Freedom, this is not a crime •Completed• ✅

-9-

-შიგნით არ შემოხვალთ?.- დიდი სიამოვნებით მოვკლავდი მარკს. რა უნდა? ყველაფერს რატომ აფუჭებს?
-კი რათქამუნდა. ჩვენ ყველაფერი მოვაგვარეთ მარკ, იმედია მსგავსი რამ არ განმეორდება.-ჯონგუკი შგინით შევიდა. გარეთ მხოლოდ მე და მარკი დავრჩით.
-მომისმინე შე იდიოტო. ძალიან კარგად ვიცი ვინც ხარ, ვიცი რომ ყველაფერი მოიტყუე. თუ კიდევ ჩადგები ჩემსა და ჯონგუკს შორის იცოდე რომ ჩემი ხელით მოგკლავ.-კარებისკენ წავედი.
-ხო მართლა, ძალიან მალე გამოგააშკარავებ და ყველა ნახავს შენს ნამდვილ სახეს.-არ მახოვს ასეთი თავდაჯარებული ბოლოს როდის ვიყავი. ჯონგუკთან ვწევარ. მას ძინავს მე კი თმაზე ვეფერები. ვიხსენებ მის თითოეულ ნაკვთს. ალბათ მთელი ღამე მის ფერებაში გავატარებ. ძალიან მიყვარს. წყალი მინდა. ოთახიდან გავედი. ეს მოუშორებელი ჭირი. მარკიც სამზარეულოშია.
-ოჰო ჩვენს პატარას წყალი მოუნდა?.-რა ჯანდაბა სჭირს, რანაირად მელაპარაკება. მისთვის არაფერი მითქვამს.ონკანიდან წყალი გამოვუშვი და დავლიე. უკან წამოსვლას ვაპირებდი როცა მარკმა გამაჩერა.
-იცი შენს გარეშე ის ერთი თვე როგორ გავატარეთ მე და ჯონგუკმა? შესანიშნავად. შენ ყველაფერს აფუჭებ ჯიმინ.-ვხვდები რომ ჩემი ჭკუიდან გადყვანა უნდა. მაგიდაზე დანა დავინახე. ავიღე და მარკს მივუარდი. ყელზე მივადე.
-მომისმიმე იდიოტო. ნუ ცდილობ რომ გამაღიზიანო, ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ. აქაურობას მალე მოშორდი.- დანა უკან დავდე და წასვლა დავაპირე.
-და რას იტყვი იმაზე ისევ ფსიქიატრიულ კლინიკაში რომ დაბრუნდე?.-რა? მან ეს საიდან იცის? კიმაგრამ ამას ხომ ჯონგუკი არ ეტყოდა.
-ამის შესახებ საიდან იცი?
-ნუ გეშინია პატარავ, არავის არაფერს ვეტყვი. უბრალოდ სჯობს ისევ იქ დაბრუნდე. რა არ ვარ მართალი?.-ოთახში ავედი. დივანზე დავჯექი და გაქვავებულო ვუყურებდი ჯონგუკს. ნუთუ ის მარკს ისე ენდობა რომ ეს ყველაფერი უთხრა.
-ჯ..ჯიმინ, პატარავ. რატომ არ გძინავს.-ის ადგა.
-მარკს შენ უთხარი?
-რაზე საუბრობ?
-ჯონგუკ, მარკს შენ უთხარი რომ ჩვენ ფსიქიატრიულ კლინიკაში ვიყავით.
-რაა? არა საიდან მოიტანე. მე მისთვის არაფერი მითქვამს.
-აბა საიდან გაიგო? საიდან იცის რომ ჩვენ იქ ვიყავით.-საშინლად გაბრაზებული ვიყავი. ჯონგუკს ხელი მოვკიდე და მარკთან წავიყვანე.
-უთხარი მას ის რაც მე მითხარი წეღან.
-რა? რა ვუთხრა ჯიმინ?.-ლოგინიდან წამოდგა, თვალები მოისრესა და ჩვენს წინ დადგა.
-წეღან.. სამზარეულოში..
-რაზე საუბრობ ჯიმინ? მე მეძინა. არ ვყოფილვარ სამზარეულოში და საერთოდ რა გემართება.- ჯანდაბა ! ეს ნაბიჭვარი ! ჩემს გაგიჟებას ცდილობს. ჯონგუკთან ისე იიქცევა თითქოს წეღან არ ვუნახივარ.
-ჯიმინ დაწყანრდი, წამოდი ოთახში დავბრუნდეთ.
-ხელი გამიშვი ჯონგუკ. ის იტყუება, ჩემი ხომ გჯერა.... ჯონგუკ ის იტყუება, მას უნდა რომ შენს თვალში მართალი გამოჩნდეს.-რა მემართება. ვტირი. ფეხებში ძალა მეცლება. ვერაფერს ვგრძნობ.

დილით როდესაც გავიღვიძე, ქვედა სართულიდან ბიჭების ხმა მომესმა. მათთან ჩავედი. ყველა საუზმობდა. მეც დავჯექი მაგიდასთან.
-როგორ ხარ? თავს როგორ გრძნობ?.-ჯონგუკმა ხელი მხარზე დამადო და ჩუმად მკითხა.
-კარგად.-მარკს შევხედე, აშკარად ბედნიერი ჩანს. ეს ნაბიჭვარი. დღე უაზროდ გავიდა. უკვე საღამოა. ყველა თავის ოთახშია, მე და მარკი კი მისაღებ ოთახში.
-პატარა ჯიმინ. არ გირჩევ ჩემთან თამაშს.
-შე ნაბიჭვარო. ჩემი გიჟად გასაღება გინდა არა? ვერ მიიღებ. კიბეებზე ავედი როცა უკნიდან ხმა გავიგე. ეს ადამიანი ნამდვილად შეშლილია. თმები აიჩეჩა და სახეში მუშტები მიირტყა, შემდეგ კედელს მიარტყა თავი. რა ჯანდაბას აკეთებს.
-აჰამ ესეც ასე. აბა ახლა რას იტყვი ჯიმინ? როგორ დაამტკიცებ იმას რომ ჩემი ეს დაზიანებები შენ არ მომაყენე?-ირონიულად ჩაიცინა. ამ დროს ყველა დაბლა ჩამოვიდა. მათი გაოცებული სახეები ჯერ მარკზე შემდეგ კი ჩემზე გადმოვიდა.