Geçmiş Çok Uzakta

Geçmiş Çok Uzakta 2. Bölum

...

New York'u o kadar çok özlemişim ki kendimi hemen dışarı attım. Yağmur dinmişti, her yer toprak kokuyordu.   Bahçe kapısını açtığım gibi daha sokağa ilk adımımı atmamışken, koruma sırtımdan tutup geri çekti. Ve şunları söyledi, "2 ay boyunca sokağa çıkmama yasağı var. Sokaklarda seri katiller dolaşıyor ve guvenliğiniz için dışarı çıkmamalısınız." dedi. Ben şaşkın şaşkın, "Ama bu sure benim tatilimin yarısı kadar ve tatilimin yarısını evde geçiremem!" dedim. Koruma hiçbir şey demeden gitti. Eve dönup odama gittim arkadaşım Ashley i aradım, "Ben Marabel, sizdede sokağa çıkma yasağı var mı?"      Ashley, "Evet, gizlice çıkalım mı ?"   Ben, "Evet sokağın sonundaki parkta buluşalım, sana söylemem gereken önemli şeyler var" dedim.

Arka kapıdan çıkmaya karar verdim cebime bir kaç bin dolar koydum ve gizlice arka kapıdan çıktım. parka erken geldim sanırım Ashley ortalıkta yoktu diyecekken o da geldi. Ashley de benim gibi ailevi sorunları vardı. Bir planım vardı, "Birlikte Evden Kaçmak". Ashley en başında olmaz dedi ama sonra onu ikna ettim. Paralarımızı birleştirdik toplam, 3.000 dolarımız vardı. Planımızın ilk aşamasında Kanada ya uçmak vardı fakat New York havaalanı olmazdı sokağa çıkma yasağı eminim pilotlar içinde geçerlidir. New York dışına çıkmak için tek yol araba çalmaktı. tam çaprazımızda bir BMW vardı oldukça guzele ve yeniye benziyordu. Sahibi yanındaydı onu bahçeye sokmaya çabalıyordu. Ben zor zamanlar için yanımda silah taşırım, şuan adamı öldurmekten başka çaremiz yoktu. sokağa çıkma yasağı işime yaramıştı.  İkimiz çalılıkların arkasına gizlendik. Silahımı adamın göğusune doğrulttum ve ateş ettim adam anında yere yıkıldı. Ashley arabaya doğru koşuyordu, ben ise dona kaldım  bir adam öldurdum buna inanamıyorum. Ashley kolumdan tutup beni kaldırmasa orada saatlerce durabilirdim adamın  cebinden anahtarı aldım ve arabayı açtım. Biz bindiğimizde adamın karısı balkona çıktı. "Katiller! Yardım edin katiller burda!"  diye bağırmaya başladı. Ashley, "Gazla" demesiyle son hız arabayı surdum. Doğru suremiyordum nerdeyse 1 senedir hiç araba surmedim sanırım unuttum. Her an bir yere çarpabilirdik. Gözum karardı ve kontrolu kaybediyordum...

 Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Tek hatırladığım Ashley in çığlığıydı Etrafa bakındım birkaç hemşire odanın içinde dolaşıyordu. Birine seslendim, "Hey, burası neresi?" Hemşire, "Miami Özel Hastanesi" dedi. Bu yaz ilk kez yüzüm güldü çunku o lanet hayatı yaşamak zorunda değildim. Tekrar etrafa bakındım Ashley yoktu. Hemen kalktım hemşireye, "Ashley nerde!?" diye bağırdım. Hemşire, "Yanındaki kızı soruyorsan şuan ameliyat oluyor. Ve durumu pek iyi değil ölme riski çok yuksek." dedi ve odadan çıktı. Ustumde şu hastalara giydirilen mavi kıyafetten vardı ve karnım acıyordu karnıma baktım dikiş atmışlardı. Umrumda bile değil Ashley ölmek uzere ve ben burda oturuyorum. Ayağa kalktım  çok acıyordu. Serumun sopasını yuruttum ve koridora çıktım. Çok buyuk bir hastane, Ameliyathaneyi bulmak zor olabilir. Birden bacaklarım kesildi yere duştum.  karnımın ustune duşmuştum canım çok yandı beni alıp odama geri göturduler. Dikişlerim patlamış. Birkaç doktor etrafıma toplandı. Karnıma dikiş attılar. 3 saat boyunca uyumuşum. Karnım artık acımıyordu. Tekrar koridora çıktım. Sağıma baktığımda. Ameliyathane yi gördum.  Karşısındaki sandalyelere oturdum. Bir doktor çıkmasını bekledim. 1 saat boyunca hiç doktor çıkmadı aniden kapı açıldı uzun boylu siyah saçlı bir doktor çıktı. Ben hemen, "Ashley iyi mi?" diye sordum. Doktor, "Hayır şey..."  lafı ağzında geveliyordu. Ben, "Evet, İyi değil mi?" diye fısıldadım. Doktor, "Yaşaması için bir mucize gerek" dedi.  Ve yan odaya geçti. Kalkıp kapıya hafif bir yumruk attım. Ağlayarak,  "Hayat mucizeleri bekleyemeyecek kadar kısa" diye fısıldadım...