||Causes of death||

Part 2

Τώρα

Όλα ήταν σκοτεινά και μια φωνή ηχούσε. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, να βάλω την σκέψη μου σε μια σειρά. Όλα ήταν τόσο κενά, τόσο άγνωστα κι όμως τόσο οικεία ταυτόχρονα. Μια φωνή μου μιλούσε και η καρδία μου σταμάτησε να χτυπάει. Ήταν τόσο μαγευτική που μπορούσα να την ακούω για πάντα. Όμως δεν καταλάβαινα τι έλεγε, απλώς τον κοιτούσα σαν υπνωτισμένη. Θυμάμαι καθόμασταν σε ένα παγκάκι. Μπροστά μας είχαμε θέα την θάλασσα. Έβλεπα την αντανάκλαση του ηλίου στα μάτια σου. Ο ήλιος άρχιζε να δύει. Δεν χόρταινα να σε κοιτάζω. Ήταν τόσο παραδεισένια, ώσπου τα μάτια σου μονομιάς έγιναν κόκκινα, κόκκινα σαν τον ματωμένο ουρανό που άρχιζε να κλαίει. Τα πάντα εξαφανίστηκαν. Τελικά εγώ ήμουν αυτή που μάτωνα.. που ούρλιαζα «Μη φεύγεις». Μα δεν είχε σημασία πλέον.. Ήταν ήδη αργά..

Νιώθω τα χέρια μου να μουδιάζουν.. δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Καταρρέω.. το νιώθω σε κάθε πόντο του σώματός μου. Και όμως δεν μπορώ να αντιδράσω. Νιώθω να χάνομαι. Μια κραυγή ένιωσα να βγαίνει από το στόμα μου και άνοιξα τα μάτια μου. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως όλα ήταν ένας εφιάλτης, ή δεν ήταν;

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και βλέπω την συγκάτοικο μου τρομαγμένη και ανήσυχη να πέφτει πάνω μου.

«Είσαι καλά; Είδες κανένα εφιάλτη; Τι έπαθες;» καθώς μου τα έλεγε όλα αυτά με ταρακουνούσε ταυτόχρονα.

«Ναι μια χαρά είμαι απλά είδα ένα χαζό εφιάλτη δεν έγινε τίποτα.» είπα αγκομαχώντας.

«Άντε βιάσου δεν πρέπει να χάσουμε το πρώτο μάθημα στη σχολή.»

«Ωραία ντύνομαι σε 5' ξεκινάμε»

Αφού έχω ντυθεί, με κοιτάει ειρωνικά και μου λέει «Άντε κοπέλα μου, ποτέ δεν πρόκειται να αποχωριστείς αυτό το μενταγιόν; Έχω βαρεθεί να σε βλέπω να το φοράς, έχεις καταντήσει να μην το βγάζεις ούτε όταν πας για ύπνο πλέον!!»

«Δώρο του Ορφέα είναι δεν πρόκειται να το βγάλω από πάνω μου ποτέ!»

«Ποτέ μη λες ποτέ» λένε.. εγώ όμως δεν το είχα μάθει ακόμα..

1 χρόνο πριν

Ήμουν στο μπαλκόνι και μάζευα τα ρούχα. Είχε αρχίσει να μπουμπουνίζει. Το κινητό στην τσέπη μου άρχισε να δονείται. Αυτός ήταν!

-«Έλα Ορφέα»

-«Γεια σου μικρή μου, που είσαι;»

-«Σπίτι»

-«Ωραία σε 5' θα έρθω να σε πάρω»

-«Μα θα βρέξει»

-«Το ξέρω έχω το αμάξι, να 'σαι έτοιμη!»

