Het Vlindereffect

-9-

Toen ik wakker werd moesten mijn ogen even wennen aan het felle licht van de zon dat door de jaloezieën scheen. Ik keek rond me heen en zag dat ik in mijn eigen bed lag, in mijn eigen kamer, in mijn eigen, vertrouwde huis. Hoe was ik hier geraakt? Misschien had papa me de trappen op gedragen en me vervolgens ondergestopt als een rups in zijn cocon, zoals hij dat vroeger altijd deed. Ik moest glimlachen bij die gedachte. Ik slaakte een zucht omdat ik wist dat vandaag moeilijk zou worden. En morgen ook. En de dag daarna. Gelukkig was het zaterdag en had ik dus wat kunnen uitslapen. Ik vroeg me af hoe het met mama was. Ik was doodongerust. Niemand heeft ons, Jake en ik, concreet uitgelegd wat er mis is gegaan. Ik moest het weten en wel nu meteen dus sprong ik uit bed en wandelde snel naar de keuken in hoop papa daar aan te treffen. Ik kwam de geur van vers gezette koffie tegemoet. Meteen snakte ik naar een tas met wat karamelsaus.
Papa stond eitjes te bakken. Dit was ik niet gewend van hem. Meestal was het mama die dat soort dingen deed. De gedachte dat ze dit ooit weer zou doen, zette ik meteen weer uit men hoofd. Het heeft geen zin om te zitten hopen op iets wat nooit zal gebeuren. Ik had vrijwel meteen door wat er gaande was: goed nieuws. Het kon niet anders. Zelfs de platenspeler stond te draaien. "Goeiemorgen, papa", zei ik terwijl ik hem langs achter omhelsde en men hoofd liet rusten op zijn rug. "Dag prinses van me, ik heb goed nieuws maar ik wacht nog even op Jake om het te vertellen. Ga gerust al zitten, ik kom er zo aan." Terwijl ik wachtte op Jake en pap nam ik mijn gsm even boven en checkte of ik nieuwe berichten had. Er waren enkele meldingen van Snapchat, 4 mails en een herinnering. Shit. Hoe kon ik dit nu vergeten. Vandaag was het bal om de start van het nieuwe schooljaar te vieren. Zoiets vier je helemaal niet vind ik, maar ik heb zo'n bal nog nooit meegemaakt. Op mijn vorige school deden ze daar niet aan mee. Dit was weer een nieuwe gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen.
"Pap, vergeet niet dat we vanavond naar het schoolbal moeten gaan."
"Moeten? Vraag je men toestemming of is dit een mededeling? Want ik heb het gevoel dat het eerder naar het tweede toe neigt."
"Nee hoor, ik vraag het", zei ik grinnikend.
"Het is goed, maar je moeder moet ook mee instemmen."
"Betekent dat dat ze is ontwaken? Is alles oké met haar? Kunnen we haar al zien en spreken en omhelzen?" Terwijl ik deze woorden uitsprak, brak mijn stem.
"Ja, de dokters hebben me gebeld. Alles is goed met haar. Nu ja, wat je goed kan noemen, natuurlijk. Ze moet eerst aansterken in het ziekenhuis om vervolgens weer aan de chemokuur te kunnen beginnen. Ik wou het jou en Jake tegelijk vertellen, maar die slaapkop komt zijn kamer maar niet uit." Net op dat moment horen we de voordeur in het slot vallen. Jake kwam de keuken binnen gestrompeld met dezelfde kleren aan als gisteren avond. Is hij wel naar huis gekomen? Op de een of andere manier weet ik het niet meer. Het ziet er naar uit dat ik echt heel diep moet hebben geslapen. "Jake, waar kom jij vandaan?", vraagt papa oprecht verbaasd. "Gewoon gaan slapen bij een vriend." "Bij Ronan?", vroeg ik net iets te enthousiast en ik kreeg er meteen spijt van. Jake rolde eens met zijn ogen en nam toen plaats aan de eettafel. Hij had niet gezegd bij wie hij was blijven slapen. Verder die ochtend hadden we het over mama, wat wel deugd deed, over het bal van die avond en de boodschappen die gedaan moesten worden. Die taak was voor mij, wat goed uitkwam. Dan kon ik nog een outfit kopen voor het bal.