Heartbeat

beat 5

De laatste drie lesuren gaan ontzettend traag. Veel te traag om eerlijk te zijn. In Godsdienst val ik bijna in slaap bij een film die "Intouchables" heet. Niet dat het een saaie film is ofzo, maar ik heb vannacht niet zo veel geslapen. Ik heb vaak nachtmerries, en die nachtmerrie die ik vannacht had, heb ik al wel een paar keer gehad. De bel van het laatste lesuur gaat en ik ren zo hard ik kan naar buiten. Ik loop naar de ingang van onze school. De grote schoolpoort. Daar wacht ik op Ash, maar die komt niet. "Dit heeft geen zin meer", zeg ik tegen mijzelf. Ineens voel ik twee koude handen op mijn ogen. Ik schrik me dood en uit mijn mond komt een klein gilletje. "Wie ben ik?" vraagt een overdreven hoog stemmetje. "Even denken,... Uhm Ash?" vraag ik al lachend. "Hoe weet je dat?" vraagt een zware stem plots. Ik lach. "Ik dacht dat je me in de steek ging laten", geef ik eerlijk toe. "Maar tuurlijk niet, meid", zegt hij al troostend. Hij geeft me een knuffel, maar ik voel me er wat onwennig bij. "Waarom zou ik jou nu vergeten? Of nog beter, hoe zou ik jou nu kunnen vergeten?" vraagt hij met de nadruk op hoe en kunnen. "Ik weet het niet", zeg ik, "ik word nogal snel vergeten, kijk maar naar Amy", zeg ik als ik zie dat Amy onze richting uit komt. Ik zucht, maar zet mijn mooiste lach op. "Heeeeey!" roept ze naar ons toe vanuit de verte. Ze stapt op ons af en ik laat Ash los uit onze knuffelhouding. Amy komt bij ons staan en ze kijkt me verschrikkelijk boos aan. "Wat is er?" vraag ik overdreven vrolijk. "Oh, niks", zegt ze en ze kijkt naar Ash. Ash lacht alleen maar en geeft een knuffel aan Amy, maar staat er voor de rest gewoon wat bij te staan. "Elle, fiets je met mij mee naar huis?" vraagt ze poeslief. "Uhm...", stamel ik en ik kijk naar Ash. "Sorry Amy, maar Elle gaat met mij mee naar huis", zegt Ash, mijn reddende engel. "Oh echt?" vraag ik met een frons op mijn gezicht. "Ja echt", knipoogt hij naar mij. "Oh ja juist" , zeg ik alsof ik het mij opeens weer herinner. "Oh oke", zegt Amy teleurgesteld, en ze loopt weg naar de fietsenstalling. "Ga ik nu echt met je mee naar huis?" vraag ik langzaam als we ook naar de fietsenstalling lopen. "Tuurlijk" lacht hij en ik voel zijn hand om mijn middel. Ik laat het toe, ook al weet ik niet waarom. Het is een fijn gevoel. Hij laat me na een tijdje los, om me mijn fiets te laten pakken. Samen rijden we naar zijn huis. Daar aangekomen, wil ik eerst een bericht sturen naar mijn ouders. "Ash, ik ga even zeggen aan mijn ouders dat ik langer weg ben omdat ik samen met jou taken wil voorbereiden" , zeg ik heel serieus. "Wat ga je dan zeggen tegen hen? Hey, mam, pap, ik ben bij een vriend die ik nog maar één dag ken en we gaan samen taken voorbereiden. Ik zal later thuis zijn", vraagt hij. "Zoiets ja", zeg ik lachend en ik verstuur mijn sms'je. "Zo," zegt hij verlegen, "kom maar binnen." Ik haak zijn arm in de mijne en kijk hem aan. Hij lach en stapt samen met mij het kleine huisje binnen. Eenmaal binnen, kijk ik eens rond. "Zijn je ouders thuis?" vraag ik aan Ash. "Neen, die zijn bijna nooit thuis" , zegt hij verdrietig en kijkt naar de grond. "Ouhn, Zielepootje", zeg ik en ik geef hem een knuffel. Plots voel ik mijn benen van de grond gaan. Ik word gedragen en zie dat ik in Ash zijn armen lig. "Wat doe je?" vraag ik opgewekt. "Vertrouw mij maar", zegt hij en hij doet zijn kamerdeur open. "Ash?" vraag ik. "Ssssst", zegt hij en hij legt mij op zijn bed. "Ash?" vraag ik dit keer glimlachend. Hij geeft mij een kus op mijn wang en gaat zijn badkamer in.