My Achilles Hill

6

6 (1)

Tahimik naming binabaybay ang Causeway bridge. Ang tanging ingay lang ay ang iilang sasakyan at ang mahinang pagtatap ng daliri ni Seb sa bukana ng kanyang bintana na tila ba may tugtog na sinasabayan.

Napagdesisyunan kong i on ang stereo ng aking sasakyan para di naman kami awkward buong byahe.

But I have walked alone with the stars and the moonlit night 🎶

"Charlie's song" biglang sabi ni Seb na kinagulat ko.

"You've watched?" I was so amused, I couldn't help but grin.

"Yes but I find the girl so stupid". Salubong na kilay niyang sabi.

"I beg to disagree, she knew all along she only have limited time so she took the risk just to be with him". Pangagatwiran ko.

"No, if she only followed his father maybe she can buy more time and she can spend her life a little longer with him. She's selfish, that's all."

Pagtatama niya sa akin, di pa rin nawawala ang kunot sa noo.

"May point ka naman but maybe we can't give justification sa ginawa niya kasi di naman tayo yung nasa sitwasyon niya. Spending almost her whole life inside her house, admiring her crush by a far, looking at the kids playing outside of his window, sobrang lungkot siguro nun".

Sabi ko sa kanya habang di pa rin nilulubayan ang noo niyang nakakunot na nakikita ko sa gilid ng aking mata.

"I just don't see it as a risk for her to take, it was a suicide act for me and I'll give my peace".

His last statement was like the finale,like putting a huge period on it. Gusto ko pang umalma but I think I'll give it to him, alam ko kasing ayaw nitong magpatalo. Para siya yung tipo ng lalaki na kung ayaw niya sa opinyon mo, bahala ka basta di niya babaguhin opinyon niya dahil lang sa sinabi mo.

6 (2)
Hindi na uli kami nag usap pagkatapos niyang ipagdiinan na ang tanga ni Bella Thorne sa Midnight Sun. Tahimik na ulit siya habang nakatanaw ang mata sa labas na tila isang batang napagkaitang makita ang mga liwanag sa daan.

Sa ikling oras ata na kasama ko siya ngayon, masasabi kong unti unti ko ng naiintindihan kung bakit unang kita ko pa lang sa kanya ,ganyan na siya, mysterious and distant pero may mga tanong pa rin ang utak kong alam kung mahahanap ko rin ang sagot kalaunan.

"Anong course mo?"
Tanong niyang nakapagpalingon sa akin.

"Psychology". sagot ko at binalik ang mga mata sa daan.

"And you are a Medtech student". Dagdag ko, it's a statement, not a question.

"Yes." Ikling tugon niya.

Bumisita na ulit ang katahimikan. Hindi ko din naman kayang tanungin siya ng mga tanong ko kaya napagdesisyunan kong tumahimik when my favorite song play.

Uulit ulitin ko sayo
Ang nadarama ng aking puso
Ang damdamin koy para lang sayo
kahit kailanman di magbabago

Ayaw ko mang sumabay but I can't help so I started to open my mouth and sing.

Ikaw ang laging hanap hanap sa gabi't araw
Ikaw ang nais ko sa tuwina ay natatanaw
Ikaw ang buhay at pag ibig
wala na ngang iba
Sa aking puso'y tunay kang nag iisa.

I didn't dare to look at him, nakatanaw pa rin ako sa daan hanggang sa matapos ang kanta.

"You have a voice" biglang komento ng katabi ko.

"Thank you". Dalawang salitang kaya ko lang isagot sa kanya because I was feeling odd.

15 minutes passed na feeling ko two hours kaming nagbabyahe when he told me to turn left and I saw a green gate. Huminto na ako and lumabas na siya ng kotse.