Patlamış sokak lambaları, kırık camlar, anlamsızca çıkan ev yangınları, cesetler...
Burası Suç Mahalli... Her türlü kötülüğün can bulduğu mahalle.
Ve sana bir tavsiye.
Eğer korkmak istemiyorsan sakın arkana bakma.
Çünkü bu, yalnızca sokağın her...
Bir çığlık duydum adı sanı olmayan bir sokaktan. Kim çığlık atıyordu bilmiyordum.
Kadın veya erkek, belki de bir çocuk ya da bebek...
Müphem...
Yalvardıklarını duyuyorum sanırım. Kim yalvarıyor?
Ya da ne için yalvarıyor?
Attığım adımları sayıyorum. Bunu ne zamandır yapıyorum, bilmiyorum ama az önce kırk dördüncü adımımı attım.
Kırk beş... Kırk altı... Kırk yedi... Ve kırk sekiz...
Adım seslerimi işitemez oldum. Çığlıklar kesildi. Yalvarmalar artık yok.
Kırk sekiz adım sonra son buldu her şey.
Ya da belki de beynimin bana oyunuydu bu olanlar.
Zira gözlerimin siyah bir bezle kapatılmış, beni götüren adamlardan biri, kırk sekiz dakikadır yolda olduğumuzu söylemişti.
Nereye gidiyorduk bilmiyorum.
Ellerim arkamdan bağlanmış, gözlerimde siyah bir bez var. Kollarıma girmiş ise iki adam.
"Sence bu kıza ne olacak dersin?" Benden bahsettiklerini duymama rağmen bir cevap vermedim. Bahsedilen ben değilmişim gibi konuştuklarını dinlemeye devam ettim.
"Bu kız bana farklı bir şeyler hissettiriyor Kaya."
"Sırf, kaçmak için çırpınmadığı için mi?"
"Hayır be oğlum... Kız bence nereye gideceğimizi biliyor ama kendine itiraf etmekten çekiniyor."
"Gözlerimi bağladınız ibne herif! Hiçbir yeri görmeden nasıl tahmin yürüteyim?" Huysuz bir sesle mırıldanmamı iki adam da anlamazken dudaklarımı birbirine bastırdı.
"Abi..."
"Söyle."
"Bu kız, işin ehli birine benzemiyor."
"Annen benzer ama." Yine ağzımın içinden homurdanırken, bu sefer duymamaları için daha kısık bir sesle konuşmuştum.
Ne yapsaydım? Duyursaydım da kendimi ele mi verseydim?
