DISGUSTING #เกลียดนายจองกุก [BTS KOOKJIN]

ใครๆก็รักซอกจิน

ครืดดดด

'....'

[ซอกจินอ่าาา หายไปไหนตั้ง2วัน ฉันมารอนานที่ร้านก็ไม่เจอนาย]

'ใคร นัมจุนเหรอ'

[ใช่สิ นายลืมฉันเหรอ]

'ไม่ใช่แบบนั้น พอดีตอนรับโทรศัพท์ฉันไม่ได้ดูว่าเบอร์ใครน่ะ'

[แล้วนายเป็นอะไรหรือเปล่าหายหน้าหายตาไปเลย]

'ไม่สบายนิดหน่อย'

[เดี๋ยวฉันไปหานะ ที่เดียวกับที่นายบอกฉันเมื่อ2วันก่อนใช่ไหม]

'อืม'

เมื่อสนทนาทางโทรศัพท์กันเสร็จซอกจินก็กดวางและนอนต่อ ตอนนี้เป็นเวลา2วันแล้วที่ซอกจินไม่ได้ไปทำงานและไม่ยอมออกไปนอกห้องแถมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากน้ำเปล่าเย็นๆดับความร้อนในใจที่เกิดขึ้นเพราะเหตุการณ์เมื่อ2วันก่อน เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงก็มีเสียงเคาะประตูทำให้ซอกจินต้องไปเปิดเพราะข้างนอกไม่มีใครอยู่เจ้าเด็กดื้อคงไปเรียนตามปกติ

"ซอกจินนน ทำไมสภาพนายเป็นแบบนี้"

เมื่อเปิดประตูมาก็พบกับนัมจุนที่หิ้วข้าวหิ้วของมาเต็มไม้เต็มมือไปหมด ซอกจินไม่ได้ตอบคำถามนัมจุนแต่อย่างใด เขาช่วยนัมจุนยกของเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆมีเพียงอาการหอบหายใจเพราะเหนื่อยนิดเดียวเท่านั้น เมื่อจัดของเข้าตู้เย็นเสร็จซอกจินก็เดินนำนัมจุนมาที่ห้องนั่งเล่นที่มีสภาพรกเพราะเจ้าเด็กดื้อกินขนมแล้วไม่ยอมเก็บ

"ทำไมห้องรกแบบนี้ ปกตินายไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ห้องรกถึงขนาดนี้นะ"

"เฮ้ออออ"

ซอกจินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นเก็บขยะและกวาดห้อง ส่วนนัมจุนเห็นท่าทางของซอกจินดูเพลียๆจึงลุกมาช่วยอย่างรวดเร็ว

"นายไปนั่งเถอะเดี๋ยวฉันทำให้นายเอง"

"ไม่เป็นไร นายเป็นแขกนะฉันจะให้แขกทำความสะอาดห้องได้ยังไงล่ะ"