Heartbeat

beat 3

Tijdens de les kan ik me niet concentreren. Meneer legt ons iets uit over ontbinden in factoren, maar ik luister echt niet. Ik kijk naar buiten en zie twee vogeltjes op het schoolplein fladderen. Het ene vogeltje gaat achter het andere aan, telkens wanneer het weg vliegt. Het andere vogeltje pikt de zaadjes van de grond. Naast het vogeltje komt er nog een vogeltje bij en het eet mee van de zaadjes. Ik word er echt rustig van. De stem van Meneer Chalmet doorbreekt mijn gedachten. "Elle?", vraagt hij bezorgd? "Ja," vraag ik geschrokken, "wat is er?" "En nog onbeleefd doen ook", roept hij dit keer. "Ga maar naar buiten jongedame! Tot het einde van de les!", schreeuwt hij tegen me. Ik knik, ruim mijn boeken op, pak mijn rugzak en ga naar buiten.

Met een harde klap doe ik de deur achter me dicht. Ik hoor Meneer nog zuchten achter me. Eenzaam loop ik door de gangen van het schoolgebouw. Na een tijdje laat ik me tegen een muurtje zakken. Met mijn rugzak naast me op de grond zit ik in de gang. Ik kijk op mijn uurwerk en zie dat het eerste lesuur er bijna op zit. Ik stel me recht en de bel gaat, zoals verwacht. Alle leerlingen stormen naar buiten. Ik kijk eens rond, zoekend naar Amy, maar ik vind haar niet. "Dan maar alleen naar Bio", denk ik. Ik begin te stappen maar bots per ongeluk tegen iemand aan. "Sorry,' verontschuldig ik mij, "het was niet mijn bedoeling". Ik kijk haar aan en zie dat het Amy is. "Aha, wie we hier hebben", zegt ze met een gemene grijns, "ons wegdromertje" "Amy, wat is er met jou aan de hand? Wat is je probleem", vraag ik. "Wat mijn probleem is?", vraagt ze met opgetrokken wenkbrauwen. "Jij bent mijn probleem!", roept ze zowat voor de hele gang. Er zijn al een paar meisjes rond ons komen staan. "Dit loopt niet goed af", denk ik bij mezelf. "En waarom dan als ik vragen mag?", vraag ik na een tijdje. "Dat je dat durft te vragen", zegt ze gemeen en ze geeft me een schop in mijn buik. De pijn dringt door tot aan mijn longen. Ik val op de grond recht op mijn pols. "Heeft kleine Elle pijn?", vraagt ze venijnig. Ik kan niet antwoorden, want ik heb inderdaad enorm veel pijn. Ze komt naar me toe en ik zie hoe ze met haar vuist voor de tweede keer recht in mijn buik klopt. Haar hand komt dichter en dichter bij mijn gezicht. Alles gebeurt in slow motion voor mij. Haar hand raakt mijn gezicht en ik voel hoe mijn neus bloedt. Alles wordt wazig en ik hoor stemmen op de achtergrond. Ze zeggen dat Amy rustig moet zijn. Ik kan amper mijn ogen open houden. Alles doet pijn. Mijn hele gezicht, mijn buik, mijn maag, mijn armen, mijn pols, mijn benen en mijn longen. Echt alles. Plotseling voel ik twee sterke armen onder me glijden en ik schrik zo hard dat ik met mijn hand in zijn of haar gezicht sla. "Sorry", zeg ik met veel moeite. "Het is niet jouw fout", zegt de stem geruststellend. Ik herken de stem. "Ash", denk ik en ik glimlach. Ik word weer neer gezet en ik voel hoe hij met zijn handen over mijn gezicht aait. "Het komt wel goed Ash, jongen", hoor ik Mevrouw De Meyer zeggen. "Ik hoop het", hoor ik Ash zeggen. "Ga maar naar je les en kom straks nog eens kijken", zegt ze. "Zal ik doen", hoor ik Ash zeggen en hij geeft me een kus op mijn wang. Ik denk dat Mevrouw glimlacht. Ik kan nog net de deur horen dichtgaan voordat alles zwart wordt.