||Causes of death||

Part 5

Άλλωστε, είναι δόλωμα η νοσταλγία.

Δύσκολα ξεφορτωνόμαστε τις αναμνήσεις γιατί νομίζουμε ότι είναι ευχάριστες στιγμές, αλλά..

Δεν είναι.

Τώρα

Ποντάραμε σε σχέσεις. Καταστρέψαμε τις ζωές μας. Διώξαμε ανθρώπους απομακρυνθήκαμε από δικούς μας. Παρατήσαμε τον εαυτό μας για να δώσουμε στον άλλον όλο το χρόνο μας ώστε να μην του λείψει η παρουσία μας ώστε να μην νιώσει μόνος του. Και αυτοί; Κουράστηκαν. Αυτοί; Ψάχνουν για κάτι καινούργιο γιατί το παλιό σάπισε. Αυτοί; Δεν θέλουν καμία σχέση με εμάς. Αυτοί; Δεν αγάπησαν και την στεναχώρια σου. Άλλωστε ποιος αγαπάει έναν άνθρωπο ο οποίος τις περισσότερες φορές πονάει και κλαίει; Γιατί τις ανασφάλειες; Ποιος τις αγάπησε κι αυτές; Ποιος θα μπορούσε να αγαπήσει έναν άνθρωπο ο οποίος είναι κλειστός και προτιμά να αντιμετωπίζει αλλιώς τα προβλήματα του; Σου φάνηκα αδύναμη; Ξέρεις πόσες φορές κρατήθηκα για να μην λυγίσω; Ξέρεις πόσες φορές πατούσα το κουμπάκι για να μην νιώθω; Ξέρεις πόσο πίεσα τον εαυτό μου για να μείνω σκληρή; Δεν είχα αδυναμίες εγώ. Δεν είχα αδυναμίες για να με πατήσουν. Και εσύ έγινες η αδυναμία μου. Πληγώθηκα και πληγώθηκες όλοι πληγώνουν και πληγώνονται. Απέκτησα ανασφάλειες όπως και εσύ. Έκανα άσχημα πράγματα χωρίς να το θέλω. Μάθε λοιπόν ότι εξαιτίας σου έγινα τόσο ευάλωτη. Αλλά ταυτόχρονα ήσουν και η δύναμη μου. Ο λόγος που θα γελάσω, που θα κλάψω, που θα χαρώ, που θα σκέφτομαι όλη μέρα, που θα ανησυχώ...

Πίστεψα πραγματικά σε εμάς. Πίστεψα πως θα σε αγαπούσα με όλη μου την ψυχή. Πίστεψα πως θα ερχόταν η ημέρα που θα μαλώναμε για τις κουρτίνες του σπιτιού μας και ποιανού θα ήταν η σειρά να πλύνει τα πιάτα. Πίστεψα πως θα πηγαίναμε πολλά ταξίδια. Πίστεψα πως θα έφτανε η μέρα που θα ήμασταν αγκαλιά στο δικό μας κρεβάτι. Πίστεψα πως θα έφταναν τα βράδια που θα ξενυχτούσαμε μαζί. Πίστεψα πραγματικά πως θα ήμασταν ευτυχισμένοι.
Πόσο κλισέ εκ μέρους μου.

Όλα λένε είναι θέμα ισορροπίας.
Να εμπιστεύεσαι αλλά να μην τα λες όλα.
Να κάνεις φιλίες αλλά να κρατάς επιφυλάξεις.
Να αγαπάς αλλά να μη δίνεις όλο σου τον εαυτό.

Αληθινός φίλος, είναι αυτός που χαίρεται μέσα απ' τα βάθη της καρδιάς του για την ευτυχία σου. Χωρίς να δηλητηριάζεται η ψυχή του από ζήλια και φθόνο. Χωρίς να αποδοκιμάζει τις επιλογές σου και να αμφιβάλλει για όλα όσα έχεις καταφέρει στη ζωή σου. Αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος που πετάει στα ουράνια με τις χαρές σου και πέφτει απ' τα σύννεφα με τις λύπες σου. Που είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να σε δει να χαμογελάς και να βάλει στη θέση του όποιον τολμήσει να σε κάνει να δακρύσεις.