Το έκλεισε. Σε 5' θα 'ναι εδώ, είπε. Θα 'ρθει. Θα 'ρθει σε 5'. Θα 'ρθει; Εδώ; Σε 5'; Χριστέ μου! Σήμερα κλείνουμε ένα χρόνο που είμαστε μαζί, ελπίζω να μην το ξέχασε. Τα επόμενα πέντε λεπτά δεν έχω ιδέα τι έκανα. Δεν έχω ιδέα αν και πως ντύθηκα, αν έφτιαξα τα μαλλιά μου, αν πήρα τα κλειδιά φεύγοντας. Το απόλυτο κενό. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε 7 λεπτά ήμουν μαζί του.

Είχε αρχίσει να βρέχει. Οδηγούσε πολύ προσεκτικά. Έπαιρνε το βλέμμα του από τον δρόμο μόνο για να μου ρίξει κλεφτές ματιές. Εγώ παρακολουθούσα τις σταγόνες να κυλούν στο παράθυρο. Δεν είπαμε κουβέντα. Δεν με ένοιαζε. Μ' αρκούσε να είμαι μαζί του, να νιώθω την παρουσία του δίπλα μου, να μυρίζω το άρωμα του, να νιώθω το άγγιγμα του, να ακούω την αναπνοή του.

Σταματήσαμε σ' ένα parking. Απέναντι μας υπήρχε μόνο θάλασσα. Χώθηκα στη ζεστή αγκαλιά του. Κοιτούσαμε για ώρα τις αστραπές και τους κεραυνούς να σχίζουν τον ουρανό και να αγγίζουν την επιφάνεια της θάλασσας.

Μικρή φοβόμουν πολύ όταν έβρεχε. Κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι και περίμενα μέχρι να έρθει η μαμά μου να με πάρει αγκαλιά, να με καθησυχάσει και να με πάρει ο ύπνος δίπλα της. Τώρα ήμουν μαζί του οι αστραπές και οι κεραυνοί δεν με τρομάζουν όταν ήμουν στην αγκαλιά του. Τίποτα δεν μπορούσε να με φοβίσει όταν ήμουν δίπλα του.

-«Χρόνια μας πολλά» μου ψιθυρίζει στο αυτί και βγάζει από την τσέπη του ένα μενταγιόν με ένα γιαπωνέζικο σύμβολο. Μου το φοράει με στοργή στο λαιμό μου.

-«Τι σημαίνει αυτό το σύμβολο;» τον ρωτάω με περιέργεια καθώς το περιεργάζομαι με τα δάκτυλα μου.

-«Σημαίνει αγάπη» μου απαντάει, με κοιτάει στα μάτια και με φιλάει. Έπειτα ξανακάθισα στην αγκαλιά του, εκεί όπου μπορούσα να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς του. Ήρεμοι και σταθεροί, ηρέμησαν και εμένα μαζί.

-«Έιι.. θα κοιμηθείς γλυκούλα μου;» με ρωτάει με νάζι.

-«Μμμ..» ήμουν πολύ κουρασμένη για να πω «ναι».

Είχα ονειρευτεί εμάς. Είχα ονειρευτεί ότι θα έγραφα πανελλήνιες και θα περνούσα στην πόλη που ζεις και εσύ. Είχα ονειρευτεί να συζήσουμε. Είχα ονειρευτεί ότι θα ήσουν για πάντα ένα κομμάτι της ψυχής μου. Είχα ονειρευτεί ότι αυτό το μενταγιόν δεν θα το έβγαζα ποτέ από πάνω μου. Είχα ονειρευτεί ότι θα γινόταν ένα με εμένα.. όπως και εσύ.. Είχα ονειρευτεί..

Θυμάμαι αυτή την ιστορία. Θυμάμαι να την διηγούμαι στην φίλη μου. Θυμάμαι που χλόμιασε μόλις είδε το μενταγιόν. Θυμάμαι που μου είχε πει μια άθλια δικαιολογία και να την βλέπω να φεύγει πανικόβλητη.. Βασικά λάθος μου. Να φεύγουν..

Θυμάμαι που καταφέραμε και περάσαμε και οι δύο στην πόλη που ζει ο Ορφέας. Ναι. Σωστά το είπα αυτή τη φορά. Τα καταφέραμε..