Het Vlindereffect

-8-

Het was al laat op de avond dus het was niet heel erg druk op de snelwegen. We bereikten het ziekenhuis in amper 7 minuten. Ronan reed het dubbele van de toegelaten snelheid en daar was ik hem heel dankbaar voor. We vonden vrijwel meteen een parkeerplaats aan de hoofdingang van het gebouw en stapten tegelijk uit. Plots bleef Jake staan. "Ron, misschien is het beter als je naar huis gaat. Thanks voor de lift, man." Ik keek Jake boos aan omdat het nogal bot zei maar hij had wel gelijk. Ik wil hem hier absoluut buitenhouden. "Dank je, Ronan", zei ik terwijl ik naar hem toe liep. Ik gaf hem een knuffel maar liet hem meteen weer los. Jake staarde ons aan. Meteen liep ik door naar binnen. Jake volgde  me de lift in. "Welke kamer?" vroeg hij stijfjes. Ik zag aan zijn gezicht dat die knuffel hem niet aanstond.  "245b", antwoordde ik. Het was muisstil met enkel het geluid van een stijgende lift op de achtergrond. Ik zag dat Jake nerveus in zijn handen wreef en ik vroeg me af of zijn hart even snel klopte als het mijne. "Ik ben bang, Jake", zei ik met tranen in mijn ogen maar meteen gingen de liftdeuren open. We holden er samen uit om de patiënten van het ziekenhuis er in te laten. We vroegen waar we kamer 245b konden vinden aan een verpleegster en ze wees ons vriendelijk de weg.

"Papa?" "Kom binnen, lieverd." Mama lag met gesloten ogen in witte lakens. Het zag er vredig uit en ik hoopte dat ze geen pijn voelde. Ken je dat gevoel dat iemand dat je dierbaar is pijn lijdt? En dat je er alles aan zou doen om die pijn weg te nemen? Ik voelde me machteloos en ik durf te wedden dat Jake en papa zich hetzelfde voelden. Dit was een moeilijk onderwerp voor ons om over te praten. Voornamelijk omdat niemand het ooit opbracht tijdens gesprekken aan tafel bijvoorbeeld, zelfs mama niet. Ik heb inmiddels wel ondervonden dat je sommige gevoelens niet mag opkroppen en dat praten helpt. Maar in dit geval ging het gewoon niet. Ons gezin was altijd zo hecht. Geen van ons vieren kon zich een leven voorstellen zonder elkaar. Ik ging in de fauteuil zitten, recht naast het ziekenhuisbed. Ik nam haar hand vast en liet mijn tranen de volle loop. Ook Jake liet zijn masker vallen en barstte uit in tranen. Hij hurkte zich neer naast me en ook papa kwam erbij. We wisten dat alles vanaf nu bergafwaarts zou verlopen, meer downs dan ups, maar dat moment daar gaf ons kracht. Een kracht sterker dan alles en iedereen: hoop.