Τους φίλους δεν τους παρακαλάς για να είναι δίπλα σου. Δεν τους κυνηγάς, ούτε τους πιέζεις, για να βρουν λίγο χρόνο για σένα. Είναι εκεί για σένα. Θα τρέξουν για σένα.

Τι να κάνει κανείς πάνω από το πτώμα μιας φιλίας;
Να την κλάψει; Να χαρεί για τις στιγμές που έζησε; Να προσπαθήσει να την αναστήσει; Ή να προσποιηθεί ότι δεν έχει ακόμη πεθάνει;

Βαρέθηκα να δένομαι με ανθρώπους πλέον. Έχει καταντήσει κουραστικό να αδειάζω εγώ γεμίζοντας τους άλλους να τους δίνω τα πάντα και να τους εμπιστεύομαι και στο τέλος αυτό να γυρίζει πάνω μου. Αηδίασα...

Ναι για εσένα μιλάω.

Εσένα που όποτε με χρειαζόσουν ήμουν πάντα μαζί σου. Είτε είχα κανονίσει κάτι, είτε είχα την επόμενη μέρα εξεταστική, πάντα ήμουν δίπλα σου. Τα πάντα τα άφηνα για να είσαι εσύ καλά. Φίλη μου.
Φίλη μου που μία φορά σε χρειάστηκα και εσύ προτίμησες να πας να γαμηθείς με έναν γκόμενο.
Φίλη μου που πάντα κράζεις τους άλλους πίσω από την πλάτη και εγώ ήμουν τόσο τυφλή που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποια στιγμή θα το κάνεις αυτό και σε εμένα.
Κολλητή μου που με αντικατέστησες τόσο απλά.
Σαν να μην ήμουν τίποτα για εσένα.
Σε βόλεψα πολύ έτσι δεν είναι;
Καλός μαλάκας είμαι και εγώ.
Θέλω και τα παθαίνω. Ήξερα από την αρχή τι θα γινόταν. Άπλα δεν ήθελα να το δω.
Βαρέθηκα να δίνω τα πάντα και ν μην παίρνω τίποτα.
Βαρέθηκα..

Η Αρχή του Τέλους

Οι τέσσερις τοίχοι για άλλη μια φορά. Μόνο που αυτή την φορά είναι φωτεινοί. Κανένας άλλος δεν είδε, δεν άκουσε.

Νομίζω πως τα έχω χάσει. Όλα είναι χάλια. Εγώ είμαι χάλια.

Τελείωσα. Έσπασα. Λύγισα. Έπεσα. Έκλαψα. Πόνεσα.

Ξανά πόνεσα. Ξανά έπεσα.

Δεν ήξερα ότι αυτό θα ήταν η ζωή μου. Δεν ήξερα ότι θα φτάσω μέχρι εδώ. Δεν ήξερα ότι η αγάπη είναι τόσο ισχυρή. Ισχυρή στο να σκοτώνει. Νόμιζα ότι είναι όμορφη, ότι είναι κάτι που δίνει χαρά. Νόμιζα πως ήταν κάτι που το έχουμε ανάγκη. Δεν ήξερα ότι το να αγαπάς σιγά σιγά σε σκοτώνει. Γιατί κλαίω αφού είναι κάτι όμορφο; Γιατί θέλω να ξεριζώσω την καρδία μου όταν νιώθει έτσι; Γιατί να θέλω να πεθάνω; Γιατί το δέσιμο με έναν άνθρωπο σε καταστρέφει; Τι σκατά είναι η αγάπη που ελέγχει τα πάντα; Γιατί γαμώτο; Γιατί πρέπει να υπάρχει τέλος; Ποιος ορίζει το γαμημένο τέλος; Πώς σβήνουν τα συναισθήματα; Πώς κλείνει; Ποιο είναι το κουμπί; ΠΕΣ ΜΟΥ