broken trust

18. Is it a Good News or a Bad News?

Chapter 18: Is it a Good News or a Bad News?

Simula no'n nangyari kanina hindi ko na kinausap pa si Oliver though he was talking to me but still, hindi ko pa rin siya pinanapansin, parang nga siyang baliw salita nang salita pero hindi aware na ayoko siyang kausapin.

Kapag naiisip ko talaga 'yong nangyari kanina ay hindi ko maiwasan mangdiri, hindi ko magsisisi ang sarili ko kasi that was my first indirect kiss at 'pag sinabing first na nangyari sa buhay mo ay parang nagiging memorable na ito sa isipan mo, I had no choice, so kailangan ko talagang tiisin. Bakit kasi sa kanya pa?

By the way, umalis na 'yong mga kaibigan ko at umalis na 'yong walang hiyang Oliver na iyon. Ang kakapal pa nga ng mga mukha nila, iniwan ako pagkatapos ko sila busugin, ni-isa sa kanila wala manlang nag-volunteer na tulungan ako sa paghuhugas ng mga plato at ng mga pinaggamitan ko. I don't even really feel if they're my true friends or they just want to mess up with me?

-

Inis akong nakarating ngayon sa harap ng bahay ng bago namin neighbor, they do not have a gate so straight ahead.

Kahit inis pa rin ako I still followed my mom's command, imbes na siya ang magbigay nitong banana bread ay ako pa rin pala. She told me, she's can't be able to do this because she's not feeling well, kaya ngayon inis akong nandito. Ayoko naman kasi tumanggi kay mama, kasi magulang ko 'yon, kailangan kong i-respeto 'yong rason niya.

I started to knock and some moments may nagbukas na sa akin. Bigla ako napapikit dahil sa lalaking kaharap ko ngayon. Gosh! He has no wearing a shirt. Ano bang klaseng tao 'to? Hindi muna nagdamit bago buksan itong pinto nila. Sad'yang gusto pang ibalandra 'yong katawan niya sa akin. Kadiri! Ba't ba ang didiri ng mga lalaki ngayon?!

"Wala ka bang pambili ng damit or you just want to show me your body. Aba! 'Wag bastos, boy!" Sigurado ako kung sa ibang babae ito nangyari, halos iluluwa na nila ang kanilang mga mata at siguradong they will gonna salivate, duh! unlike me na sobrang nangdidiri.

"Sorry." Rinig kong saad niya. Naramdaman kong pumasok ulit siya sa loob, siguro para suotin 'yong damit niya."You can now open your eyes again."

Minulat ko na ang mga mata ko. Inirapan ko siya at hinawi ang magandang kong bangs. Nakisali pa kasing itong taong 'to sa inis ko ngayon.

"Sa susunod, before you open your main door just make sure you are wearing a shirt. Nakakabastos kasi, kung sa ibang babae nagagawa mo 'yan pwes 'wag mo 'kong idamay sa kanila? Okay?" Madiin kong sabi. "'Di ako katulad nila na madadaan lang sa mga katawan, wala akong interest sa mga gan'yan 'no." Dagdag ko pa. Sorry siya, hindi maganda ang araw ko ngayon kaya madadamay pa siya sa init ng ulo ko.

He nodded then he speaks. "Prince Alvarez nga pala pangalan ko." Napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Bakit siya nagpapakilala?

"What? Sorry? Even your name, I'm not interested, too." Hay naku. Gusto ko man maging nice sa kanya kaso parang 'di ko magagawa 'yon.

"Pero ako interesado sa 'yo. Ano pangalan mo?" He said then he nictitate to me. Is this kalandian niya? Masyado siyang mabilis, hindi siguro uso sa kanya ang salitang 'mahiya'. Ang init-init na nga ng ulo ko mas lalo pa niya pinapaiinit.

"Hey? I'm just came here to give this food for your family bilang pag-welcome sa inyo hindi para magpakilala sa 'yo. 'Andyan ba sila? Ibibigay ko lang ito. After no'n ay uuwi na ulit ako." Sumilip-silip ako sa loob ng bahay nila para hanapin ang pamilya niya pero ni-anino wala akong makita. Baka siya lang mag-isa ang nakatira dito.

"Wala akong kasama rito." Tumigil ako sa pagsilip dahil sa sinabi niya. Tama nga ako, siya lang.

"Ah okay, ito oh, pinabibigay ni Mama." Inilahad ko sa kanya ang hawak ko ngunit hindi niya ito pinansin at mas lalo akong tinitigan nang deresto.