When bad meets evil

Epilogue

Bata pa lang ako, alam kong may mali na sa akin. I love seeing other people in pain.

It makes me jump out of delight. Ang sarap sa pakiramdam kapag nakakakita ako ng dugo, ng luha at nakaririnig ng daing ng sakit.

Yes, I'll admit it. I am a sadist.

That's why I became the biggest bully in town. I can clearly remember my preschool days. It was so vivid and clear.

Tandang tanda ko pa, sobrang taba ko noon. For a 5 year old kid like me back then, obesse na agad ako.

I make my classmates cry. Lahat sila inaaway ko, wala nga akong kaibigan eh. But this particular person was an exception.

Yes, I used to bully him ngunit verbally lamang. Hindi ko sya pinitik, sinuntok, sinampal, sinipa, sinapok o hinawakan man lang.

He's my favorite target at hindi ko alam kung bakit natatakot akong hawakan sya.

Para sa isang kaedad ko, sya naman ay maliit at napakapayat. Para bang hindi sya kumakain. Ngunit kahit ganun ang katawan nya, bakas na bakas sa mukha nya ang kagwapuhan. Mukha syang koreano.

Bakit nga ba ayaw ko syang hawakan o saktan man lang physically? Well, it is because I'm scared of him.

Yes, you read it right. Takot ako sa kanya. Well, not in the thought that he can hurt me but in the thought that he might break when I hurt him.

He looked weak and breakable. At ayokong ako ang maging dahilan ng pagkabasag nya. But everytime that I saw him bullied by my other classmates, I felt so guilty. Pakiramdam ko kasalanan ko ang pag iyak nya. Pakiramdam ko, ako pa rin ng dahilan ng mga luha sa mga mata nya. Kaya naman pinrotektahan ko sya sa paraang alam ko. Inangkin ko sya bilang aking target. Ako lang ang pwedeng mambully sa kanya. He's mine! Nobody can touch him, even me.

But I always get irritated whenever Honey came to rescue Yeolli from my claws. The little bitch looked angelic and really cute. Hindi ko sya maaway kasi hindi ako pumapatol sa babae dati.
Nung mag elementary na ako ay hindi ko na naging kaklase pa si Yeolli at si Honey. Medyo nalungkot ako dahil hindi ko na makikita pa si Yeolli. Sya kasi ang unang nakakuha ng atensyon ko. And yes, inamin ko sa sarili ko na crush ko sya. Kaya ko sya laging inaaway ay upang mapansin nya ako. Kung bully ako ng preschool, nabaligtad ang sitwasyon ng elementary days ko, dahil ako na ang binubully.

They called me names. Napakasasama ng ugali ng mga naging classmates ko. Lagi nila akong inaasar tungkol sa katabaan ko. That's when I realized that karma is really a bitch. It slapped me real hard.

I got fed up when I reach grade 5 kaya naman nagpasya akong magbawas ng timbang. Ngunit walang nangyari. Mas lalo akong tumaba. At kasabay ng lalo kong paglobo, ay ang paglala ng mga bullies. Kahit babae ako, sinasaktan ako ng mga classmates kong lalaki, physically.

That's why I decided to kill myself. Yes, I was once a suicidal. I slit my wrist with my mom's shave.

But my big devil of a sister caught a sight of me and immediately brought me to the hospital.

I survived, too bad. But my suicide attempt caused something good. I loose weight. Napakabilis ng naging pagpayat ko. From a pig to a walking stick.

Lahat ng bullies ko, nawala. Lalo na nang makita nila ang ganda ko na matagal na naitago ng aking katabaan. My bullies became my admirers. But I wanted revenge! I badly want to get even with them!

I get my vengeance in my own little way. My sadistic side took over me. Walang linggo ang lumilipas na walang duguan sa klase namin. I was so evil I know.