Hiding In The Shadows > p.j (✖)

•× Κεφαλαιο 10 ו

×[ Δεν θυμάμαι ]×

×∆ Jimin's POV ∆×

                Την φίλησα και εκείνη λιποθυμησε όπως έπρεπε στην αγκαλιά μου. Δεν ήθελα να την κάνω να ξεχάσει αλλά ήταν το μόνο που μου εμενε. Καλυτερα έτσι. Καλύτερα και για τους δυο μας...την πηρα αγκαλιά σε στυλ νύφης και την πήγα μέχρι το σπίτι της. Ευτυχώς ήταν γέρο και δεν είχε υποστεί ζημιές από τον σεισμό.

            Την ξαπλωσα στο κρεβάτι της και την σκεπασα. Κανεις άλλος δεν ήταν στο σπίτι. Μάλλον θα είχαν τρομαξει από τον σεισμό και θα έφυγαν. Χαιδεψα τα κόκκινα μαγουλα της και της έδωσα ένα φιλί το μέτωπο.

Εγώ: " Συγγνώμη αλλά αυτό είναι το καλύτερο και για τους δυο μας. "

             Είπα και έφυγα από το δωμάτιο κλείνοντας την πορτα πισω μου.

×∆Katherine's POV ∆×

              Όταν ξυπνησα δεν θυμώνουν τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως έγινε ένας σεισμός και μετά απλώς σκοτάδι. Σηκώθηκα και βρήκα τον αδερφό μου και την θεία μου να μαζεύουν τα κομμάτια από σπασμένα αντικείμενα.

Βλαμμενο: " Τι κοιτάς ;Θα βοηθήσεις ;! "είπε και μου εδωσε μια σακουλα.

Μετά από δυο εβδομάδες...

             Οι μέρες έχουν περάσει. Ευτυχώς τα κορίτσια είναι καλά. Κατάφεραν και βγήκαν από το κτήριο πριν καταρρεύσει. Έχουμε βρεθεί αρκετές φορές μονάχα που δεν τους έχω πει τιποτα για..για το τι έγινε την ημέρα του σεισμού. Βασικά δεν θυμάμαι. Αυτό είναι το προβλημα. Έχω να δω τον Jimin καιρό και αυτόν αλλά και τα γελία σκυλάκια του.

              Οχι ότι αυτό με πειράζει αλλά... από την άλλη αποτελεί και ένα μυστήριο. Τελος παντων. Σήμερα θα παμε πρώτη φορά σχολείο μετά από όλα αυτά που συνέβησαν. Ετοιμάστηκα και κατέβηκα γρήγορα την σκάλα. Άρπαξα από το χέρι τον καταθλιπτικό αδερφό μου και τον έσυρα μέχρι της κκαγκελοπορτα.

              Τράβηξε το χέρι του και με κοίταξε με βλέμμα αηδιας. Μετά από αυτό πηγε στους ηλίθιους φίλους του. Δεν πάει να κάνει ότι θέλει ; Με το που γυρισα το κεφάλι μου είδα τα κορίτσια να έρχονται προς το μέρος μου. Πριν καν το καταλάβω βρισκόμουν κάτω στο δάπεδο με εκείνες από πανω μου.

Εγώ: " Και εμένα μου λειψατε αλλά...μπορειτε να σηκωθείτε τα ποδαρακια μου πονανε.. "παραπονέθηκα και εκείνες σηκώθηκαν από πανω μου γελώντας.

                Αρχίσαμε να μιλάμε για διαφορα θέματα μέχρι που χτυπησε το κουδουνι. Η διευθύντρια βγήκε έξω με μια ντουντούκα και στάθηκε στην μέση του προαυλίου.

Διευθύντρια: " Λοιπόν παιδια καλώς ηλθατε. Θα ήθελα να σας πω ότι λυπάμαι για εκεινους που χάσατε και για τα προσωπικά σας αντικείμενα. Ότι θέλετε μπορείτε να πατε στην σχολική ψυχολόγο. Ευχαριστώ. Τώρα η Πρώτη λυκείου να μαζευτεί στο γυμναστήριο γιατί έχω να σας κάνω μια ανακοίνωση... "είπε και σσκουπησε τον ιδρώτα από τον μέτωπο της.

               Μπήκαμε μέσα στο θέατρο του σχολείου και κάτσαμε στις θέσεις μας. Η διευθύντρια στάθηκε στην μέση της σκηνής και πηρε το μικρόφωνο από τα μικροσκοπικά χέρια της κυρίας Mina, την καθηγήτρια της μουσικής.

Διευθύντρια: " Λοιπόν παιδιά... σε λίγο καιρό μπαίνει για τα καλά ο χειμώνας. Λοιπόν κάθε χρόνο στην αρχή του χειμώνα κάνουμε μια παράσταση με μύθους από όλο τον κόσμο. Φέτος θα κάνουμε για τον μυθο του φεγγαριού. Τα ονόματα σας είναι γραμμένα πάνω σε χαρτάκια που τα έχουμε ρίξει μέσα σε αυτό το κουτί. Τώρα θα εκλέξουμε το ζευγάρι που θα πρωταγωνιστησει. Και για να σας προλάβω ειναι υποχρεωτικό. "

              Η διευθύντρια έβαλε το χέρι της μέσα στην τρυπα που είχε το κουτί. Έβγαλε δυο χαρτάκια σε κόκκινο και γαλάζιο χρώμα.

Μακάρι να μην είμαι εγώ...

Μακάρι να μην είμαι εγώ...

Μακάρι να μην είμαι εγώ..

Διευθύντρια: " Kim Katherine και Park Jimin. Ελάτε πάνω! "τα παιδια άρχισαν να χειροκροτάνε ενώ εγώ ένιωθα τους παλμούς μου να αυξάνονται.

Εγώ: " ΤΙ? "φωναξα και τα βλέμματα όλων έπεσαν πανω μου.

Οχι δεν γίνεται... οχι με αυτόν... γιατί σε εμένα ;

To be continued...