Basketball Love Affair 4: Jump Ball

Chapter 19: Zach.

JhasMean: So it’s decided, isang chapter na lang then Epilogue na. Hahahaha! Chris’ story will not be one shot, ito ay magiging short story na. Gagawin koi to kasabay ng Book 5. Baka nga mauna pa since wala pa akong plot sa Book 5. Hahahaha!

 

Thanks for reading. :D

 

~~~~~~~~~~~

 

Chapter 19: Zach.

Dominique Michelle Alcantara

"He's your what?"

"He's my son, Dominique."

Oh my God. This is not happening.

Sa sobrang pagka-gulat ko ay hindi ko namalayan na may tumulo na palang luha sa mata ko. Napatitig ako kay Xander, he looks like Jhester. Anak nila ni Nikki ito.

"Dominique, why are you crying?" Gulat na tanong nila parehas.

Tinanong niyo pa. Tinalikuran ko silang dalawa.

If Xander is Jhester's son, it's fine with me. I can accept it. I can't let go of Jhester. Not now that we're both in love with each other. I don't care if they'll call this being a martyr, I love him and I’m not going to let him go.

“N-Nikki, I can be Xander’s mother. I can accept him.” Hinawakan ko ang dulo ng shirt ni Nikki at umiyak, “I’ll take care of him. Just don’t… don’t take Jhester away from me.”

Napatigil silang dalawa. Tanging ang tawa ni Baby Xander ang maririnig sa buong kwarto, hanggang sa ngumiti si Nikki na para bang nagpipigil ng tawa. Lumingon ako kay Jhester at nakangiti ito, umiling siya at hinatak ako palapit sa kanya.

“Crazy. Hindi anak ni Jhester si Xander.” Sabi ni Nikki at doon na siya tumawa ng pagkalakas-lakas.

Niyakap ako ni Jhester habang tumatawa. Hinigpitan niya ito at hinalikan ako sa buhok. Ilang beses akong napakurap sa sinabi ni Nikki. Hindi anak ni Jhester si Xander? Baliw ka talaga, Dominique Michelle Avery Alcantara. Bakit naman kasi iyon ang un among naisip?

Napatakip ako sa mukha ko at sumubsob sa dibdib ni Jhester. Nakakahiya. Bakit bas a lahat ng bagay ay ‘yung worst case scenario palagi ang naiisip ko?

Maybe because I was trained by my parents, lagi kasi nilang sinasabi na if you’re a Doctor, never wish but always expect the worst case scenario, kasi hindi daw iyon maiiwasan. Ayan tuloy, pati ang pananaw ko sa buhay naging ganon.

I always see the ending and I’m not paying any of my attention of what’s happening in the present, kaya siguro ilang beses ko din dineny sa sarili ko noon ang feelings k okay Jhester, because I already thought about it’s possible ending. Na hindi ito mag-wo-work, na hindi kahit kelan man magiging mutual kasi para sa kanya, I’m just his bestfriend. Not knowing na nasasaktan ko na pala siya noon.

“This is why I love you very much, you’re too paranoid.”