bij je bevalling was ik moest wat regelen' 'maakt niet uit ' zij ik hem  Ik gaf hem nog een kus en zwaai hem uit.

dood op lig ik even op de bank tot dat ik Safouane hoor huilen ik denk dat hij honger heeft ik geef hem wat melk tot dat hij in slaap valt ik leg hem in zijn wiegje en maak het huis wat schoon. Na het schoonmaken van het huis rust ik wat uit op de bank. ik sluit me oogjes dicht en krijg een flashback van alles. Toen ik werd verkracht... toen me ouders overleden.. het werd me te veel en werd binnen een klap wakker. Nadat ik wakker werd hoorde ik Safouane al weer huilen. Oh My Allah dit gaat zwaar worden. ik pak hem op en loop wat rondjes met hem. Ik ben allah heel dankbaar dat ik deze kind heb gekregen maar niet op deze manier ... niet op deze manier.. als kleine kind droomde ik om te trouwen met mij eer en ook nog is waar mij ouders bij waren totdat alles in een klap viel... me ouders werden vermoord.. en kort daarna werd ik verkracht.. met betrande ogen legde ik mijn schatje in zijn box ik veegde me tranen weg en  praatte en speelde wat met hem ,natuurlijk  praat hij niet terug maar dat komt nog wel alles op zijn tijd. Na even spelen en praten besefte ik alweer dat ik moet gaan koken. Maar er zat niks in in de koelkast aangezien ik een tijdje in het ziekenhuis lag. Ik belde Samir of hij wat boodschappen kon doen aangezien ik nog niet met deze kleine naar buiten mocht gaan.

'hai Samir kan je even wat boodschappen doen voor me ik mag nog niet met de kleine naar buiten'

's goed tuulrijk'

'shoukran tot zo'

het maakt mij niet uit wat hij haalt zolang het maar wat gepast is want ik ben echt moe. 

Perspectief Samir:

mij kleine zusje Safia belde mij of ik even wat boodschappen kon doen aangezien zij nog niet naar buiten mocht gaan met die kleine. Maar ik zeg je eerlijk dat is wel het minste wat ik kan doen ik heb zoveel spijt zoveel spijt dat ik mijn kleine zusje niet kon beschermen. ik deed me schoenen aan en en stapte in me auto ik reed naar de alberthein om boodschappen te doen ik deed al de boodschappen in de mandje totdat ik tegen iemand aan botste.. en dat is wel de laatste persoon  die ik tegen wou komen...

Hai lieverds dit is de eerste deel van mij boek en wat vinden jullie ervan laat het me weten.
En tips zijn natuurlijk altijd welkom!   laten we gaan voor 25 likes en dan  komt deel 2 in Sha allah!

Ohja ik heb nog een vraagje wat vinden jullie fijner korte deeltjes of lange? laat het weten in de reacties

Xx Schrijfster_HXL