Only YOU

Chapter 3

Magka-klase kami sa apat na subject! Nakakainis naman oh!

"Tara ja, punta na tayo sa first subject natin," sabi sakin ni kumag. Di yata napapansin na badtrip ako eh. Bwiset talaga.

"Ikaw na! Mamaya na ko!" Badtrip po ako. Di lang halata.

"O sige, bahala ka. 8:15 na. Masyadong malaki 'tong school. Maghahanap pa tayo. Malate ka nyan." Pake mo ba?

"Ugh. Bahala na nga!" Sabi ko ng medyo pasigaw.

Habang naglalakad kami papunta sa  first subject namin, pinagti-tinginan at pinagbu-bulungan kami ng mga estudyante.

"Ang pogi nung boy oh! Ang ganda din nung girl! Huhu teh, may korean sa school natiiin! Papapansin ako mamaya sa kanila hihi."

"Kyaaaaahh! Ang pogiiii! Akin ka nalang huhu."

"Uy par, ang ganda oh. Ligawan ko kaya?"

"Ulol. May gf ka na. Akin sya."

"Pre, anong year na kaya sya?"

"Ano kayang name nung babae?"

"Teh! Kyah! Bagay kayo!"

Napatigil ako sa paglalakad nung narinig ko yun. Parang gumuho mundo ko.

Kami?... Bagay?... Tang*na naman.

"Uy, uy, tara na. Baka ma-late tayo." Sabi sakin ni kumag.

Sumunod nalang ako kung saan ba sya pupunta. Ang di ko na namalayan na nasa tapat na pala kami ng room namin. I looked at my watch and saw that we still have 5 minutes before class starts.

Papasok palang kami, pinagbubulungan at pinagti tinginan na naman kami. Dumeretso nalang ako sa upuan ko at sya din.

Doon sana ako pupwesto sa hindi sya katabi kaso yung dalawang bakante, magkatabi pa. Oy author, seryoso ka ba?

Malas ko, bwiset. Magkatabi kami ngayon. Nanggigigil ako! Si author kasi eh.

Saktong 8:30 naman dumating prof namin. And ang subject namin is English, favorite subject ko❤. Buti nalang English kaya naman medyo nawala yung stress ko.

Nag"introduce yourself" kami and papunta na samin. Nauna si kumag at pumunta na sa unahan.

"Hi, I'm Darwin Lee. 19 years old and I'm from Seoul, South Korea. As you notice, I know how to speak English and Filipino. It's because my mother is half filipino-half american. So yeah, may lahi akong filipino. My father is pure korean. That's all and nice to meet you all."

And nagpalak-pakan kami, sumunod naman ako at pumunta na sa unahan.

"Hi! I'm Tiffany Park. I'm from Seoul, South Korea, too. But we migrated here 3 years ago. As you can also see, I know how to speak filipino and english. It's because my mother is a pure filipino. My father is a a pure korean. So yeah, may lahi din akong filipino. That's all, thank you, and nice to meet you all." Then balik na ako sa upuan ko.

"Mag-boyfriend ba kayong dalawa?" Tanong ni sir.

"NO, SIR! OF COURSE NOT!" Sabi ko sabay ng may pagtayo. Grabe naman kasi si Sir. Kami? Mag-boyfriend? Uror.

"Oh, okay. I'm sorry. I thought you two are both in a relationship with each other, hehe. Sorryyyy." Pagpapaliwanag ni Sir. Kinikilabutan ako pag sinasabi nyang mag-jowa kaming dalawa.

Nag-proceed na sa kasunod ko and hanggang sa matapos. After nun nagpa-dismiss na agad si Sir. We have 30 minutes vacant time so naisip ko na pumunta ng garden.

Habang naglalakad ako, there's a person who caught up my attention. His face looks so familiar to me. I know him. I know him, really.

Sinundan ko sya kung saan sya pupunta. And nakita kong papunt sya sa canteen. Maya maya ay hindi ko na sya nakita. Nawala! Ang bilis!

Naglalakad na ako papuntang garden nang biglang may humila sakin papunta sa madilim na sulok at niyakap ako.

I don't know kung bakit pero umiiyak sya.

"Mag-ingat ka sa kanya ha? Wag ka sanang mahulog sa kanya. Kung mafa-fall ka man, sana mahalin ka nya ng totoo, para lang sakin. Kahit yun lang masaya na ko kahit masakit sa puso na nakikita kang mas masaya ka sa tabi ng iba." Sabi nya habang umiiyak.

Napansin kong may tumutulong luha mula sa mga mata ko. Kilala ko 'to. Ito lang naman yung lalaking minahal ko ng sobra.

Ilang minuto na pero nakayakap pa rin sya sakin. Gusto ko lang muna na yakap nya ko. Susulitin ko na 'tong pagkakataon na 'to.

Maya-maya pa't humiwalay na sya pagkakayakap sakin. Hinarap nya ako sa kanya. Kahit madilim, kitang kita ko ang mga mata nya... at ang mga luha na parang sumasakit ang puso ko kapag nakikita ko yun dahil alam kong ako ang dahilan kung bakit sya umiiyak, at ayoko syang nakikitang umiiyak.

"Mahal na mahal kita, Ann. Miss na miss na kita." Niyakap nya ulit ako at umalis na agad sya.

Sinubukan ko syang habulin pero hindi ko na sya naabutan.

Iisa lang ang taong pumasok sa isip ko kung sino yun. At hindi ako nagkakamali.