Het Vlindereffect

-6-

Het was flink afgekoeld toen ik aankwam bij het feest van Gregory. Hij woont slechts twee straten verder als ons, maar toch besloot ik een omweg te nemen. Je weet wel, om mezelf wat voor te bereiden. Ik zou namelijk niemand kennen, behalve Jake en Greg. Hen ken ik al mijn hele leven. Ik stapte zelfverzekerd naar de voordeur. Langs de hagen zag ik enkele mensen overgeven. Was ik laat of startte het feest vroeg? Duidelijk het eerste want binnen was het feest volop aan de gang. Mensen speelden beerpong, aten McDonald's of speelden Just Dance. Er was enorm veel volk. Zoveel dat je jezelf door de menigte moest wurmen om binnen of buiten te geraken. Op de een of andere manier was het me toch gelukt om de keuken te bereiken. Ik snakte naar water maar vond geen ongebruikte beker. Rechtstreeks dan maar. Snel maakte ik een knot ik mijn haar en draaide de kraan open. Nog nooit vond ik water zo lekker. "Hey", zei iemand opeens. Ik schrok me verrot en botste met mijn voorhoofd tegen de kraan. Langzaam veegde ik de druppels water van mijn lippen. Ronan. "Hé, gaat het wel? Zal ik wat ijs voor je halen?", zei hij snel maar nog voor ik kon antwoorden deed hij de diepvriezer open. Hij haalde er een zakje bevroren erwten uit. "Je zal het hiermee moeten doen." Ik had nog steeds niets gezegd en daar was ik me bewust van, maar ik kon gewoon geen woord uitbrengen. Hij kwam dichter bij me staan en hield de zak tegen de pijnlijke bult die zich op mijn voorhoofd had gevestigd. Het zag er waarschijnlijk belachelijk uit. Zijn overige hand legde hij in mijn nek. Ze waren warm en groot en voor mijn part mochten ze daar voor eeuwig blijven liggen. "Dankjewel", zei ik uiteindelijk. "Ben je hier al lang of...?" "Een uurtje of twee. Mijn ogen zochten je overal maar je was nergens te bespeuren. Ik wist dat je kwam omdat ik dat aan Jake had gevraagd. Ik wist niet dat je Jake's zus was. Niemand wist dat hij die überhaupt had. Hij heeft ons nog nooit over je verteld, wist je dat?" Hij praat veel. Het is erg aantrekkelijk. "Nee, dat wist ik niet. Niet dat het me verbaast. Jake en ik zijn niet bepaald de beste vrienden." Jake had mijn gevoelens hiermee wel gekwetst. Hij deed alsof ik niet bestond. Was het maar zo.
Opeens kreeg ik enorme hoofdpijn. Ik kreunde en meteen veranderde de kleur van Ronan's ogen. Ze waren niet langer helder groen maar eerder bruin met een goude schijn. Hoe was dat mogelijk. "Het is hier best lawaaierig. Laten we naar buiten gaan." Hij pakte mijn hand vast, verstrengelde zijn vingers met de mijne en leidde me naar een bankje in de tuin.