•×{ Γιατί τον ανέχεσαι; }ו
×∆ Lydia's POV ∆×
Όταν το μάθημα τελείωσε πήγα κατευθείαν έξω για να με χάσει ο Jungkook. Έκατσα σε μια γωνίτσα και έβγαλα έξω την ζέστη μου σοκολάτα και το κέικ την γιαγιάς μου. Δάγκωσα το κέικ και ήπια μια γουλια από την σοκολάτα μου. Μέχρι που έγινε αυτό που φοβόμουν.
Jungkook: « Τρως ; »
Εγώ: « Ναι θέλεις λίγο ;» τον ρώτησα καθώς σκέφτηκα να τον πάρω με το καλό.
Jungkook: « Εμένα δεν θα μου μιλάς έτσι,το κατάλαβες ;» μου φώναξε κατακόκκινος.
Jimin: « Τι έγινε ρε Jungkook γιατί φωνάζεις στην κοντοστούπα ; » είπε και ξεπετάχτηκε από το πουθενά.
Jungkook: « Γιατί μου σπάει τα νευρα! » του απάντησε.
Taehyung: « Να πω την αλήθεια τα ντροπαλα κορίτσια μου σπάνε και εμένα τα νεύρα » πρόσθεσε.
Εγώ: « Θα με αφήσετε να φάω επιτέλους ; » ρώτησα εκνευρισμένη.
Jimin: « Μπα νευριάσαμε ; Πάρε κάτι να ηρεμήσεις! » είπε και άρπαξε την ζέστη σοκολάτα από το χέρι μου και την έχυσε στα μαλλιά μου.
Jungkook: « Tae θέλεις κέικ ; » τον ρώτησε.
Taehyung: « Οχι το κέικ παχαίνει κοίτα αυτήν πως έχει γίνει! » είπε και άρχισαν να γελάνε.
Jungkook: « Ε τότε... »
Εγώ: « Οχι σε παρακαλώ μην το...»
Προσπάθησα να πω αλλά εκείνος πηρε το ταπεράκι από τα ποδια μου και το πέταξε στον δρόμο, ενώ ένα αμάξι το πάτησε.
Εγώ: « Πετάξεις... »
Jungkook: « Ω ελα τώρα Lydia πως κάνεις έτσι για ένα ταπεράκι ; Αντε για να δουμε τι άλλο έχεις μαζί σου...»μου είπε και άρπαξε την τσάντα μου.
Την έδωσε στον Jimin και εκείνος την αναποδογύρισε. Τα πράγματα μου άρχισαν να πέφτουν κάτω στο γρασίδι. Πέταξε την τσάντα μου κάτω και ο Jungkook πήρε ένα κόκκινο πουγκί που είχε πέσει κάτω.
Jungkook: « Ας δουμε τι έχει μέσα αυτό εδώ... »
Taehyung: « Καμιά βλακεία θα έχει. Σίγουρα τίποτα σημαντικό.»είπε και ο εκείνος άνοιξε το πουγκί.
Το αναποδογύρισε και έπεσε κάτω μια βέρα. Το έπιασε και με κοίταξε. Στο προσωπο του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο κακίας.
Jungkook:, « Και εγώ που νόμιζα ότι θα ήταν κάτι σημαντικό... » είπε και το πεταξε μακρυά. « Αντίο Lydia... αχ θεε μου είσαι αξιολύπητη... » συμπλήρωσε και πεταξε το πουγκι στο προσωπο μου.
×∆ Katherine' s POV ∆×
Ακούσαμε κλάματα από την πιο μακρινή γωνία του προαυλίου. Τρέξαμε προς τα εκεί και είδαμε την Lydia να κλαίει και ήταν σε χάλια κατάσταση.
Lauren: « Lydia ηρέμησε... » είπε ενώ της χάιδευε τα μαλλιά.
Lydia: « Τι θέλει από εμένα ; » είπε προσπαθώντας να πάρει ανάσα.
Εγώ: « Πάμε μαζί να τους τα ψάλλουμε ; » είπα ενθαρρυντικά.
Lydia: « Οχι! »
Εγώ: « Ναι αλλά δεν μπορείς να μείνεις έτσι! » της είπα.
Lydia: « Δίκιο έχεις... τι θα πάω εγώ στην μαμά μου ; » είπε και σκούπισε τα δάκρυα της.
Σηκώθηκε από την αγκαλιά της Lauren και μάζεψε τα πράγματά της. Έβαλε την τσάντα της στον ώμο της και άρχισε να πηγαίνει προς το μέρος των αγοριών. Μου αρέσει αυτό που βλέπω. Έπιασε τον Jungkook από τον γιακά και τον κολλησε πανω σε ένα δέντρο.
Lydia: « Εξαιτίας σου τώρα πρεπει να βρω δικαιολογία να πω στην μαμά μου για το δαχτυλίδι! »
Jungkook: « Και εμένα τι με νοιάζει ; » είπε και γέλασε ψυχρά.
Lydia: « Σωστά εσένα τι σε νοιάζει. Μονάχα που εμένα με νοιάζει! Το δαχτυλίδι βλακα ήταν του μπαμπά μου... το ήθελε η μαμά μου που τώρα βρίσκεται στο νοσοκομείο με καρκίνο στον εγκέφαλο και ήθελε κάτι να τον θυμάται. Και όσο για το κεικ που πεταξατε ήταν της γιαγιάς μου που έχει να περπατησει 5 χρόνια τώρα. Για εμένα το έφτιαξε, για να μου φτιάξει την διάθεση. Για αυτό πρωτα ρωτα και μετά κάνε ότι γουστάρεις! » του φώναξε.
Jungkook: « Δεν με νοιάζει » είπε με το ίδιο ψυχρό χαμόγελο.
Lydia: « Εμένα όμως ναι! » του φώναξε και του έχωσε και σφαλιάρα στο μάγουλο.
Εγώ: « Το ευχαριστήθηκα. » είπα χαμογελώντας και η Lauren άρχισε να χτυπάει παλαμάκια.
Jungkook: « Την επόμενη φορά που θα με ξαναγγίξεις έχεις πεθάνει. » την απείλησε και εφυγε με τον Jimin μπροστά αρχηγό.
Lauren: « Με λένε Lauren χάρηκα » της είπε ενθουσιασμένη και της έδωσε το χέρι.
Εγώ: « Katherine » είπα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Lydia: « Lydia χάρηκα. » μας είπε χαμογελώντας και δώσαμε τα χέρια.
To be continued...
أنت تقرأ
Hiding In The Shadows > p.j (✖)
أدب الهواةΌλα είναι σκοτεινά. Το μόνο που ξεχωρίζει είναι μια φιγούρα η φιγούρα ενός αγοριού. Δεν φαινόταν το πρόσωπο του. Ξαφνικά μεταφέρθηκα σε ένα δάσος.Το αγόρι άρχισε να τρέχει χωρίς να κοιτάει πίσω του. Όμως αυτό που τον κυνηγούσε πλησίαζε. Το ένιωθα ότ...
