Hiding In The Shadows > p.j (✖)

וΚεφαλαιο 24•×

   
      ~[ Το δέντρο της ζωής]~

    Όταν επιτέλους άνοιξα τα μάτια μου,το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το καλοβαμμένο άσπρο ταβάνι του νοσοκομείου.Μα πως στο καλό βρέθηκα εγώ εδω;Αυτη ήταν μια απο τις εκατοντάδες ερωτήσεις που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου.Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη,σηκώθηκα απότομα ψάχνοντας απελπισμένα κάποιον να μου εξηγήσει τι έγινε.

Παρατήρησα τον μεγάλο μου αδερφό,Matt,να κάθεται σε μια πράσινη καρέκλα στην είσοδο του δωματίου μασουλώντας μια τσίχλα γεμάτος ανησυχία,ενώ παράλληλα ο άλλος αδερφός μου ο Arthur πήγαινε πάνω κάτω με την μπάλα του μπάσκετ στο χέρι.Φαινόντουσαν αγχωμένοι.Ο Matt παντα μασουλουσε μια τσίχλα όταν τον απασχολούσε κάτι.Ηταν μια από τις χαρακτηριστικές του συνήθειες.

Έσμιξα τα φρύδια μου και τους κοίταξα περίεργα.Μια αμηχανία επικρατουσε στον χώρο,μια αμηχανία που δεν μου αρεσε.Πήγα να ανοίξω το στόμα μου να πω κάτι αλλά τελικά δεν χρειάστηκε μιας και ο Arthur κοίταξε προς το μέρος μου.

Arthur: «Σταματα να μασουλάς ρε μαλακα,ξύπνησε ο μικρός.»έκανε στον Matt και εκείνος μόλις με είδε κατάπιε την τσίχλα του.

Εγω: «Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι σκατά γίνεται και γιατί είμαστε στο νοσοκομείο;»τους ρώτησα υψώνοντας την φωνή μου.

Arthur:«Να,κάποιος δεν ξέρει να ελέγχει τα προβλήματα θυμού του και το παραέκανε με το ξύλο αυτή την φορά..»μου εξήγησε κοιτώντας απειλητικά τον Matt ο οποίος ρόλαρε τα μάτια του.

Matt:«Ήταν ατυχημα.»προσπάθησε να δικαιολογηθεί.Το μυαλό μου πηγε στην τσίχλα που μόλις κατάπιε.Ολοι ξέραμε οτι ότι και να έγινε,δεν ατυχημα.

   Η μπαλα του Arthur ηταν το μόνο πραγμα που άκουγα πλεον.Το μυαλό μου έφερε ξαφνικά πέντε χιλιάδες στροφές.Το περιστατικό περασε από το μυαλό μου σαν αστραπή.

Μα φυσικά..

    Πλάκωσε στο ξυλο τον Chan γιατί του είπε ότι μοιάζει στον μπαμπά και φυσικά τις έφαγα και εγώ μαζί.Ο Matt μισουσε τον μπαμπα περισσοτερο απο όλους μας.Αν όμως υπηρχε κάτι άλλο που ο Matt μισουσε περισσοτερο απο τον πατερα μας,ηταν η αλήθεια.Η αλήθεια ήταν οτι είχε αρχίσει να του μοιάζει και ο Chan ήταν ο μόνος που είχε τα κότσια να το ξεστομίσει.Ισως ήταν την πιο ακατάλληλη στιγμή,ισως και όχι.Ποιος ήμουν εγώ για να τον κρίνω απο την στιγμή που με το ζόρι μιλουσα στον Matt;Το μόνο πραγμα που με ενοιαζε ήταν αν ήταν καλά ο αδερφός μου.