Het Vlindereffect

-3-

De lessen op Crenshaw High waren leuker (nooit gedacht dat ik het woord leuk zou kunnen gebruiken bij iets wat te maken had met school) dan die op mijn vorige school. Hierdoor ging de tijd wat sneller en brak de middagpauze eerder aan dan ik had verwacht. Ik had nog geen vrienden gemaakt, dus zou ik meteen mijn broer opzoeken in de kantine. Jake is, net zoals ik, een laatstejaars en heeft steeds schitterende schoolresultaten. Iets waar ma en pa heel fier op zijn, naast zijn groot talent: rugby. Hij is de aanvoerder van het rugbyteam op school. Jake droomt er van om ooit bij de LA Rugby Club te mogen spelen. Daarnaast is hij ook nog eens mega populair. Iedereen kent hem. Letterlijk iedereen: van de plaatselijke kruidenier tot de werknemers van mijn vader. Het zou me niet verbazen als dat op school ook zo zou zijn. Ik val zwaar uit te toon tegenover hem. Het is altijd al zo geweest. Toen we 8 waren, speelde Jake samen met andere kinderen uit de straat terwijl ik een wandeling maakte door het bos en de vlinders telde. Mama had me geleerd hoe ik vlindersoorten kon onderscheiden. Ik vond het fascinerend.
Toen ik aankwam in de kantine vloog er een golf van angst over me heen. Elke plaats was al genomen en ik kon Jake nergens vinden. Om niet te veel aandacht te trekken koos ik een zijpad richting de deuren naar de parking. Net op het moment dat ik de deurklink vastnam, zag ik hem zitten. Jake zat samen met een zwerm andere leerlingen aan de verste tafel. Meteen voelde ik het drukkend gevoel in mijn borstkas wegtrekken.
"Oh, hallo Laelia. Ik had je niet zien staan." Zoals gewoonlijk. Opeens werden alle ogen op mij gericht. Ik ging ze een voor een af totdat ik een paar heldergroene ogen aanstaarde. Ronan. Ook hij was verbaasd me hier te zien. Mijn hart begon zo hevig te kloppen dat ik ter plekke kon flauwvallen. Meteen werd ons oogcontact onderbroken door een van zijn vrienden en gingen ze door met waarmee ze bezig waren. Ronan was duidelijk niet nieuw en had dus wel vrienden. Dezelfde vrienden als mijn broer, om precies te zijn. "Jake, kan ik je even spreken?" Lichtelijk geïrriteerd pakte hij zijn spullen en liep met me mee naar buiten. "Je zei dat je op me zou wachten. Ik was helemaal alleen! Je weet dat ik nog niemand ken. Je hebt mama beloofd dat je bij me zou blijven." "Ja ja, het spijt me, oké? Beter maak je snel vrienden want ik kan niet elke dag op je babysitten." "We zijn even oud, dus hou je grote mond maar. Tot vanavond." Bruusk draaide ik me om en liep van hem weg. "Hé, waar denk je dat je naartoe gaat? Kom terug! Je kan niet spijbelen op je eerste schooldag!", riep hij me na. Maar het brullende geluid van de motor van mijn vaders Audi galmde al over de parking.